Reisverhaal «Nakhon: een tweede indruk»

Honderd dagen rijst (2013-2014) | Thailand | 6 Reacties 18 Januari 2014 - Laatste Aanpassing 11 Februari 2014

Of over hoe de zon een andere blik geeft.

Over hoe ik mij keer op keer laat doen door grijze lucht en donkere wolken.

Nakhon, ik geef je een tweede kans. Onder een stralende, blauwe hemel met af en toe een wit, wollig wolkje lukt het beter. Ik beken. Ik was gisteren gefrustreerd. Deze stad staat bekend voor haar zilver. Ik dacht dat ik op elke straathoek een winkel ging tegenkomen. Niets was minder waar. 

Na een heuse zoektocht vond ik twee winkels. Ik ging er in eentje binnen. De koopwaren stonden uitgestald in gesloten vitrines. Dat zegt iets over de prijs. De armbanden waren mooi. Ik had mijn zinnen op een ketting gezet. De vrouw achter de toonbank telefoneerde. Ik keek nog een keertje rond. Ze deed teken dat ik de oorringen uit het kastje mocht proberen. Ik wees naar mijn oorlel en schudde neen. Geen idee of ze begreep dat ik geen gaatjes heb. Ze bleef bellen. Ik draaide nog een keertje om mijn as en verliet de winkel.

Naast Wat Mahatat dook er een Handicraft Center op. De winkeltjes blonken van het goud en het zilver. Ik maakte een vreugdesprongetje. Ik deed mijn best om iets te vinden dat ik misschien wel mooi vond. Het mevrouwtje deed haar best om haar koopwaren aan te prijzen. Gelukkig besefte ik tijdig dat een frustratiekoop naderde. Het idee om Nakhon te verlaten zonder zilveren sieraad was een anticlimax. 

Deze ochtend ging ik de andere zilverwinkel binnen. Overal is het een beetje van hetzelfde. Maar ik speurde goed. En zag dat het goed kwam. De etiketjes verklapten de prijs en ik zag dat het te doen was. Ik paste die ene ketting, maar twijfelde. Te lang. Maar zonder zou ik deze winkel en Nakhon niet verlaten. Ik paste er nog eentje, en nog eentje. Desnoods kocht ik een goedkope, dan was de eerste teleurstelling toch al over. En dan haalde de mevrouw er eentje van achter haar toonbank. Ik glunderde, dit was ze (en is ze nog steeds). De duurste natuurlijk. Ik prutste nog iets van de prijs af. Een half uur later wandelde ik stralend door de straten van Nakhon Si Thammarat. De honden lagen te slapen, de straten zagen er zoveel vriendelijker uit, ik huppelde.