Reisverhaal «reisdag Denpasar-Singapore-Manila»

DE GROTE REIS! | Filipijnen | 1 Reacties 08 April 2013 - Laatste Aanpassing 22 April 2013

08/04/13

Er staat ons een serieuse reisdag te wachten, met vooral veel wachten. We moeten overstappen in Singapore, en ik durfde de vluchten niet te dicht op elkaar boeken, voor het geval de eerste vlucht vertraging heeft, met als gevolg dat we 6,5h moeten wachten in Singapore.

Ik begin luchthavens ook stilaan echt beu te worden, want op de één of andere manier hebben deze gebouwen een zeer averechts effect op onze kinderen! Ze beginnen voor het minste te huilen, krijsen, koppen, tegenwerken, noem maar op:-) waarschijnlijk is het telkens gewoon weer de verandering die op til is, ze voelen dat zeker ook wel aan, maar vermoeiend is het wel !

Eerst Jenna die persé de zak van Ilyan op de band wil leggen, ilyan die natuurlijk protesteert, wij die Jenna proberen uit te leggen dat het logisch is dat ieder zijn eigen zak erop mag leggen, en jenna die daarop begint te mokken, en de broer achter onze rug stompt, en dan is het hek van de dam...;-)

Ilyan die persé gepakt wil worden op de roltrap door mij, maar ik sta er al op en hij ziet me dus naar boven verdwijnen, grote colère, allemaal voor kleine dingen!eenmaal door de douane merkt jenna dat ze haar witte beer van peter hans kwijt is, ze had die in haar boze bui op de grond gegooid, en wij dachten dat ze die had opgeraapt... ik dus terug, langs immigration(gelukkig zijn ze hier niet heel streng;-), de hele weg terug afgelegd, maar geen beer te bespeuren, het was nochtans een vuile vod, wie wil dat nou, niks aan te doen, een goeie levensles !

Om onbekende reden gooit Ilyan zich dan plots krijsend op de grond, hij weigert te zeggen waarom, waarop wij dan rustig doorlopen (en dat zorgt altijd voor verbaasde blikken, en mensen die ongerust komen kijken bij wie dat kleine jongetje eigenlijk hoort;-)

tot plots een jonge gast op hem afloopt, (die we nb ook hadden opgemerkt aan de incheckbalie naast ons, wegens een enorm luide boer en publique, hij en zijn gezelschap zagen er allesbehalve uitgeslapen uit, waarschijnlijk uitgeweest tot aan de incheck), en met zijn hand een geweer nabootst, zich op Ilyan richt, en 3x doet alles hij op het venteke schiet... dat is voor mij de druppel, ik was al over mijn toeren, maar nu laat ik me volledig los : ik schreeuw hem achterna dat hij volledig geschift is, zo een gebaar maken naar een kind, dat doe je echt niet(Mohamed kan dan relativeren, hoewel hij ook is uitgevlogen op dat moment, ik kan dat niet;-). Ik denk dat de hele hal serieus verschoten is, want het werd even stil. We maken er ook niet meer woorden aan vuil, de gast heeft zich ineengedoken geinstalleerd op zijn stoel, ik vermoed(hoop) dat hij wel besefte dat dat erover was... .

We komen weer wat tot rust in een cafeetje met een koffietje en al snel mogen we naar de gate.

Eenmaal in het vliegtuig blijkt dat we allemaal verspreide stoelen gekregen hebben, weer maak ik me druk, en het is weer Mohamed die kalm blijft en zorgt dat we toch samen kunnen zitten. Wat zijn we toch een geolied team;-)

in het vliegtuig blijkt dat we allemaal apart gezet zijn, hoe is dat nu mogelijk ? Is dit echt om ons te pesten, omdat we niet extra wouden betalen voor een zitje ? Opnieuw kan Mohamed bemiddelen en slagen we erin om toch 2-aan-2 te zitten, het izjn allemaal banaliteiten, maar als je al opgejaagd bent vergroot je zelf alles uit, en ik in het bijzonder...;-) gelukkig houden de kids zich rustig en de vlucht verloopt vlot, al zijn er wel een paar indrukwekkende turbulenties net voor het landen, niet goed voor mijn -al stevig doorheengeschudde- gemoedstoestand;-)

in Singapore proberen we onze zakken vervroegd in te checken, dan zij nwe daar al vanaf, en daar beseffen we dat we « gelukkig » de latere vlucht genomen hebben, want eerste vraag aan de balie : waar is jullie vertrekticket weg uit de filippijnen ? Euhm, dat hebben we nog niet... want we hoopten op iets goedkoops lastminute... maar dat betekent dus : niet inchecken. Ons argument dat we een terugvlucht hebben vanuit bangkok naar belgie op de 26e helpt niet, rules of the companie ! Op het moment zelf natuurlijk heel pissig, maar eigenlijk doen zij exact wat we in belgie ook doen met mensen uit derdewereldlanden : de maatschappij is verantwoordleijk voor zogenaamde « vluchtelingen », als die het land niet inmogen, moet de maatschapij de repatriering terugbetalen, dus die nemen geen risico's, en de filippijnen eisen een vertrekticket, dus ik zet me snel achter -gelukkig gratis- internet, en boek een ticket richting bangkok. En zo kan onze bagage toch vervroegd ingecheckt worden, even spannend, maar volledig in de lijn van onze « murphy » reisdag;-)

in de transit vinden we dan eindelijk de « speeltuin » waar iedereen het over heeft, en we installeren ons zodat de kinderen al hun energie kwijt kunnen.

De tijd vliegt, want wij kunnen gratis op internet, en voor we het weten zitten we op het vliegtuig richting de Manila.

Er zitten verrassend veel « witten » op het vliegtuig, we hadden niet gedacht dat de Filippijnen zo in trek zouden zijn, en het zijn heus niet alleen « oudere alleenreizende » mannen;-).

Aangekomen in Manilla nemen we een taxi richting Quezon city. Ik heb een hotelletje geboekt dichtbij het Gabrielakantoor, de vrouwenorganisatie vanwaarui we enkele projecten zullen bezoeken. Het ligt in een residentiele wijk, dus helemaal uit het centrum, en we zullen dus niet veel van het « echte » Manilla zien. Hetgeen het meeste opvalt is de « Amerikanisering » van de stad ! Overal enorme billboards met westerse, blonde vrouwen of producten, dat is een groot verschil met de rest van Azie ! Verder komt het ons wel bekend voor, alleen de jeepneys zijn weer een andere soort tuktuk voor de kinderen ! Het zijn grote camionachtige(Amerikaanse), open auto's waar je met ogever 20 man kan inzitten.

Het is nog even moeilijk om de weg te vinden, gelukkig hebben we al een simcard gekocht en via het hotel vind de chauffeur toch zijn weg !

We installeren ons in het hotel Casa Pura, upgrade van de kamer, en we krijgen meteen de grootste kamer van onze 6maanden, met 2bedjes voor de kinderen, een aparte ruimte voor de kleerkast en een grote badkamer !

Welcome to Manila ! Uitgeput vallen we met zijn allen in één bed in slaap;-)