Reisverhaal «Bandung»

DE GROTE REIS! | Indonesië | 0 Reacties 21 Maart 2013 - Laatste Aanpassing 06 April 2013

Donderdag 21/03/13 – Bandung

Andang heeft voor ons een contact geregeld in bandung. Een vriendin zal ons opwachten aan de bus. Ze wil graag engels leren en wil ons een rondleiding geven in de stad. We weten niet goed wat ervan te denken : klopt dit ? Of is het een verdoken vorm van gidsen ? We zullen wel zien, we kunnen nog altijd stop zeggen;-)

we worden 's ochtends afgezet aan de kant van de grote weg, en binnen de 10minuten stopt anthony een bus « met » airco voor ons ; 8dollar voor 4stoelen, veel goedkoper krijg je het niet denk ik;-) ;

de airco daarentegen is wel serieus overroepen, en er is zelfs geen ARKO(alle ramen kunnen open), dus we zijn wel een stukje gaargekookt als we aankomen In bandung, 2uurtjes later.

Wat ons hier in java opvalt zijn de files ! Er is echt overal file !, je kan nergens gewoon eens rustig doorrijden. Alles staat ook volgebouwd langs de weg, je ziet niet wanneer 1dorp overgaat in een andere. Dit is toch echt wel verschillend met Laos of Cambodja !

Tata, de vriendin van Andang, staat ons al op te wachten in de busterminal, en ze spreekt zeer degelijk engels, hoewel ze dat zelf blijft tegenspreken;-) we gaan te voet naar de uitgang, want de taxi prijzen binnen in de terminal swingen de pan uit, en we vinden al snel een -rode- taxi, hier in bandung de meest betrouwbare volgens Tata.

Ons hotel vinden blijkt wel een moeilijke opdracht, zelfs de taxichauffeur weet het niet zijn. Bandung is dan ook een mega-stad, waar 3miljoen mensen wonen. Gelukkig heb je tegenwoordig 4G wifi, en kan ik op de tablet met de google maps GPS de weg tonen aan de chauffeur;-)

Mine home hotel was een wilde gok van mij, om zo dicht mogelijk bij het treinstation te zitten, en met 100m is dat alvast goed gelukt. Het lijkt een vrij jong, modern hotelletje te zijn, zoals er zeer veel opduiken tegenwoordig in Java, zo lazen we in de krant. Er zijn meer en meer ketens die budgethotels uit de grond stampen, en inderdaad, je komt vaak dezelfde namen tegen in elke stad.

We worden al meteen aangesproken door een man in vloeiend nederlands die ons een tour aanbiedt met zijn auto, hij kribbelt het programma op een papiertje, beetje raar, later zal ook blijken waarom....

We installeren ons in de kamer, en eten iets kleins in het restaurant, waar de man in kwestie zich gewoon aan onze tafel nestelt, en blijft herhalen dat hij de tour aanbiedt. Wij bedanken vriendelijk, maar de hele dag nog blijft hij vrij hard aandringen, hij spreekt ook Tata aan die ons komt halen, maar we geven aan vrienden te zijn, hij is er duidelijk niet blij mee dat zij ons op sleeptouw neemt... 's avonds maken we nog een tourtje, we gaan met de Angkot(soort lokaal minibusje waar je allemaal naast elkaar zit) naar Jalan Braga, een straat met veel eettentjes en winkeltjes, en lopen vandaar naar de moskee en een grote( hoe kan het ook anders...;-) shoppingmall.

We gaan even op zoek naar kickers, maar bij nadere inspectie lijken ze toch wel echt namaak, dus ik pas even met de aankopen !

We eten in een foodcourt, er is een kleine speeltuin, maar de kinderen zijn volledig in overdrive, en dan zijn ze niet te stoppen, en wordt het zelfs gevaarlijk, pure oververmoeidheid, zeer lastig zowel voor hen als voor ons. Tata vertelt dat ze in een bedrijf als supervisor werkt, ze heeft op zichzelf engels geleerd, en wil heel graag met ons morgen een tour maken. Het is ons nog niet duidelijk of ze hiervoor betaald wil worden, ze geeft aan van niet, maar we zijn er toch niet op ons gemak mee(helemaal onterecht, blijkt achteraf!), maar besluiten de kat uit de boom te kijken... .

We vragen of ze een auto voor ons kan regelen, zodat we gemakkelijker kunnen rondrijden, en dat is geen probleem.

Bij aankomst in het hotel, staat de man er nog steeds, en hij blijft ons en Tata aanspreken. Ze neemt ons apart en geeft aan dat we hem moeten zeggen dat we vrienden zijn, hetgeen we ook effectief gezegd hebben, we vinden het allemaal maar raar, en hebben er geen goed gevoel bij, wat is hier aan de hand ?

