Reisverhaal «Guimaras - trauma Ilyan - Roxas city»

DE GROTE REIS! | Filipijnen | 0 Reacties 17 April 2013 - Laatste Aanpassing 23 April 2013

17/04/13

Vandaag is het tijd voor wat ontspanning ! We gaan met lucy en Shiela naar het Mangahan festival in Guimaras ! Dit eiland ligt vlakbij Panay, slechts 20minuttjes varen. Onderweg springt Lalay ook nog op de jeepney, en vrij snel komen we al aan op de plek waar we de boot nemen. Het is een typische boot met 2 zijspannen, en kost 14pesos pp (28eurocent;-). Heerlijk toch rondtrekken met locals, dan neem je ook echt het plaatselijke vervoer !

Aangekomen op Guimaras nog even in de Jeepney, en we worden afgezet aan het festival.

Het Mangahanfestival vind jaarlijks plaats en is het grote Mangofestival van de filippijnen, want hier vind je de zoetste en beste mango's van het land !

Lucy troont ons meteen mee naar de stand « eat as much mango's as you can », en we krijgen een half uur om zoveel mogelijk mango's te eten als we kunnen ! Dapper gaan we van start, en de mango's zijn heerlijk ! Gewoon pellen en je tanden in het heerlijk sappige vruchtvlees zetten, hemels ! Ik slaag erin om 6mango's te eten, Lucy geraakt tot 8, het maximum aan onze tafel !

We lopen nog wat rond langs de standjes en kopen enkele kilo's mango's voor de familie van fretzie, die we morgen gaan bezoeken. De hitte is haast ondraaglijk en na enkele uurtjes keren we terug richting haven. We spreken af om even te rusten en 's avonds samen te gan eten met de vrouwen.

Zover komt het echter niet, want terwijl we onderweg zijn naar het Gabrielabureau is Ilyan alweer over zijn toeren(zou het echt de leeftijd zijn, of voelt hij het einde van de reis naderen ?) en springt en hangt aan Mohameds hand. Plots springt hij, draait en laat zich dan met zijn volle gewicht op de grond vallen. In een reflex houdt Mo hem vast, en plots begint het venteke te krijsen van de pijn. Meteen horen we aan izjn geschreeuw dat dit geen gewoon koppig gedrag is, hier is iets mis. Hij beweegt zijn rechterarmpje niet meer. We lopen vlug door naar het bureau, waar Lucy ons staat op te wachten, en we vertrekken meteen richting ziekenhuis. Lalay raadt ons het Mission hospital aan, een privéziekenhuis in de stad. Hoewel privé oogt het ziekenhuis vrij ouderwets, niet te vergelijken met onze Belgische ziekenhuizen. De spoed is 1zaal met 8bedden naast elkaar, met gordijntjes tussen, en er loopt een massa volk rond, het is niet duidelijk wie verpleegster, student, intern of arts is. Op mijn vraag een orthopedist te zien, wordt ons verteld dat er geen aanwezig zijn in het ziekenhuis. Hier komen alleen consultants, die men kan opbellen als er een opname gepland wordt.

Ilyan koorts wordt genomen, er wordt naar zijn longetjes geluisterd, en een rx pols aangevraagd, omdat hij daar veel pijn lijkt te hebben. En dan begint het lopen : eerst moet ik naar Radiologie, om hem in te schrijven, daar krijg ik een kasbonnetje, dan doorlopen naar de kassa, betalen als het onze toer is, terug naar radiologie, en dan mag ik Ilyan gaan halen en hem in de wachtzaal zetten... een tiental minuutjes later is het onze beurt, en het venteke is superflink, maar heeft ongelooflijk veel pijn bij de manipulatie van zijn armpje, mijn moederhart breekt, en ik moet echt van mijn hart een steen maken, niet leuk !

Enige tijd later komt de assistent arts ons vertellen dat er geen fractuur is, waarschijnlijk een spierspasme, maar daar nemen we geen vrede mee, ik zeg dat ik absoluut een orthopedist wil zien en ook een foto wil van zijn elleboogje. Dit moet aan de resident gevraagd worden(die we nog niet hebben gezien) en de foto kunnen we krijgen, de orthopedist kan niet worden opgebeld omdat Ilyan niet zal worden opgenomen ! WTF ? Vooraleer ik me heel boos kan maken, zegt de lieve assistent ons dat we naar een nabijgelegen universitair ziekenhuis kunnen gaan, want daar zijn wel resident-orthopedisten aanwezig, maar dat we best eerst nog de foto laten maken. Dus terug heel de weg afgelegd : inschrijven, betalen, Ilyan halen, en deze keer stuur ik mohamed mee;-)

eenmaal terug krijgen we bericht dat alles normaal is. Ik maak me nu toch wel kwaad, en eis om de resident te zien, die dik tegen haar zin (waarschijnlijk omdat wij zo tegendraads doen;-) dan toch haar kop komt tonen. Ik maak haar duidelijk dat ik overtuigd ben dat Ilyan wel degelijk een probleem heeft aan zijn armpje (hij is nog niet onderzocht!), maar droog zegt ze dat ze niets meer kan doen... de houten spalkjes die ze hebben zijn te groot, maar aangezien we toch naar het andere ziekenhuis gaan kunnen we er daar eentje laten zetten ! En dat is dan een privéziekenhuis !

