Reisverhaal «Murder on the AClass Cruise»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Vietnam
|
7 Reacties
07 Maart 2014
-
Laatste Aanpassing 08 Maart 2014
Ze vonden geen enkel spoor van geweld. Zijn lichaam spoelde aan in de haven van Ha Long. Een Canadees paspoort kleefde als een grote
inktvlek op zijn lijf. In zijn broekzak vonden ze een sleutel van een cabine op de
AClass Cruise. Vrij vlug kon de commissaris achterhalen wanneer deze arme man ongelukkig ten val was gekomen. Of, dacht de pientere onderzoeker terloops, misschien werd hij wel het slachtoffer van een of andere gruwelijke bende. Hij vroeg de passagierslijst op van de nacht van 6 op 7 maart.
Zestien passagiers, een gids, een
handvol bemanning en een slachtoffer, dat was de bezetting van de AClass Cruise. Na een busrit van vier uur met verplichte
tussenstops arriveerden ze in de haven van Ha Long. Een kleiner bootje bracht hen naar de grotere boot die hen door de baai van Ha Long zou loodsen. Als ze één voor één de lounge betraden, werden ze
vriendelijk ontvangen door een oudere man. Hij schudde één voor één de hand
en probeerde hun naam te onthouden. De tourmanager? De eigenaar van de boot?
Achteraf bleek dat alle passagiers er zo over dachten. Maar de oude man was een
passagier. Niet meer dan een gewone passagier zoals alle andere zestien
passagiers.
Met zijn indringende Canadese
accent zoog hij alle aandacht naar zich toe. Alsof het zijn levensadem was. Andere
gesprekken stokten onder zijn gedreun. Hij vertelde zonder ophouden. De oude
reclame van de konijntjes met Duracellbatterijen doemde spontaan op. Hij drong
zich op met prietpraat. Niet meer dan klinkklare onzin, betweterij en
vernederende opmerkingen aan het adres van de crew.
Lena deelde het voorrecht met een
Taiwanees meisje en een Duitse dame om als eerste nader met hem kennis te maken. Hij vergezelde hen in het bamboevlotje. Ze
voeren tussen de immense kalkstenen rotsen van Ha Long Bay, in nissen die
dienden als bescherming tegen tyfoons. De bootbestuurder showde de echo door
een paar kreten te slaken. De
Canadees hief een hit van Céline Dion aan. Near, far, wherever you are, I believe that the heart does go on, on and on. Niet alleen het refreintje,
wel het lied van begin tot einde. Ze ergerde zich dood. De Duitse dame stelde de
eerste verzetsdaad.
“Ik zou graag de vogeltjes horen
zingen”, zei ze kordaat terwijl ze op zijn schouder tikte. Hij fronste zijn
gezicht. Hij was duidelijk niet veel tegenspraak gewoon. Maar hij zweeg. Heel
even. Dan dramde hij door over vogels en nog zoveel meer. De Duitse dame had
afgedaan, zij was voorgoed van zijn praatjes vanaf. Hij klaagde erover tegen de
Zweedse meisjes. En bejubelde de schoonheid van het Taiwanese meisje.
Zijn haar lag even onnatuurlijk
als een pruik, maar de kalende cirkel boven op zijn hoofd deed vermoeden dat
het om echt haar ging. Een adelaarsnest. Hij waggelde als hij stapte en
struikelde vaak. Na een tijdje vermoedden de medepassagiers dat er in zijn thermos sterker
spul moest zitten. Dat verklaarde misschien ook de ton die uitstak onder zijn ruime
T-shirts. Toen smeedden ze de eerste onschuldige plannen. Als hij te dicht bij
de rand kwam, hoefden ze hem alleen maar even te laten schrikken. Man over
boord. Een ongeluk. Het moest op een ongeluk lijken.
Maar de ergernis werd te groot.
Zachtjes over de rand van de boot glijden was een te zachtaardige dood. Sommige
passagiers sloegen zichzelf in de vuist als ze nog maar in de verte zijn stem
hoorden. Of maakten met hun handen een wurgbeweging als hij naderde. Het ging
escaleren.
Fotoalbums van locatie «Halong Bay»