Reisverhaal «Calaparan - medical mission Iloilo»

DE GROTE REIS! | Filipijnen | 0 Reacties 16 April 2013 - Laatste Aanpassing 25 April 2013

16/04/13 Calaparan, kustregio Iloilo, zeer achtergestelde wijk – Mobile clinic

de eerste vraag die het gabriela comité in Iloilo aan Joan stelde, toen die zei dat wij zouden langskomen, was of ik geen medical mission kon doen;-) dat dit niet echt mogelijk is, is voor iedereen wel duidelijk, maar toch zouden ze graag met ons naar Calaparan trekken, een wijk(barangay) aan de kust, waar duizenden mensen in hutjes wonen op het strand, heel dicht op elkaar gepakt. Het lokale comité wil graag een feedingprogram opstarten, want zij zijn al langer bezig met eigen moestuintjes aan te leggen, en dus ze proberen zelf hun groenten te kweken. Samen met Gabriele gezondheidsmedewerkers zoeken ze naar alternatieve manieren om toch zo goedkoop mogelijk gezond voedsel op hun bord te krijgen. Hierdoor zouden ze dus ook op langere termijn hun kinderen gezonder moeten kunnen voeden. Als dit project van de moestuintjes werkt, zou het dus ook op langere termijn een standvastige waarde kunnen krijgen, heel interessant allemaal !

Maar zover is men nog niet. Men wil nu graag uitzoeken welke de meest kwetsbare kinderen zijn, lees « ondervoede », opdat men prioritair met deze kindjes kan beginnen in het feeding program.

En dus mogen wij vandaag mee voor een medical mission, om zoveel mogelijk kinderen onder de 10jaar te wegen en te meten. Op zich ben ik daar natuurlijk niet voor nodig, maar volgens Shiela betekent een « dokter » meehebben toch wel dat de mensen meer vertrouwen krijgen en het gemakkelijker werken is.

Ons materiaal is niet heel uitgebreid, een meetlint en een gewone weegschaal, maar men heeft ons uitgelegd dat het ook vooral het uitwerken en uitleggen van het project is, waarom we deze missie doen.

We rijden er met de jeepney naartoe, en we stoppen in een doodgewone straat zoals we er dagelijks tientallen tegenkomen. Niets wijst erop dat we hier op 100m van een indrukwekkende « sloppenwijk » zitten. Via enkele nauwe steegjes lopen we richting strand, en inderdaad, het wordt al snel duidelijk dat de wijk die « verstopt » ligt achter de huizen aan de straatkant, van een heel ander kaliber zijn.

We maken kennis met enkele vrouwen van het lokaal gabriela comité, op het strand, waar tientallen hutjes op palen gebouwd zijn in zeer primitieve omstandigheden.

Het strand is eigendom van de overheid, en de meeste mensen hier komen van het platteland, en bouwen een hutje om te overleven, en omdat ze hier geen « huur » moeten betalen. Op zich zijn deze huizen natuurlijk allemaal illegaal gebouwd, en de regering dreigt regelmatig met het afbreken van de huizen, maar tot op heden is dit nog nooit in de praktijk gebracht. Men moet natuurlijk wel een alternatief hebben voor deze mensen, want anders bouwt men gewoon ergens anders een hut. De mensen moeten al bij al toch overleven !

Maar deze huizen hebben dus geen riolering, alle « afvoer » wordt dagelijks meegespoeld met de getijen van de zee. Want daarom staan de huizen op palen, de zee komt dagelijks opzetten en zet alle huizen onder water, niet echt gunstig voor het vermijden van ziektes en ongedierte..

Onze kids kunnen dus duidelijk niet de zee in, en zelfs spelen in het zand lijkt niet echt aangeraden, maar hoe stop je kinderen ? Niet dus;-) en we laten het maar zo ; binnen de kortste keren hebben ze een hele groep kinderen rondom zich verzameld, Ilyan speelt met de potjes en het zand, jenna maakt tekeningen, en de kinderen spelen mee ! Enige kleine probleem is dat Ilyan nogal vaak de neiging heeft zijn handen in zijn mond te steken, nu dus ook, en dat is weinig hoopgevend voor de komende dagen, we zullen wel zien, maar we zijn er niet gerust in, vermoedelijk pakt hij toch één of andere microbe mee van hier... !

