Reisverhaal «Puncak - Cianjur»

DE GROTE REIS! | Indonesië | 0 Reacties 18 Maart 2013 - Laatste Aanpassing 06 April 2013

18/03/13

het hotel biedt ons gratis vervoer aan naar de terminal, dus daar zeggen we geen neen tegen !

Daar aangekomen is het zoeken naar de juiste minivan. We hebben geluk, want er is net een busje bijna vol. er wordt één iemand in een ander busje gestoken en daardoor hebben wij 3plaatsen. Als we instappen is het meteen duidelijk dat dit het armzaligste vervoer is dat we l genomen hebben. De deur gaat amper toe, overal roest, sommige vensters hebben geen ramen, al is dat best wel handig in deze hitte ! Mohamed zijn opklapstoel heeft geen leuning, en Jenna zit voor Mohamed met als rugsteun de dagrugzak. Ilyan zit op mijn schoot, met halverwege ook nog onze bagage en de buggy. We zijn er ook nog niet uit hoeang de rit nu eindelijk gaat duren, we weten alleen- met dank aan de lonely planet- dat we moeten stoppen aan « the T interesction » in Puncak. Voor de zekerheid laten we dit nog eens uitleggen door een goed engelssprekende vrouw aan onze chauffeur, en dan kunnen we op weg. We kopen nog vlug 2 waaiertjes voor de kids, maar Ilyan kiepert hetzjine binnen de 5minuten al door het raam, spijtig, die is weg... .hij valt gelukkig quasi meteen in slaap en jenna houdt zich superflink. Het bakske rammelt langs alle kanten, en de gedachte of de verzekering zo'n ding wel opneemt wuiven we even weg, we zitten er nu toch in, en gelukkig komen we een uurtje later veilig aan op de « intersection », als is het eigenlijk gewoon een « fslag naar rechts », en gelukkig heeft onze chauffeur het goed begrepen, wij hadden het anders nooit gezien !

Eenmaal uitgestapt kunnen we volgens de website een Angkot(klein busje) of Bejak (brommer nemen) ; als we even navragen waar de angkot stopt, staan er al 2 bejak voor onze neus, en voor we het weten zitten we erop : ik met mijn rugzak op de rug, en Ilyan voor mij, achter de chauffeur, met op zijn knieen de zak van mo, mohamed en jenna zitten op de 2e brommer... eerlijk, nu zweet ik me kapot van de angst, dit doe ik nooit meer ! Ik maan de kerel aan om langzaam te rijden, en we komen heelhuids aan, maar de man moet mijn handen van zijn jasje pellen, zo blijf ik me aan hem vasthaken...:-). Nog helemaal aangedaan checken we in, we zijn helemaal alleen in het Taman Safari Lodge hotel. Ik had dit geboekt, om zo dicht mogelijk bij het park te zijn, aangezien we morgen alweer doorreizen gelukkig moen we met ons ticket morgen ook nog binnen in het recreatiegedeelte, en we krijgen korting, mooi meegenomen !

We maken ons snel klaar, en haasten ons naar het safaripark. Dit is een park waar je met je eigen auto kan doorrijden, maar als je -zoals wij- er geen hebt, kan je mee met de safaribus.

We hebben wer geluk, springen als laatste op de bus en kunnen meteen vertrekken.

De kinderen zijn meteen dolenthousiast. We komen de meest uiteenlopende dieren tegen, maar het spannendst zijn toch wel de leeuwen, tijgers en grote beren, waar we gewoon langsrijden  zonder hek ! (Ilyan praat er dagen later nog van dat hij ze gezien heeft, dus het heeft wel degelijk indruk gemaakt op hem!). De opzet is eigenlijk ook heel mooi, en origineel !

Als we aan het recreatiedeel aankomen, gaan we meteen naar de babyzoo. Daar zien we jonge uipaarden en leeuwen, en ook kangoeroes mét baby in de buidel ! Hier beslist ilyan in een boze bui, zijn tut naar de kangoeroes te gooien, en als hij weigert ze terug te gaan halen, beslissen wij dat dit misschien een goed moment is om afscheid te nemen van zijn tut. We leggen hem goed uit dat als hij wegloopt, hij afscheid neemt van zijn tut, het is allemaal OK voor hem, we zullen zien;-) ! (achteraf raap ik de tut toch maar weer op, ik wil niet dat hij er een trauma aan overhoudt;-)

als we aan de ruimtes komen waar je op de foto kan met een leeuwenwelp of een baby oerang oetang staan we voor een dilemma... doe je daar aan mee of niet ? Maar kom, waarschijnlijk krijgen we nooit nog de kans om zo een welpje vast te houden, dus daar gaan we dan -) de kinderen glunderen, al vinden ze het best wel eng ! We spelen even met oerang oetang baby Jennifer van 3jaar, zo grappig, even oud als onzen Ilyan, en al bij al zo gelijkend op de mens, die handjes, de gebaren, spijtig dat Illy er zo bang van is;-)

als de hemel weer openbreekt vluchtten we de dichtsbijzijnde snack in, fried chicken, bah, maar niets aan te doen , we hebben honger, en dus zitten we daar onze tijd uit, tot het weer opklaart.

Dan haasten we ons naar de tijgershow, waar we ook met een dubbel gevoel naar kijken. Die mensen moeten toch regelmatig serieus een klauw tegen hun kop krijgen, die dieren worden toch nooit helemaal getemd ?

