Reisverhaal «Terug onder de mensen, honden en apen»

Nostalgie: Thailand 2016 | Thailand | 2 Reacties 04 April 2016 - Laatste Aanpassing 16 Mei 2016

Ik lijk wel een spraakwaterval. Mijn conversaties op en rond het strand beperkten zich tot hallo, dank u wel, tot ziens. Na een aantal keer in hetzelfde restaurant te vertoeven, vulden de obers mijn woorden zelfs aan met ... medium spicy, no sugar. Nu zit ik bij Arjen in de wagen en de kans dat het gesprek stilvalt tijdens de rit van Phuket naar Surat Thani is klein. Dat het ook al twee jaar geleden is dat ik in The First Monkey School logeerde, speelt natuurlijk ook een rol. Ik krijg meteen een update over alle nieuwe honden, wat het totaal intussen op dertien brengt, en vraag me stilletjes af of dat wel goed komt.

Arjen neemt de weg door de bergen. Langs Khao Sok National Park. Ik geniet van het uitzicht op de groenbedekte kalksteenrotsen, ingesloten door een dreigende wolkenbank. Die heiige sfeer is voldoende om een bezoek op mijn volgende reisprogramma te zetten.

Draak, Beer, Dolphin en Kat, Tiger, Tao (schildpad) en Singh (leeuw), Shark en Whale, Moo (varken) en Pla (vis), Palm en Jung (mug). Somjai en Arjen geven de honden dierennamen. In het Nederlands, Engels of het Thais, maar de voorwaarde is dat de namen zowel voor hem als zijn vrouw uitspreekbaar zijn. Palm is een uitzondering. Zijn naam komt van zijn vindplaats. Samen met nog vier andere puppies werd hij aan het hek van de palmplantage gedropt. Jung was daar ook bij. Hij was lek gestoken door de muggen.

In namen onthouden ben ik getraind en stel me voor dat deze hondenbende een klas vormt. Er zijn haantjes de voorste, stille waters met diepe gronden en luidruchtige blaffers. Maar toch. Het is onvoorspelbaar wie soms het meest de aandacht kan trekken. Beer, omdat hij zo een diepzinnige blik in zijn ogen heeft. Een kolos van een zwarte hond, met een bang hart. Hij durft niet buiten zijn vertrouwde baken komen. Deze keer scoort Tiger het hoogst qua aaibaarheid. Hij was er de vorige keer ook al, maar toen had hij zware concurrentie van de aimabele Pooh.

Een overenthousiaste aap boycot mijn voornemen om het apenverblijf deze keer zonder angst te trotseren. Hij stuift naar beneden, roetsjt over mijn arm en hangt - voor ik het goed besef - in volle glorie over mijn gezicht. In een instinctieve reactie wil ik het beest van me af gooien. Gelukkig besef ik snel dat zijn mensachtige vingertjes en tandjes dan veranderen in weerhaken. Ik wou dat dit een broodjeaapverhaal was - verdorie, er is bewijsmateriaal -, maar ik ben zelf een broodje aap. Ik volg daarna nog een paar demonstraties van Somjai mee. De andere bezoekers mogen van mij de apenhonneurs waarnemen. Ik hoef geen aap meer in mijn buurt, maar naar haar gepassioneerde uitleg kan ik blijven luisteren en kijken.

Ik haal de herinnering pas op als we al rond de Koreaanse barbecue zitten. Dat ik acht jaar geleden dacht 'dit nooit meer'. Toen, in Si Saket, een stadje ten oosten van Bangkok. Als nog niet zo ervaren reizigers hadden Patricia en ik onze twijfels bij al het rauwe dat bij grote hitte lag te wachten op onze magen. We zagen ongewild beelden van frequent toiletgebruik. We waren verlamd door alle reiswaarschuwingen en kookten in het water alleen wat onherkenbare bladgroenten. Het resultaat was smaakloos en onze honger was amper gestild. In ons darmgestel bleef het vredig.