Zelf wordt ik aan het werk gezet, samen met 2jonge meisjes, studentes, en we gaan alle huizen langs om te kijken of er kindjes zijn. Dan worden ze gemeten en gewogen, en als er klachten zijn doe ik ook een snelle check-up. Veel klachten van diarree en hoesten hier.

Als er op een bepaald moment een oma komt vragen voor haar « BP » (bloeddruk) schiet ik onvrijwillig in de lach... waar ken ik dat van ? Shiela heeft een meter meegegeven, wat je hier dus niet moet doen als je voor een specifieke missie komt, want binnen de kortste keren staat er een rij van 10man te wachten voor hun BP !

De huisjes waar ik kom zijn klein, donker, en staan vaak echt bijna op instorten. De bewoners leggen uit dat het geen zin heeft veel « renovatiewerken » uit te voeren, want met de moessons en stormen die jaarlijks de kust teisteren worden hun hutjes toch steeds weer tegen de grond geknakt.

De onzekerheid waarmee deze mensen dagelijks leven en de primiteive omgevingsfactoren zijn schrijnend.

De kinderen lijken zorgeloos en iedereen lacht en speelt, en ze duiken het vuile water in, klauteren zeer behendig de laddertjes op(ik heel wat minder;-), maar stuk voor stuk zien ze er picobello uit. Witte T-shirts, mooie kleedjes, de mama's die we tegenkomen zijn dan ook steevast alle kleren in het sop aan het steken ! Onzen Ilyan daarentegen ziet ondertussen zwart, als we weer bij ons beginpunt aankomen. Hij heeft een gat geknipt in zijn T-shirt met de schaar van jenna en hangt onder het zand... iedereen vind het geweldig, wij denken er het onze van;-)

Shiela neemt ons onder de middag mee naar een restaurant enkele honderden meters verwijderd van de wijk, en wat een contrast ! Pure luxe, aan het strand, de bedelaars worden weggejaagd, we eten heerlijke verse vis, ik vermoed dat vele Filipino's misschien nog niet eens beseffen wat er naast hun deur gebeurd ? Het domein is afgebakend met stokken tot in zee ! Om bedelaars tegen te houden.

De namiddag gaan we terug voor de laatste lading kindjes, het is bloedheet, en in de huisjes is het al helemaal stikken ; we installeren ons dus op een binnenkoertje, en laten de kindjes naar hier komen, toch iets gemakkelijker !

Mohamed was de fotograaf van dienst en wat foto's betreft, alle eer gaat dus naar hem ! Ik had echt geen tijd om dat er nog bij te doen, wel heel spijtig, want ik had een mooie reportage kunnen maken, maar dat heeft mo dus tot een heel goed einde gebracht !

Ik vind het wel moeilijk om verslag uit te brengen van deze ervaringen. Misschien is het duidelijker op de foto's, maar het gevoel dat je krijgt door er rond te lopen, de gelatenheid bij de mensen, de schaamte bij jezelf dat valt bijna niet te beschrijven, dat moet je meemaken... . Anderzijds merk je toch ook een veerkracht, concreet nu met het project dat op stapel staat. De mensen proberen echt uit dem iserie geraken !

We nemen met veel knuffels afscheid van alle mama's en hun kindjes, onze kids willen niet naar huis, voor hen is dit opnieuw een hele grote leuke speeltuin, met veel vriendjes, we zijn echt blij dat ze zo goed reageren, en we hopen dat ze zo lang mogelijk zo zorgeloos kunnen zijn, geen onderscheid maken op basis van uiterlijk, het kind zijn zolang mogelijk behouden !