De dolfijnenshow hebben we eigenlijk net al gezien, enkele dagen geleden, maar de kinderen willen weer, dushup, de tocht is een ware beklimming, de meesten hebben een auto, wij dus niet.

Op de terugweg komen we ook nog langs de apen, en de pinguins, maar de meesten zijn alweer hun kooi ingekropen, want het wordt al donker. De rest is voor morgen !

19/03/13

we trekken vandaag naar een homestay in Cianjur, die zelfs in de LP wordt aangeraden, maar de voormiddag besteden we eerst nog aan Taman safari. Vandaag is de kermisdag !

De kindjes mogen overal 1x in(zo bepaald het ticket), al kijken sommige opzichters dat wel even door de vingers. Er is dan ook weinig volk !

We pikken nog even de olifantenshow mee, en daarna zoeken we wat afkoeling in het waterpark, dat we helemaal voor onszelf hebben !

Ik test de glijbanen uit voor de kids, en ik merk toch wel dat je als « kind » toch ongelooflijk veel durft, wat als volwassene niet meer zo evident is ! Ik roetsj dus om beurten met één van de kindjes naar benede, en ben helemaal misselijk achteraf;-)

tegen dat we in ons hotel aankomen staat de chauffeur, Anthony al te wachten, hij gaat ons naar Cianjur brengen.

De rit duurt 2h, en brengt ons door de Puncak pas (waarbij mijn maag nog niet helemaal herstelt is van de glijbaan;-). Onze kindjes doen het weer voorbeeldig, hu straffe magen zijn hier al een zegen geweest, in Azie ! Opnieuw een prachtig landschap dat ons doet denken aan Sapa, Vietnam, alleen staan de rijstvelden hier momenteel supergroen, hetgeen een spectaculair effect geeft !

Opnieuw zitten we van begin tot eindpunt in de file. Geen spatje groen vind je tussen de dorpen, tenzij verder de heuvels op ; het is eraan te zien dat Java één van de dichtbevolkste gebieden op aarde is !

Cianjur is opnieuw een vrij groot stadje wat ons betreft, en we worden naar een buitenwijk gebracht. We verblijven in het huis van Yudi en zijn familie, en hebben voor het eerst deze reis 2slaapkamers ! We zijn benieuwd hoe de kinderen zullen reageren vanavond !

We doen het rustig aan de rest van de namiddag, praten wat met Yudi, en krijgen een overheerlijke typische maaltijd. Er zijn ook 2 franse meisjes die in een bamboebungalow verblijven, een beetje verder, heel leuk gezelschap !

20/03/13

we hebben voor vandaag een trektocht gepland door de rijstvelden, Jenna krijgt botjes aan, want haar sandalen doen pijn, en dat blijkt een schot in de roos te zijn.

We worden eerst met de auto weggebracht en beginnen aan de toch, samen met Anthony, en Danang, onze gids. Vrij meteen botsen we op 2 mannen die een lege bamboo sarcofaag vervoeren aan een stok. Blijkbaar is de chef van het dorp gisteren overleden en al begraven, en deze mannen brengen de kist terug... .

Het eerste deel is naar beneden, maar daarna verloopt de toch vrij continu omhoog, iets meer dan we verwacht haddne, en ilyan kruipt vrij snel op mijn rug. De vergezichten zijn prachtig, innemend, groen, we zien enorme spinnen, een schorpioen, en andere vreemde insecten, heerlijk genieten we tijdens deze tocht ! Jenna is superflink, met haar botjes mag ze dan ook in de modder en de plassen springen, en dat doet ze met veel plezier ! Aan de hand van Danang of Anthony loopt ze steeds voorop. Ongelooflijk wat een vooruitgang ze geboekt heeft op dat vlak, ze is wat ons betreft echt een prachtmeid ! Ilyan supportert stevig vanop mijn rug, en ik wissel toch af en toe af met Mohamed, want bij Anthony wil hij absoluut niet, de angsthaas !

Na een dikke 2h komen we aan bij de plek waar we zullen eten, en als we de vrouw des huizes ontmoeten, blijkt het een schat van een vrouw te zijn, én ze lijkt sprekend op Imma ! Zelfs de kinderen tonen geen angst, en laten zich gewillig hun handjes kussen, ilyan reageert meteen door « Immah » te roepen ! We krijgen elk een hele kokosnoot, en er wordt meteen kroepoek in de olie gegooid, terwijl de rijst in een soort rieten koker staat te stomen op een houtvuur in een ijzeren pan, dit alles in huis, zeer primitief, maar het werkt !

Het eten is heel lekker, de kinderen tonen zich van hun beste kant en doen hun best;-) ! De vrouw vind onze kindjes zo schattig dat ze ons een hele zak kroepoek cadeau doet, ik krijg haar niet uitgelegd dat wij geen olie hebben en nog anderhalve maand moeten reizen, ik zal en moet het meenemen;-) we nemen afscheid in stijl, ze krijgt een dikke pakkerd van ilyan, en een schuchtere van jenna, en we klimmen verder omhoog gedurende nog een uur ; als we bijna boven zijn staat Anthony te wachten in de auto, om ons weer naar de homestay te brengen.

Daar zijn de franse meisjes al volop in de weer met een kookcursus, hetgeen ook ons avondeten zal zijn !

De toch was absoluut de moeite, gelukkig dat we niet wisten dat het zo steil zou zijn, of we hadden het misschien niet aangedurfd, maar we merken dat we het echt wel kunnen;-) !

We boeken via Yudi onze treintickets, en spreken af dat we orgen naar de bus gebracht worden om richting bandug te trekken.