We spreken af voor morgen om 10h, dan gaan we naar een vulkaan, hotsprings en een aardbeienkwekerij.

's ochtends ontbijten we in het Hotel en komt Mohamed tot het besef dat hij gisteren serieus is afgezet door iemand die hem 3drankjes aan het dubbele van de prijs heeft laten betalen, dat is niet leuk, en hij spreekt de manager hierover aan. Er is een bonnetje gemaakt met de juiste prijs, dus dat ziet er niet goed uit. Mohamed geeft aan aan de manager dat het hem niet om het geld te doen is, maar dat hij moet uitkijken met dit soort zaken, want dat is zeer slechte publuciteit voor het hotel ; de manager belooft te bellen met de gast die gisteren aan de toog stond. 5Minuten later komt hij terug met het teveel aan geld, het zou een misverstand geweest zijn, maar vanwaar dan dat bonnetje ?

Tata komt toe om 10h, en wil opnieuw al fluisterend Mohamed spreken, we hebben het gevoel dat er iets mis is, maar Tata blijft beweren dat alles OK is. Ze heeft het over geld dat we op voorhand moeten betalen(en wij meteen op onze hoede;-), en dan is ze ineens weer weg... .we eten ons ontbijt verder, maar als ze 45minuten later nog steeds niet terug is, vragen we ons af of ze nog terugkomt ? We besluiten haar toch te bellen, en ze klinkt heel verward, maar ze komt meteen zegt ze. We begijrpen er niets meer van, en gaan terug naar de kamer, want het is superwarm.

Een kwartiertje later krijgen we telefoon van een paniekerige Tata, waar we zijn... op de kamer, en als we buitenkomen trekt ze Mo mee naar buiten, en zegt hem te gaan praten met een man die buiten op straat staat.

Als Mo daar aankomt zegt de man meteen : « you have to take our car », hum ? Nee zegt mohamed meteen, wij gaan niet met jouw auto, wij gaan mee met tata, zij is onze vriendin. Die gast zegt hem niet te geloven(maar wat doet het er eigenlijk toe?) En Mohamed begint een verhaal af te steken, dat zij als familie voor ons is, dat we misschien een andere keer met hem meegaan, maar dat hij familie heel belangrijk vindt en dus ook tijd wil uittrekken en blablabla (zoals alleen mohamed de Diplomaat dat kan;-)...

de hele tijd staat Tata bij mij te bibberen, ze is echt bang ! Onze frank begint stilaan te vallen, en als Mohamed in het arabisch begint te praten, weet de kerel niet waar hij het heeft. Meteen stopt hij en laat ons gaan.

Wat was er nu gebeurd ? Op het moment dat Tata terug kwam naar ons hotel met de chauffeur is ze volledig de pas afgesneden en bedreigd dat ze niet door mochten rijden. Ze had ons nummer niet dus kon ons niet bereiken, en pas toen wij haar belden kon ze ons aangeven dat ze onderweg was. De auto hadden ze aan het station geparkeerd, en te voet is ze teruggekomen. Daar is ze opnieuw bedreigd dat ze niet door mocht als ze ons zou meenemen, en toen ze toch doorliep zij men haar dat wij al vertrokken waren. Maar wij hadden haar net gebeld, dus ze wist dat we er wel nog waren. Ze was zo bang dat ze Andang gebeld heeft die aangaf dat ze mohamed met die gasten moest laten praten, hetgeen hij dan ook gedaan heeft. Tata zat echt te beven van de schrik, ze bleef zich excuseren naar ons toe, voor de problemen, hoewel zij er niks aan kon doen. Volgens haar is dit een echte maffia, en daar kunnen we best inkomen. Zeer bizarre toestanden allemaal, en de hele straat staat vol met dit soort gasten, die blijkbaar een monopolie willen op deze hotels ?

Te voet lopen we naar het station, en daar staat onze chauffeur te wachten. Eerst was ze met een andere chauffeur naar het hotel gekomen, en toen ze de pas is afgesneden, heeft ze in paniek ook de baas gebeld van de huurauto, die heeft zijn basis in het station, en uiteindelijk is het de baas zelf die met ons de hele dag heeft rondgereden. Vermoedelijk speelt de autoverhuurbusiness zich inderdaad af via territoriumafbakening !

We blijven met een ongemakkelijk gevoel zitten de hele dag, maar onze chauffeur is een hele vriendelijke, discrete man, en we betalen 35dollar voor een hele dag, alles inbegrepen wat de auto betreft, dat is echt peanuts(de « maffia » vroeg 50dollar!) !

