Reisverhaal «Met de trein van zuid naar noord in Vietnam»

Honderd dagen rijst (2013-2014) | Vietnam | 0 Reacties 13 Maart 2014 - Laatste Aanpassing 18 Maart 2014

Als ik in Ho Chi Minh City de trein opstap - voor een traject van vier uur naar Pan Thiet - valt mijn mond open. De zitjes zijn krap. Het bagagerek is veel te smal voor mijn rugzak. En die is op dat moment behoorlijk licht. Ik drop hem uiteindelijk achter een rij zetels. Als ik dit vergelijk met tweede klasse in Thailand, dan is het 1-0  voor Thailand.

Wanneer de trein op tijd vertrekt, moet ik een pluim op de hoed steken van de Vietnamese spoorwegen, 1-1. Eerst denderen we rustig de stad uit. Hoogbouw en krotten. Ik volg vandaag slechts gedeeltelijk het traject van de grote noord-zuidlijn. Na Binh Thuan takt deze trein immers af naar Pan Thiet. De eindhalte voor het kustplaatsje Mui Né. Het landschap verandert snel. Palmbomen, rijstvelden. Voor we Pan Thiet binnenrijden, glijden we kilometerslang door dragon fruit plantages. De stekelige, groene tentakels van de planten lijken op de ruwe bast van een draak. De fluoroze vruchten zijn al geoogst. Ik kan me al inbeelden wat hier domineert in een verse fruitsla. Het is niet meteen mijn favoriet. De vrucht is mooi, maar het witte vruchtvlees met zwarte stipjes smaakt flauwtjes.

Met de trein reizen brengt je in Vietnam niet altijd direct op je bestemming. Je moet er nog een busrit - en als die er niet is - een taxirit bijnemen. Dan is meteen het voordeel van je goedkope treinticket weg. Maar de charme blijft. De bussen van Open Tours die rijden tussen de toeristische plaatsen komen veel goedkoper uit. Maar ik hou vast aan mijn concept. Ook als ik vanaf Mui Né een uur met de taxi naar Binh Thuan moet. Om met de trein naar Nha Trang te reizen moet ik terug op de noord-zuidlijn geraken.

Oude vrouwtjes en mannetjes liggen uitgespreid over de vierzitsbanken. Ik kijk op mijn ticket. Mijn plaatsje is er tussenin. Met tegenzin zetten ze zich recht. Ik neem duidelijk teveel plaats in. Gelukkig zit de trein niet vol en verspreiden ze zich over de lege zitjes. Dan gaat de dame tegenover mij horizontaal. Voeten tegen de venster. En snurken. Dat geeft mij wel extra beenruimte.

Tussen Nha Trang en Danang (voor Hoi An - alweer een taxirit verder) hou ik niet op met door het venster kijken. Groen, zo uitmuntend fris groen. Palmbomen, rijstvelden die botsen tegen het laaggebergte. Dit uitzicht steekt niet tegen. En aan de ene kant de zee die af en toe opduikt. 

Ik neem de tijd en de prijs in rekening. Vanaf Hoi An is het slechts een paar uur sporen naar Hué. De tocht terug naar Danang - met het lokaal vervoer - is omslachtig. Ik kan er niet op rekenen dat de busrit vlot verloopt. De bus vertrekt pas als er voldoende passagiers zijn en maakt ontelbaar veel tussenstops. De dame van mijn hotel raadt me aan om zeker vier uur op voorhand naar het treinstation te vertrekken. Ik pas. Voor dit traject reis ik met de bus naar Hué. 

Ik stap om 8u op de bus die afgeladen vol zit. Of beter gezegd, ligt. Ik kijk mijn ogen uit naar de indeling van de slaapbus. Drie smalle rijen, twee verdiepingen, er tussen twee smalle gangen. Je schoenen moet je uitdoen en meenemen in een plastic zakje. Ik kruip bovenaan in een zitje langs de vensterkant. Wat een geluk dat hier nog een plaatsje vrij is. Onderaan en in het midden heb je amper zicht. En wat een zicht. We moeten de bergen over. Fenomenaal. De bus kronkelt mee met het landschap en laat de strakke rijstvelden ver achter zich liggen. Het treinspoor gaat rechtlijnig mee met de vlakte. 

Na Hué spoor ik rechtstreeks naar Hanoi. Met de nachttrein. Tijdsbesparend, maar geen uitzichten meer. Je kruipt op de trein wanneer het bijna donker wordt en pas in de vroege ochtend kom je aan. Ik boek een bed in de duurste klasse, soft sleeper. De kwaliteit is goed. Alleen jammer dat je zo ochtendlijk vroeg op je bestemming gedropt wordt. Dan komt een paar uurtjes vertraging wel van pas. 

Ook naar Sapa neem ik de nachttrein. Ik heb intussen heel wat ervaring met het schokken van treinen, maar deze spant de kroon. Soms heb ik het gevoel dat ik op een op hol geslagen paard zit, hele korte schokjes in een snel tempo, andere momenten lijk ik zwaar en log heen-en-weer geschud alsof ik op de rug van een olifant zit. Toch slaap ik wonderwel goed. Door de onderhoudswerken is er een fikse vertraging. Dit betekent uitslapen en toch nog genieten van het berglandschap waar we doorheen rijden.