Reisverhaal «Oranje maatjes»

Honderd dagen rijst (2013-2014) | Vietnam | 2 Reacties 05 Maart 2014 - Laatste Aanpassing 07 Maart 2014

"You are from Thailand?", vraag ik beleefd aan de twee mannen in mijn groep. Ik ben niet echt tevreden over mijn openingszin. Beide mannen reizen mee met de tour. Mijn interesse was meteen gewekt. Bij de eerste tombe ga ik ervoor. Op de achtergrond doet de gids zijn uitleg.

"Hoe weet je dat?", vraagt de ene man.

"Aan de kleur", antwoord ik terwijl ik naar de feloranje monnikengewaden wijs. Hij lacht en vertaalt het voor de andere monnik. Ik had hier graag zijn Thaise naam kunnen vermelden, maar ik onthoud alleen zijn Engels naam John. Voor zijn monnikenbestaan woonde hij een tijdje in New York. We praten over de ratrace en zijn compleet andere leven. Over moraliteit. En gewoon over koetjes en kalfjes.

Bij het bezoek aan de hoedenmakerij zie ik hoe ze een grote magnum verorberen. Ik verdenk ze eerst van gulzigheid, maar kijk dan op mijn horloge. Tien voor twaalf. Ze hebben nog tien minuten om hun laatste maaltijd van deze dag te nuttigen en we zijn nog een eindje verwijderd van de lunch die inbegrepen is. Ze mopperen niet. Ze ondergaan de noodgedwongen maaltijd van ijs en chips.

"Er was niet veel tijd meer", merk ik op als ze de bus opstappen met een restje chips.

"Ah", zucht hij opgelucht, "jij begrijpt ons." Hij zal me later nog vertellen dat hij de andere toeristen al vreemd had zien staren. Waarschijnlijk raakten zij niet verder dan mijn eerste, snelle oordeel.

Na onze lunch - de monniken bleven buiten op een bankje zitten - zie ik dat ze de jongen van het restaurant proberen uitleggen waarom ze niet mogen eten. Een van de verschillen tussen het Theravada-boeddhisme in Thailand en het Mahayana-boeddhisme van Vietnam.

"Wij zijn veel strikter", zegt John. 

Ze gaan ook niet meekijken naar de Martial Art show. Ik kan ze geen ongelijk geven. Ik hoef niet te zien hoe iemand met de blote hand een stapel stenen doorklieft. Of hoe ze een speer met immense kracht in het putje van hun keel duwen. Zonder verwondingen, dat wel. Tussendoor demonstreren ze gevechten met stokken, messen en zwaarden. 

In de namiddag splitst de groep op. Een deel gaat naar de citadel. Daar was ik gisteren al. De monniken gaan mee met het boottochtje op de Parfumrivier, naar de Thien Man Pagode. Hier zijn mijn twee nieuwe vrienden meer in hun nopjes.