Tata komt langzaam tot rust, en we rijden richting Vulkaan (iets met « Prahu »). deze actieve vulkaan heeft voor het laatst lava gespoten in 1969, maar ze spuwt regelmatig nog wel assen. Ze is trouwens nog maar 4dagen open, nadat ze 26dagen gesloten geweest is !

Speciaal aan deze vulkaan is dat het de enige in indonesie is waar je met de auto tot aan de krater kan rijden, je hoeft er dus geen meter voor te lopen, wel handig met de kindjes, die langs geen kanten geinteresseerd zijn;-) Ilyan ligt allang in dromenland tegen dat we aankomen, en jenna weigert uit te stappen. Ook goed, we hebben 2 babysitters;-) die met plezier op de kindjes passen, en dus gaan wij twee een toertje maken

ook typisch aan deze vulkaan is dat het geen konische vorm heeft, want door al die asuitbarstingen is de top helemaal ingezakt, en dus je hebt nu meer een ovale, platte vorm, en de hoogte is gehalveerd. Wat we zien is toch best indrukwekkend : een immense krater(ja, natuurlijk;-) met onderaan een bodempje blauw water, en in de verte toch nog enkele « smeulende » delen. Het is wel superbewolkt, en dus kunnen we niet echt ver kijken.

We hebben een zeer interessante babbel met iemand van het informatiecentrum in perfect engels, zeer leerrijk. De reden van sluiting is niet dat men schrik heeft voor een echte uitbarsting, maar als assen omhoog geblazen worden, kan dit gevaarlijk zijn als je dat inademt, daarom nemen ze geen risico. Maar het blijft toch een spectaculaire gedachte dat je op een actieve vulkaan wandelt, die maar net weer open is;-) bij terugkomst aan de auto is Jen toch uitgestapt, en ze zit volop te babbelen in het nederlands met tata, die 2 kunnen het goed met elkaar vinden.

We rijden weer naar beneden, langs ontelbare Theeplantages, prachtig gewoon, het lijkt hier echt op de Cameron Highlands, en eigenlijk vinden we het hier ook veel mooier. Hier ontbreken al die mastodonte serres en lelijke gebouwen, het is hier veel authentieker.

We rijden naar Ciater, voor een bezoekje aan de hot springs. Dat is het handige aan een chauffeur, die kan je brengen waar je wilt, en geeft ook nog advies, volgens hem is het hier mooier dan maribaya waar we eigenlijk naartoe wilden.

De opzet is inderdaad heel leuk, met allemaal watervalletjes en op verschillende niveaus baden met heet water. Wij lopen door naar het « kinderzwembad » met glijbaan, en de kinderen springen enthousiast in het zwembad, maar zijn er even snel weer uit, want veel te heet;-) gelukkig is het water in de glijbaan lekker koud, en dus daar amuseren ze zich mateloos op. Zelfs ilyan glijdt er alleen vanaf, hier kan dat allemaal;-)

als het begint te regenen is het nog even leuk « zwemmen in de regen », maar als nel regent het zo hard dat het pijn doet, en dus tijd om eruit te gaan.

Volgende stop is de « stroberifarm », en hiervoor moeten eerst door prachtige bloemenplantages, zoveel mooier dan the cameron highlands opnieuw ! We moeten even zoeken, maar uiteindelijk komen we aan, en de kinderen zijn nu door het dolle heen, want ze mogen hun eigen aardbeitjes plukken ! Ze krijgen elk een mandje en een klein schaartje, en beginnen maar !

Ze genieten met volle teugen, en ze zijn zo fier met hun volle mandje ! Ilyan zijn aardbeitjes zijn binnen de 5minuten op, inclusief het groene kroontje (ze waren op voor we het doorhadden;-), Jenna was iets spaarzamer, maar dit vonden ze beiden het absolute hoogtepunt van de dag !

We sluiten af in een restaurantje, en noch tata, noch de chauffeur zijn te overhalen om met ons mee te eten, wel een beetje genant, en dus maken we goed voort.

We sluiten af in het station, aangezien we ons niet met de auto kunnen vertonen in de straat van het hotel, en we betalen de chauffeur, inderdaad 35dollar, en als we afscheid nemen van tata en mohamed haar toch iets wilt geven weigert ze pertinent ; ze wil geen cent en is daar zeer duidelijk in. Nu zijn wij serieus gegeneerd, en niet in het minst omwille van onze twijfels naar haar toe deze ochtend ! En zowieso willen we iets geven, ze heeft een dag congé genomen om ons rond te leiden !wij hebben dan ook weer een lesje in nederigheid gekregen : er zijn op deze aardbol echt nog mensen die belangeloos willen helpen ! Onder het mom : « dan is het voor de kinderen » neemt ze het toch schoorvoetend aan, en met een heel goed gevoel nemen we afscheid van haar.