Reisverhaal «Eindhalte: Basel»
Veertig dagen treinen door Europa
|
Zwitserland
|
0 Reacties
12 Augustus 2022
-
Laatste Aanpassing 18 Augustus 2022
10/8
De kamer van Basel Youth Hostel is modern, maar te basic. Bloedheet, zonder ventilator. Een gigantisch raam kijkt uit op een overgroeide binnentuin, zonder hor. Ik steek alvast de muggenstekker in. Het hangt ook vol spinnenwebben. Echt bang voor spinnen ben ik nochtans niet. Ik vergeet dat ik jarenlang geen vliegenraam had. In Gent zitten alleen stadspinnen. Hier zijn ze misschien groot en giftig en transformeren ’s nachts in kakkerlakken. Er zit een vreemde kronkel in mijn hoofd. Het is een combinatie van de klamme warmte en het groen. Ik trek het gordijn een stukje voor het open raam… Slaapwel!
11/8
De Rijn splitst Basel in Grossbasel of de Altstadt en Kleinbasel. Van zodra er een metertje stenenstrand is, relaxen mensen aan de rivier. Ik start in Sankt Alban waar de jeugdherberg ligt. Een papiermolen, een waterstroom en huizen met houten balken ademen de rust van een dorp uit.
In de Altstadt wandel ik van de Münsterplatz naar het Rathaus, van de Spalentor tot de St. Johanstor, klimmen en dalen langs trappen en steegjes, via pleintjes met fonteintjes, een beetje verdwalen. De Altstadt is een pareltje met huizen met kleurrijke luiken, een knalrood stadhuis en vooral veel leuke hoekjes en kantjes.
12/8
Op mijn laatste dag in Basel had ik nog grootse plannen en ging ik schrijven over het contrast van de Altstadt met de moderne architectuur aan de overkant van de Rijn. Naar het schijnt, want ik raakte verstrikt in een net van winkeltjes op en rond de Spalenberg. In een Japans winkeltje brak ik mijn principe dat ik alleen lokale merken koop, het werd Made in Japan. Als cultureel evenwicht ging ik naar de Tinguely bronnen en ook naar zijn museum aan de Rijn. Ideaal om daarna nog wat te Rheinschwimmen, niet al drijvend, wel zwemmend tegen de stroom in.
13/8
Ik zit. Niet op mijn geplande ICE-trein van Basel naar Keulen, die bestaat niet meer. Dat ontdekte ik gisterenavond toen ik het treinspoor opzocht. De pizza wordt opgeschrokt, de wijn binnengekapt en ik haast mij naar het station. Daar krijg ik aan het infopunt bevestiging van mijn vermoeden. De mevrouw stuurt mij naar het ticketbureau. Om 20u58 scoor ik het laatste nummertje, nog twintig wachtenden voor mij. Om half tien is het verdict: “de trein van 11u06, overstap in Mannheim. Een zitplaats kunnen wij niet geven.” Ik zit op de trein van 10u13, voor de zekerheid… ik ben nog niet thuis.