Reisverhaal «Jakarta»

DE GROTE REIS! | Indonesië | 0 Reacties 13 Maart 2013 - Laatste Aanpassing 28 Maart 2013

Donderdag 14/03/13 Jakarta

we nemen ons echt voor het rustig aan te doen. Maar al vaak is gebleken dat wij echt geen zittend gat hebben en dat het écht moeilijk is om te rusten !

We besluiten deze dag volledig een activiteit voor de kinderen te plannen, en we trekken richting Dreamland an atlantis waterpark, aan de zee.

Volgens het plannetje kan je er geraken met het openbaar vervoer, en aangezien we dat graag doen vragen we even aan de balie of we de juiste route hebben. Daar kijken ze ons vreemd aan, en verklaren ons half zot dat we geen taxi nemen, we gaan toch echt niet de trein op met de kinderen ? Euhm jawel;-) je ziet ze denken : « die geraken nooit op hun bestemming »;-). ze staan er wel op dat we geen « ekonomi » trein nemen, we zullen wel zien... .

het weer is zeer broeierig, vochtig en warm, inderdaad wel een opgave om te stappen. Gelukkig is het Gondangdia station niet ver. Al stappend merk je toch wel dat wee in een derdewereldland zitten, iets helemaal anders dan Maleisie, bedelaars op straat, overal straatverkopers... .

Het station zelf heeft ook serieus zijn beste tijd gehad en de mensen bekijken ons allemaal met veel verbazing, sommigen giechelen erop los, het lijkt echt alsof ze hier niet vaak « witte » toeristen zien ?! Aan het loket kopen we ticketjes voor een spotprijsje, 2dollar voor ons gevier, en de trein laat niet op zich wachten (het is geen ekonomi, maar ben de naam vergeten;-). Niet veel volk op de trein, en vrij snel komen we aan in Kota. Hier moeten we de bus nemen, en we laten ons door enkele vriendelijke medewerkers naar een verhoogd platform brengen, een soort gesloten doos met gaten, waarvoor de bus stopt, en langswaar je dan kan in- en uitstappen, lijkt een soliede systeem, alleen wat verouderd. Men wijst ons de bus aan, en en een vriendelijke man geeft ons aan waar we moeten overstappen, op de bus richting Ancol. Overal hebben we weer veel bekijks, de mensen zijn zeer vriendelijk en aaien de kindjes opnieuw vaak over hun bolleke, deze moeten daar toch weer aan wennen;-)

aangekomen in Ancol staan we meteen voor de ingang van het enorme pretpark met verschillende onderdelen. We betalen 1,5dollar per persoon om binnen te mogen, en dan kan je apart kiezen wat je nog wilt doen. Wij laten ons naar Atlantis voeren in een golfkarretje, want wij willen water, in deze hitte ! De kinderen leven zich uit gedurende enkele uren, Mohamed schopt zijn teen open tegen een tegel, gelukkig een niet te grote scheur, wel veel bloed, en de kids vinden dat fantastisch;-) een plakker erop en we kunnen weer verder. Net op het moment dat we eruit gaan barst de hemel open, en een fikse regenbui zorgt voor wat afkoeling.

Als de wolken leeg zijn geperst haasten we ons naar het Oceanpark, waar we verschillende shows kunnen bijwonen. We zijn net op tijd voor de piratenshow, maar dit is geen show voor onze angstige kinderen, ze zitten te beven en te wenen, dus we vluchten vlug terug buiten, en sliten ons aan bij de zeemeerminnenshow. Dit is veel beter aangepast, en we krijgen een onderwatershow met zeemeerminnen, dolfijnen en duikers, wel schattig, de kindjes genieten en vinden het prachtig !

De volgende show is de zeehondenshow, en als laatste volgt de dolfijnenshow. Dit park is echt wel de moeite! De shows zitten vol met families, kinderen, heerlijk om te zien dat de indonesiers echt buiten komen om dit soort dingen te doen.

We besluiten met de taxi terug naar het hotel te gaan, onze heentocht heeft toch best veel tijd opgeslokt;-) we proberen eerst een witte, maar we waren verwittigd : surcharge 20.000, niet ok, dus weer uitstappen, en zoeken naar een blauwe taxi. Die brengt ons wel voor een eerlijke prijs naar ons hotel, waar we weer helemaal uitgeput aankomen. Aan de receptie kunnen ze het maar moeilijk geloven dat het ons gelukt is. Ze moeten wel lachen om onze volhardendheid.

Vrijdag 15/03/13

onze eeuwige neiging om alles te voet proberen te doen breekt ons vandaag zuur op. Het is opnieuw broeierig heet, en er is ons verteld dat er vlabkij een postkantoor is, dus we beslissen te voet naar daar te wandelen, en daarna een taxi te nemen richting Masjid Istiqlal, de nationale moskee. Vriendelijke voorbijgangers wijzen ons tot 3x toe de verkeerde richting aan, en als we er eindelijk aankomen, blijkt dat van hieruit geen internationale pakjes verstuurd worden, balen, al die energieverspilling voor niets;-) met de taxi laten we ons dan maar gedwee afzetten aan het échte postkantoor, gelukkig vlakbij de moskee, én kathedraal.

Totnutoe is pakjes versturen steeds zonder grote problemen gegaan, maar dat blijkt hier wel even anders. We willen 1pak van 6kg met de boot versturen, maar we moeten zowieso betalen voor 10kg ! En het pakje met de boeken van mama weegt 1,6kg. Dit willen we met het vliegtuig opsturen, maar dat gaat niet, want het moet minstens 2kg wegen ? Deuh ? Dus begint men het te « verzwaren » ! dit kost ook stukken van mensen, en dus beslissen we maar alles via de zee te doen, we kunnen toch vullen tot 10kg, en maar hopen dat alles toekomt voor eind juni !

We zijn ondertussen alweer midden op de dag, en te voet(ah ja;-) trekken we door naar de kathedraal. De kathedraal en moskee liggen zeer strategisch, recht tegenover elkaar;-) eerst bezoeken we de kathedraal, een eenvoudige, maar mooie kerk, en daarna de moskee. Het is vrijdag en op het moment dat wij toekomen stroomt er een massa volk naar buiten. We mogen binnen een kijke gaan nemen, en zijn wel onder de inruk van de grootte : hier kan 200.000 man tegelijkertijd bidden ! Dat is enorm ! Het is de 3e grootste moskee, na Mekka en medina, en ja, Indonesie is dan ook het grootste moslimland ter wereld. Op vrijdag komen er « maar » gemiddeld 10.000 mensen bidden;-).

We trekken door naar pasar bahru, een soort « rue de brabant » met heel veel kleren, stoffen voor feestkleding, en andere dingen, hier eten we iets, en aangezien de kinderen absoluut in de plaatselijke « tuktuk » willen, nemen we deze naar ons hotel. Het is een grappig bakske, veel te klein voor ons 4, maar alles lukt, zelfs de buggy kan er nog bij;-) we tuffen door de stad, en als je de luchtvervuiling in een stad wil ervaren (eendert waar!) dan moet je in een tuktuk gaan zitten !

Morgen trekken we door met de trein naar bogor. Opnieuw maken we onze zakken, ik zit er alweer helemaal in ; het grappige is dat Mohamed en ik zeer goed op elkaar zijn ingewerkt. Zo chaotisch als ik ben, zo gedisciplineerd is Mohamed, en ik hoef hem maar te vragen : « waar ligt dat », en hij vertelt het mij meteen;-) zo kan ik standaard dezelfde structuur aanhouden bij het inpakken !