Reisverhaal «You have really handsome boyfriend »

Grote reis | Vietnam | 0 Reacties 15 Juni 2017 - Laatste Aanpassing 16 Juni 2017

Ha Long Bay is UNESCO werelderfgoed; en terecht. De baai bestaat uit ongeveer 2000 kalksteen eilanden die uit de zee rijzen. Bij enkele van die eilanden bevinden zich drijvende vissersdorpen. Men vangt in de ondiepe wateren 200 soorten vis en 450 soorten weekdieren. Vissen en zeevruchten kan je met overvloed vinden in de plaatselijke restaurantjes. Cat Ba, het eiland waar we logeerden, is het grootste van Ha Long Bay. Na een week enkel rijst met pindanoten en spinazie te hebben gegeten in het vrijwilligersproject in Hanoi, hebben we ons laten gaan in een restaurantje dat tomatensoep, pasta en burgers klaarmaakte. We huurden ook een brommertje en reden zo Cat Ba eiland rond. Op het eiland kan je verschillende grotten bezoeken, waaronder de bekende Hospital Cave. Tijdens de Vietnamoorlog werden hier gewonden naartoe gebracht. De enorme grot werd ingericht met kamers en er was zelfs elektriciteit.

Zoals elke brave toerist hebben we via ons hotel een boottocht geboekt door Ha Long Bay, met stops bij de drijvende vissersdorpen, het Monkey-eiland met (ra, ra, ra) monkeys, een kanotochtje en een snorkel/zwem-stop. We kwamen heel toevallig een koppel tegen uit Zele (vlakbij Thomas' thuis) die voor drie maanden op reis waren. Het was een mooie, gezellige, hete dag. Ha Long Bay is zeer indrukwekkend.

Ik ging samen met de andere vrijwilligers van Haiphong op uitstap naar Ninh Binh, een streek dat gelijkend is aan Ha Long Bay. Er zijn ook vele kalkstenen rotsen en grotten, maar die rijzen op uit de rijstvelden, niet uit de zee. Sun, onze gastheer van het Workaway-project, had de uitstap gepland. En die begon vroeg: om 5 uur 's morgens stapten we in onze huurauto. We bezochten een grot met een tempel en een heilige bron. We bezochten ook een gigantisch tempelcomplex dat een Chinese sfeer had, vond ik. Tegen de vroege namiddag waren we doodop van al dat stappen in de hitte (41°!) en lieten we ons rondroeien doorheen de rijstvelden en grotten van het prachtige landschap.

Ik probeerde zoveel mogelijk te slapen in de auto zodat ik niet te veel op het verkeer ging letten. Maar toen we op de terugweg een race aangingen met een andere chauffeur die zijn lichten niet aanhad (tot grote frustratie van Sun), kon ik niet meer slapen. De andere chauffeur haalde ons in en reed daarna express traag. Sun haalde hem terug in, maar de ander week uit en raakte onze auto rechts achteraan. Sun maakte er geen spel van, maar het zorgde voor een geanimeerd (ook wel bezorgd) gesprek onder de vrijwilligers. Nu begrijp ik waarom niet alle rijbewijzen overal geldig zijn.

Onze laatste week brachten we door in Hoi An, een gezellig stadje aan de kust in het midden van Vietnam. Het oude centrum heeft de Vietnamoorlog overleefd en krijgt daardoor ook bescherming van UNESCO. De kleine winkeltjes, straatjes, honderden kleermakers en lantaarntjes maken de stad heel sfeervol. Thomas liet een kostuum op maat maken en ik enkele kleedjes. Het was een hele belevenis. De stofjes kiezen, het model, de kleuren, lengte, knoopjes, das. De vrouwen in de winkel vonden het schitterend om Thomas zijn maten te nemen, zijn hemdje dicht te knopen en advies te geven. Tegen mij zeiden ze: "You have handsome boyfriend. Are you married?" Toen ik zei dat we nog niet getrouwd, maar wel al lang samen waren, begrepen ze er niets van. "I think you should get married. Better for you. Not waiting, no good. You marry!" Ik zei lachend dat ik erover zou nadenken. Maar dat was niet genoeg. "No thinking. Already long time thinking, long time together." Ik kon alleen maar beloven dat we binnenkort zouden trouwen. (Voor de duidelijkheid: lees dit niet als een officiële mededeling, dat is het niet!)

Morgen vertrekken we naar Mongolië met het vliegtuig en een te volle rugzak vol nieuwe kleren. We blijven een kleine drie weken daar. Daarna nemen we de trein terug naar huis, met een stop van enkele dagen bij het Baikalmeer, in Moskou en Sint-Petersburg. In het blogbericht 'I like fried frog' kan je lezen over onze ervaring metlesgeven in Vietnam

Tot schrijfs,

Emma