Gelukkig is het WVUC hospital slechts een blokje verder lopen, dus we trekken met de hele stoet(wij, Lucy, Lalay, Shiela, en nog een vriendin van de vrouwen die we toevallig tegen het lijf liepen;-). Daar aangekomen mag Jenna niet mee binnen, dus ik ga enkel met Illy en lalay richting spoed. Het is ondertussen al 21h. Als we binnenkomen zien we meteen een verschil met het andere ziekenhuis. Dit medical center is deels publiek-deels private, en als we naar de traumazaal worden gebracht, liggen alle bedden vol met mensen, geen gordijntjes meer.

Er is inderdaad een orthopedist aanwezig, maar die zit in het OK. Één van de wachtdokters komt een anamnese doen, en hij zit er echt mee dat we de orthopedist niet kunnen zien. Hij haalt er zijn collega bij (het zijn allemaal net-afgestudeerde artsen), en aan de hand van zin fysiek onderzoek heb ik er meteen vertrouwen in, deze kerel weet wat hij doet ! We bekijken samen de rx-en en lijken geen fracturen te zien op het eerste zicht. Hij stelt voor een plaasterspalkje te plaatsen, en we kunnen morgen terugkomen voor een ortho-advies. Ilyan lijkt aan te geven meer pijn te hebben in zijn pols dan zijn elleboog, maar hij heeft natuurlijk al door dat als hij zegt pijn te hebben, de dokters net daar gaan duwen, dus begint hij te jammeren dat zijn buikje en hoofdje pijn doen, en schudt dapper nee met zin hoofd als we naar zijn armpje wijzen;-)

we staan ondertussen al een half uur in het midden van de zaal, en alle mensen kijken met veel nieuwsgierigheid naar ons, ik vind het wel pijnlijk om het leed van de anderen te zien, vooral omdat het zo open en bloot voor iedereen zichtbaar is. Wij krijgen ook een zware voorkeursbehandeling, want we worden zo goed als meteen geholpen, maar niemand reageert met wrevel of boos, maar het voelt toch echt wel niet goed wetende dat je meteen geholpen wordt, waarschijnlijk omdat je buitenlands bent. Anderzijds is ons venteke echt heel moe, en ik wil hem ook zo snel mogelijk terug in het hotel hebben... .

Tijdens het wachten praat ik nog wat met de verpleging, en inderdaad, de meesten werken als contractuel, dus voor 8000php, om hetzelfde werk te doen als de regular nurses(18.000php). Enkelen werken ook als vrijwillger, en iedereen heeft het ook gedaan voorheen, best schokkend om te horen ! Het verplegersoverschot klopt dus echt wel !

Ilyan laat heel flink het spalkje aanleggen, en we kunnen naar huis.

Mohamed, Jenna en Lucy wachten ons op buiten, in de nog steeds broeierige hitte, het is ondertussen 22h. We besluiten toch nog iets kleins te gaan eten, en komen terecht in een visrestaurant, waar een livebandje covers zingt! Veel praten komt er dus niet aan te pas;-) ons venteke zit er maar stilletjes bij, het spalkje zorgt wel dat hij veel minder pijn heeft. De sling is wel volwassenmaat, maar het werkt;-)

we kruipen véél te laat in bed, en morgen moeten we er weer vroeg uit, gelukkig valt ilyan snel in slaap om niet meer wakker te worden tot de volgende ochtend;-)

ik mail nog even met Pieter, collega orthopedist in België, en krijg de volgende ochtend al meteen reactie dat hij een « pronation douloureuse » vermoedt, elleboog deels of geheel uit de kom, doch klinisch niet 100% duidelijk ...

18/04/13

aangezien Jenna het ziekenhuis niet in mag, blijven mohamed en jen in het hotel. Ik vertrek met Ilyan in de taxi richting ziekenhuis. Dezelfde dokter als gisterenavond is nog aan het werk, shiften van 24h, maar net als we aankomen is het wissel van de wacht, en we krijgen een jonge vriendelijke dokteres in de plaats. De orthopedist is aanwezig, én komt vrijwel onmiddellijk naar beneden om onzen Ilyan te onderzoeken ! Hoewel hij de indruk geeft voornamelijk pijn aan de pols te hebben, is er geen rode draad in te krijgen, hij gilt bij palpatie aan zowel elleboog als pols.