Intussen staat de hotpot in het midden van de tafel te pruttelen. Ik ben nog een beetje onwennig. De Birmese vrienden brengen pijlsnel plastic bordjes vol vis, vlees en groenten mee van het all you can eat-buffet. Er liggen ook enkele bereide gerechten, waaronder mijn favoriet laab. Een pittige salade uit de noordoostelijke keuken met gehakt en veel verse kruiden. In deze variant zit er lever in, wat het geheel een diepe vleessmaak geeft (dixit de bijna-vegetariër). In het kokende water maak ik een bouillon van kruiden, oesterzwammen en enoki's. De bij ons toch wel dure witte steeltjespaddenstoelen liggen hier à volonté op een buffet dat amper 169 baht (ongeveer €4,5) kost. Ik smul vooral van vis en zeevruchten. De extra warmte die deze barbecue produceert, laat me nieuwe zweetklieren ontdekken.

Vanaf een long-tail boat schuimen we de Tapi rivier in Surat Thani af op zoek naar vuurvliegjes. Nong Chai zit op de voorsteven op de uitkijk. In het pikdonkere loof aan de oeverkant fonkelen kleine stipjes. Soms fel, dan weer zacht als een slinger kerstlampjes die af en toe zonder stroom valt. Ik geniet vooral van de verkoeling op de rivier. Op de terugtocht krijgt het Birmese koppel bijna de slappe lach. Deze avond kregen we slechts een klein lichtspel te zien, in Birma krioelt het van de vuurvliegjes zodat het soms lijkt alsof de bomen in brand staan.

Ik voel me een luxekip. Er zijn zo van die plaatsjes die veel tijd en moeite vragen om er te geraken. Vandaag hoef ik alleen maar in de auto van Arjen te stappen om naar Wat Suan Mokkh te gaan. Het is meer dan een tempel. Suan Mokkh ligt in een bosrijk domein waar een veertigtal monniken leven in huisjes verspreid over het bos. Het is ook een Dharma Meditatie centrum. Je kan hier een meditatieve retraite van 10 dagen volgen. Volgens een strikt schema van meditatie, onderricht en gemeenschapswerk, in stilte en in sobere omstandigheden. Het is hier geen toeristenbedoening. Als pottenkijker hou je het hier niet lang vol. De regels zijn streng, onder andere geen muziek, niet zingen of dansen, niet eten tussen lunch en zonsopgang... Ik ben tevreden met een kort bezoek.

Buddhadasa Bhikku (de slaaf van Boeddha) werd monnik op zijn twintigste en stichtte in 1932 Suan Mokkh, wat het bos van de kracht van de bevrijding betekent. Zijn leer staat neergeschreven in talrijke boeken die je ook in de annex bibliotheek vindt. Hij wou alle diepreligieuze mensen verenigen om samen het egoïsme te bestrijden. Hij overleed op 87-jarige leeftijd, maar zijn ideeën hebben nog steeds veel aanhangers.

Het domein is zo uitgestrekt dat je er kan verdwalen. De gebouwen verschillen sterk van stijl. Er is een gebouw in de vorm van een schip. Ernaast ligt een modern gebouw met een ietwat vreemde maar fascinerende muurschildering op. Een figuur met een oog als hoofd schenkt uit een kom oogbollen weg aan hoofdloze mensen. Die daar heel dankbaar voor lijken. Binnenin hangen ook talrijke atypische kunstwerken voor een tempeldomein. De blik van de vrouw met diep gedecolleteerde blouse en minirok vertelt overduidelijk dat ze een man aan de haak wil slaan... Of dat is toch mijn interpretatie.

Het bos brengt verkoeling in het licht ontvlambare Surat Thani. De natuur wacht op regen. Wanneer ik weg ben, mogen van mij de hemelsluizen gerust opengaan. Tussen het groene loof zitten monnikenhuisjes verscholen. Arjen en ik trachten de persoonlijkheid van de monniken af te lezen aan de hand van hun huisje. Van ordelijke monniksmurf tot grote smurf ... en er is duidelijk ook een rommelsmurf bij.

Arjen nam me twee dagen op sleeptouw. Ik heb na mijn strandvakantie terug het gevoel op reis te zijn, door zowel op vertrouwde plaatsen te vertoeven als nieuwe oorden te ontdekken. Arjen en Somjai, bedankt voor de ontvangst! Tot de volgende keer...

Reisidee: alle informatie op www.firstmonkeyschool.com