Reisverhaal «My Son, zonder zon»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Vietnam
|
1 Reacties
26 Februari 2014
-
Laatste Aanpassing 21 Februari 2021
Ik haat dit. Ik zit gevangen in een toeristenbus. Ik troost mij met de gedachte dat we onderweg zijn naar de belangrijkste archeologische vindplaats van het Champakoninkrijk en de Chambeschaving. My Son, een heilige plek gesticht in de 4de eeuw. Onze gids Ly spreekt onbegrijpelijk Engels. Ik lees de info in mijn reisgids. Ly doet verder. Hij steunt op een rare manier op bepaalde woorden alsof hij elke keer een grapje gaat maken. Soms doet hij dat ook. Niemand lacht.
Om 8u werd ik opgepikt aan mijn hotel. Dat is het grote voordeel aan excursies. Ik was even het nadeel vergeten. Dat je dan ook een reeks andere hotels moet afrijden. Daar zijn we een half uurtje mee zoet. Tot het busje afgeladen vol zit. Toeristen op slippers, met een dikke laag fond de teint, met krukken, met heel korte shorts, met wandelschoenen (ikke), met een regenjasje (oh nee)... Een bont gezelschap. Maar kom, we delen allemaal de interesse voor de Chambeschaving. Niet zo?
Het koninkrijk Champa bestond van de 2de tot de 15de eeuw en strekte zicht uit langs de kust van Vietnam, van het zuiden tot Hué. De hoofdstad verhuisde een aantal keer, maar daarnaast werd ook het religieuze centrum My Son gesticht. Uiteindelijk overrompelden de noordelijke Viets en de Khmers uit Cambodja het rijk dat versplinterde tot een handvol afgelegen dorpen. Momenteel zijn er nog een twintigduizend Cham. Een deel ervan woont rond Phan Thiet (zuidelijke kust), de meerderheid bevindt zich in Cambodja.
"You have to be back at 11:55", herhaalt Ly wel duizendmaal. Ik erger me dood. We geraken niet vooruit. Wanneer worden we losgelaten? Of moeten we Ly stapvoets volgen? Oh ja, bij een excursie boek je niet alleen het vervoer, je geniet ook van de deskundige uitleg van een Engelssprekende gids. Oh ja? Ik hou het niet meer vol. Hij zal ons even vrij geven voor foto's. Ik zoek een bondgenoot in het meisje met de regenjas. En een Nederlands koppel waarvan de vrouw op krukken gaat. We muizen er ons stiekem van onder. Maar Ly merkt alles op.
"Don't forget", roept hij schel, "you have to be back at..."
"11:55", vul ik aan. Hij glimlacht. "I'm a teacher", verduidelijk ik, "I'm a good listener." Een flagrante leugen. Wel stipt op tijd, dat wel. 11u55 - dan rinkelt de bel op school voor de start van het vijfde lesuur.
Van de honderden torens zijn er een tiental over. Je bent hier duidelijk niet in Angkor Wat (Cambodja) of Bagan (Birma). De Vietcong gebruikte deze site tijdens de oorlog, dus was het domein meteen een doelwit van de B52's van de Amerikanen. Vooral de eerste site is nog intact. De Chammaatschappij was geïnspireerd op de Indiase cultuur. In de afbeeldingen draait het vooral om de hindoegod Shiva. Je moet speuren naar de fijne details in de sculpturen om het robuuste geheel te appreciëren. In een totale ruïne vind je dan iets wat op een godheid op een olifant lijkt.
De zon schijnt niet, het is zwoel, regenen doet het niet.
Diepgroene heuvels met hun toppen in de mist omgeven deze brok cultuur.
De natuur is een al even innemend schouwspel. Ik herontdek de geur van gras. Het geritsel doet de aanwezigheid van slangen en andere beestjes vermoeden. Het onschuldige gras. Waar misschien nog landmijnen onder verscholen zitten.
Florencia wil nog een foto van de G site. Als voorbeeld van een miskleun van een renovatie. We hebben nog tien minuten. We volgen een ander pad. Het lijkt dezelfde kant uit te lopen. Maar het is niet zo. We keren zo snel mogelijk op onze voetstappen terug. Het is vijf voor twaalf. De sites zijn nu leeg. Snelwandelend maken we nog een aantal foto's. Looppas. Met de tien minuten extra plaspauze moeten we het halen. We halen de eindmeet om drie na twaalf... Iedereen staat al rond het busje. Flinke leerlingen. Ly komt op zijn dooie gemakje afgewandeld.