Ik leg hem de mogelijkheid van subluxatie voor, maar bij het bekijken van de Rxen is hij er toch niet gerust in, eventueel klein fractuurtje in groeischijf elleboog, dus terug naar radiologie voor nog enkele foto's. Bij de laatste foto komt hij zelf mee, en draait de elleboog in 90° naar binnen. hij voelt geen klik, en Ilyan blijft krijsen, dus we denken dat het toch niet over is. Uit de foto's blijkt dat het gelukkig geen fractuurtje is, dus krijgt hij weer een grotere spalk aan, tot boven de elleboog, terwijl hij lekker geniet van een ijsje, dat hij meer dan verdient heeft ! Eenmaal zijn spalk aan, waant hij zich de koning te rijk, al die aandacht, wandelt hij de spoed al lachend weer buiten... ik krijg al het gevoel dat de pijn wel eens veel minder is dan hij zelf nog aangeeft, en een uurtje later is mijn voorgevoel inderdaad een feit : hij wringt zijn spalkje uit, en zegt fier : « geen pijn meer » ! dus vermoedelijk heeft het behandelingsmanoeuver van de ortho toch gewerkt, maar besliste Ilyan om ons toch nog even aan het lijntje te houden?!de kleine deugniet;-)

we zitten er wel stomverbaasd naar te kijken eerlijk gezegd ! Zoveel pijn deze ochtend, en dan plots is hij weer 1bom energie, we houden zijn spalkje nog enkele uren aan, tot hij het zelf helemaal uittrekt, geen pijn meer toont, en dus foert, daar gaat hij weer, het avontuur tegemoet !

Meteen bij aankomst in het hotel nemen we afscheid van Shiela en vertrekken richting busstation, maar als de taxichauffeur ons voorstelt om voor 25euro(na een beetje onderhandelen) naar Roxas te brengen, twijfelen we niet lang ! Dus installeren we ons lekker in de taxi en genieten van het uitzicht. In Roxas gaan we de familie van Fretzie bezoeken. Fretzie is de vrouw van Geert, mijn neef. Ze heeft nog 2 broers en enkele tantes en nonkels wone in Pan ay, een dorpje op 30minuten rijden van Roxas.

Overal zijn de verkiezingen meer dan aanwezig, zowel in affiches langs de weg, als op de weg : hele stukken asfalt zijn opgebroken, overal wegwerkzaamheden,,vanwaar kennen we dat;-) ?

Ik heb ondertussen al contact gehad met Girlie, de nicht van Fretzie, en aangekomen in Roxas staat ze ons al op te wachten ! Een superlieve dame, en ze heeft een halve dag vrij genomen om ons rond te leiden ! Haar broer pikt ons op, en samen rijden we richting Pan ay.

Onderweg stoppen we even om de grootste kerkklok van Azie te bezichtigen. Ze hangt in een enorme kerk, meer dan 100jaar oud. Toch wel een raar zicht, want deze kerken zijn eigenlijk de enige architecturale overblijfselen van de Spaanse koloniale tijd, en je krijgt vaak het gevoel dat ze hier echt niet thuishoren tussen alle andere gebouwen !

We mogen mee naar boven om de klok van dichtbij te bezichtigen, en als de kinderen de klok mogen luiden zijn ze helemaal blij ! Alleen maakt dat echt een oorverdovend geluid, waar we allemaal even niet goed van zijn !

5 minuutjes verder rijden komen we aan in het dorpje van Fretzies familie. We zijn eerst uitgenodigd om te eten bij Girlies ouders, de oom en tante van Fretzie. We worden geweldig ontvangen, en leren één voor één de familieleden kennen ! We hebben de mango's uit Guimaras mee, waar zij denk ik wel heel blij mee zijn.

Het dessertje én heerlijk verse kokossap krijgen we bij de broers van Fretize : Hilmond en Henry. De kinderen spelen er op los, en als ze de rijstvelden in mogen, weten ze van geen ophouden ! Het is een heerlijke namiddag, en we zijn Fretzie en haar familie heel dankbaar dat we hen mochten leren kennen !

's avonds eten we nog heerlijk verse vis aan het strand, met Girlie, en de kinderen amuseren zich met de straatkindjes die op het plein spelen. Ilyan maakt een superlange trein met stenen samen met enkele andere kleuters, en Jenna loopt om ter snelst met de meisjes. Ze begint ook mee op zoek te gaan naar kroonkurken, net zoals de andere kinderen, en ze lopen alle tafels af om ze te verzamelen;-)

Als we betaald hebben en opstaan, komen al deze kinderen naar onze tafel en beginnen de restjes van ons eten in zakken te kieperen, vooraleer de obers het zien. Dat is wel even confronterend, maar ook een goede les voor Jenna, dat niet alle kinderen het even goed hebben als zij.