Reisverhaal «Cirkelen in the Old Quarter van Hanoi»

Honderd dagen rijst (2013-2014) | Vietnam | 2 Reacties 12 Maart 2014 - Laatste Aanpassing 16 Maart 2014

Hanoi... je brengt mij op een dwaalspoor. Je oude straten kronkelen wirwar door elkaar. De zigzaggende brommertjes doen daar nog een schepje bovenop. Ze leiden me af. Ik raak het noorden kwijt. Mijn oriëntatievermogen laat me nochtans zelden in de steek.

Eerst schuif ik de schuld af. Op mijn vermoeidheid. Je bent niet fit na een overnachting op de nachttrein. Vandaag staat mijn verstand op nul. Daarna verdenk ik mijn reisgids ervan het blokje van mijn hotel aan de verkeerde kant geplaatst te hebben op het kaartje. Niet dus. Na twee keer compleet de verkeerde richting uit te lopen, ben ik ervan overtuigd dat ik het nu wel weet. 

Hang Bac, Hang Gai, Hang Dao... elk straatje genoemd naar zijn nijverheid of product. Bamboeladders, koper, metaal, schoenen, zelfs zoete aardappelen... Teveel om op te sommen. Mijn hotel ligt in het straatje van de zilversmederijen. Een glazen straatje is er niet. 

Moeilijk is het nochtans niet. Ofwel loop je in de richting van het Hoan Kiem meer, ofwel niet. Elke keer ik denk dat ik de andere kant uit wandel, bots ik op het meer. En andersom. Het meer ademt ruimte als je uit de kleine straatjes komt. En qua oriëntatie kan je je er ook niet vergissen. 

Een tweede euvel zijn de openingstijden. Musea, pagoden zijn vaak gesloten tussen 11u30 en 13u30. Of al om 11u, of 10u30... De informatie in mijn reisgids klopt ook niet altijd. Wat ik steevast op de middag plande, bleek dan toch gesloten. Zo keerde ik niet op mijn stappen terug naar het Nationaal Museum van de Vietnamese Geschiedenis. Ik kon de dame aan de balie niet overtuigen dat ik aan een half uur meer dan genoeg had om het hele museum te bezoeken. Ik droop af. Naar het Museum van de Vietnamese Vrouw. Een aanrader. De rol van de vrouw in het dagelijkse leven, maar ook tijdens de oorlog. Niet alleen als moeder van of als verpleegster, maar ook op het slagveld, als strijdsters, als aanvoerders.

Op het laatste nippertje wou ik Ho Chi Minh zien. Of dan toch zijn gebalsemde lichaam. Lenin zag ik vorige zomer, Mao heb ik gemist wegens gesloten op maandag. Zijn mausoleum mag je tot 10u30 bezoeken, de laatste ingang een kwartier voor sluitingstijd. Ik geraak er om 10u. Samen met vooral Vietnamese toeristen schuifel ik voorbij, een opa die ligt te rusten. Zachte, geen harde gelaatstrekken. Zijn lichaam in de spotlights. Ho Chi Minh - de naam die hij aannam - betekent hij die verlicht... nu is het hij die verlicht is.

Ik wandel de brug op van de Tran Quoc pagode, sluitingstijd half twaalf. Ik check het uur, 11u14. Twee open poortjes. Het ene gaat dicht. Ik ben nog vijf meter verwijderd. Als mijn voet bijna door het andere poortje staat, wil het mannetje ook deze ingang sluiten. Hij gebaart dat ik nog binnen mag. Ook deze deadline heb ik gehaald. Anders was ik voor niets de hele weg erheen gewandeld. Wandelen is een understatement, eerder met een flinke tred doorgestapt. 

Hanoi - ik mocht slechts van een half uurtje zonnestralen genieten. Regen, wolken, kou. Ik aarzel niet om je de rug toe te keren. Ik koop nog een souvenir om mijn schuld af te kopen.