Reisverhaal «Wolken vertroebelen mijn zicht op Nha Trang»

Honderd dagen rijst (2013-2014) | Vietnam | 2 Reacties 21 Februari 2014 - Laatste Aanpassing 24 Februari 2014

Zwarte wolken kijken me nors aan. Gigantische golven gonzen luid. Ik heb de boodschap begrepen. De weergoden willen niet dat ik me neervlij op het uitgestrekte strand van Nha Trang. De palmbomen wuiven nochtans uitnodigend. Of zwaaien ze me uit? En gebaren ze dat het tijd is om het over een andere boeg te gooien. Een duiveltje fluistert in mijn oor dat sightseeing bij grijze lucht ook geen goed idee is. Dat oude torens en pagoden dan niet stralen... 

Ik wist dit, maar negeerde het. Tot vandaag. Oog in oog met de veranderende weersomstandigheden. Naarmate ik noordelijker reis in Vietnam, zullen wolken, regen en koude deel uitmaken van het scenario. Voorlopig zijn het alleen wolken. Donkere. Toch is het al zomers warm in de vroege ochtenduurtjes.

Ik wandel zo ver ik kan, tot voorbij het Museum van Pasteur, het strand af. Er ligt een mooi geplaveide promenade tussen de straat en het strand. Als ochtendwandeling verkies ik de weerstand die het mulle zand biedt. De ruwe zee spoelt bruusk het spoor weg dat ik nalaat. Er liggen geen schelpen. Intussen heb ik het duiveltje dat mij op het verkeerde pad wou brengen, ondergegraven in het zand. Ik pik hem later wel terug op.

De Chamtorens van Po Nagar liggen een tweetal kilometer ten noorden van de stad. Van zodra je even van de kustlijn afwijkt, de toeristische straten achter je laat, kom je geen strandtoerist meer tegen. Het gewone dagelijkse leven. Voorbij de tweede brug over de Cai rivier duikt een tempelruïne op die getuigt van de Chambeschaving, opgetrokken tussen de zevende en twaalfde eeuw. Er staan nog vier torens rechtop. Het Chamvolk was Hindoe, maar toch worden deze tempels druk bezocht door de Vietnamese boeddhisten.

Het uitzicht over de rivier en de omliggende bergen is zwaarbewolkt. De grijze kleur maakt het landschap mysterieus mooi. Jammer dat de foto's vergrijzen door het dikke wolkendek. Zelfs uit de knalblauwe vissersboten stroomt de kleur weg. 

Vietnamees eten vinden in Nha Trang is een uitdaging. Mijn reisgids leidt me naar Hien Nhi, nu ik in het noorden van de stad vertoef. In het zuiden, waar de hotels liggen, is het allemaal westerse kost. Gisterenavond heb ik gezondigd. Maar dan wel - volgens de Trotter - voor de beste Italiaan in de stad. Marinella - een pittige Italiaanse die je assertief ontvangt -serveert inderdaad echt Italiaans. Maar nu zit ik tussen de Vietnamezen. Het is druk. Ik krijg een plaatsje op de derde verdieping. Het is er nog leeg, maar in een mum van tijd zit het er ook vol. Naast mij zitten twee oudere dames en een heer. Ik zie ze geïnteresseerd kijken. Ze spreken behoorlijk Engels. Op vakantie, vanuit Ho Chi Minh City. Ja, ik kan begrijpen dat dit een verademend uitje is. Ze zijn zo blij dat ik Vietnamees eet. Mijn gesukkel om met stokjes stukken gebraden kip op te peuzelen, vinden ze onderhoudend. Het eten is kruidiger dan wat ik al de afgelopen dagen in dit land at. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Naarmate ik noordelijker reis, wordt de Vietnamese keuken verfijnder. Daarmee kan ik me troosten op frisse regendagen.

De zon probeert. De strandgangers geven niet op. Ze liggen er. Hoe luidruchtig het 's avonds in de straten is - met melige hits uit de jaren tachtig - zo vredig is het overdag. De kustlijn is lang. De hotels liggen aan de overzijde van de straat. Zij palmen enkel een privéstukje strandstoelen in. Maar of ik nu 118 of 18 dollar betaal, het blijft bewolkt. De sjofele toerist die verderop logeert, kan op andere plaatsjes een ligbed huren. Voor 2 dollar per dag. Ik graaf het duiveltje nog niet op.

Voorbij het treinstation ligt er een pagode en zit er op de heuvel een witte boeddha die in lotushouding over Nha Trang kijkt. Een wit beeld tegen een witgrijze achtergrond. Dat zicht ken ik. Mijn duiveltje had gelijk. Als morgen de zon schijnt, wandel ik de twee kilometer terug en beklim ik de 150 trappen opnieuw. De Long Sonpagode is één van de oudste van de stad. Het sobere interieur spreekt niet tot de verbeelding. Onderweg naar de witte boeddha kom je een liggende boeddha tegen. Volledig in marmer. De boeddha ligt op zijn rechterarm om mooie dromen te hebben. Een tip voor de komende nachten.