Reisverhaal «Pakse en Bolavenplateau»

DE GROTE REIS! | Laos | 0 Reacties 27 November 2012 - Laatste Aanpassing 05 December 2012

In Pakse zelf is niets te doen... het is echt een doorreisstadje voor toeristen, een handelsstad voor de Laotianen. We hadden een tour geboekt om een dag naar het Bolavenplateau te gaan, en met nog 1koppel en 1 jongeman, Fransen, trokken we een dagje rond.

Wat een verschil met de toeristische steden! Waar normaal massa's bussen toekomen aan de toeristische plaatsen, was hier gewoon niemand! Wij zijn over de hele dag echt geen enkele andere toerist tegengekomen. 4 watervallen (en daarna hadden we het wel gezien ;-) een koffie- en theeplantage en een local village stonden op het programma. Tussendoor toch ook aan 1 -vrij indrukwekkende- waterval kunnen zwemmen, eerst moest we naar boven klauteren, en bovenaan de waterval had je min f meer een poel waar je in kon.

Het klimaat was hier inderdaad wel wat koeler, maar in de namiddag kregen we er meteen ook een hevige tropische regenbui achteraan!

Als laatste stond er een “tentoonstellingsdorp” op het programma, waar16 verschillende minderheden werden vertegenwoordigt aan de hand van typische huizen en klederdracht(dus een “kijkdorp”). Het had net geregend, en het was er dus heel glibberig, met als gevolg dat ons jenna als eerste echt helemaal onderuit ging ;-) benen, poep en rug helemaal onder de modder, hilarisch! Gelukkig kon ze er zelf ook mee lachen, en dus mocht ze in haar onderbroekje verder rondlopen, net zoals de lokale kindjes! Natuurlijk volgde Ilyan niet lang daarna;-)

alles lijkt hier nog te gebeuren door de lokale boeren, vooral koffie en theeplantage, aan elk huis lag wel een berg koffiebonen te drogen; aan de andere kant reden we ook langs een enorme koffiefabriek, die waarschijnlijk in een vrij snel tempo veel plantages zal opkopen en de lokale boeren wegdrummen.

Terug in Pakse heerlijk gaan eten bij Nazim, een indisch restaurant, zeker aan te raden!

We hadden in het informatiecentrum gepeild naar waar de bussen vertrekken naar Champasak, omdat we daar een tussenstop willen houden om Wat Phou te kunnen bezoeken. De Local bus vertrok van de ochtendmarkt, dus de volgende ochtend met een tuktuk daarnaartoe. We werden afgezet midden in de morning market, tussen de kippen en de varkens, en de “local bus” bleek een songthaew te zijn, een soort van grote tuktuk(auto met laadbak, waar een dak opgezet is en bankjes binnenin). We mochten instappen, als eerste... en dat betekende dus wachten tot de bak vol is ;-)

nog wat bananen en mandarijntjes ingeslagen , Jenna kreeg nog een soort sticky rice in een bamboestok van een lieve mevrouw. Plots kwamen er 2 vrouwen met een juten zak voorbij, en ze haalden er elk een biggetje uit, vonden de kids geweldig natuurlijk.

Langzaam geraakte de camion vol, en dat betekent ook VOL: overal zakken groenten, vlees, vis, kip, manden, eieren, en daartussen onze kids, die het al behoorlijk op hun zenuwen kregen in de hitte. Maar uiteindelijk vertrokken voor een rit waarvan ik dacth dat ze veel langer was, dus het was een aangename verrassing toen we na een dik half uur al in Champasak aankwamen.

We werden afgezet aan de “roundabout”, wat op zich niet veel voorstelde want Champasak is gewoon 1 lange uitgestrekte straat, zonder centrum.we hadden niets van op voorhand geboekt, want via internet was het gewoon bijna niet mogelijk om iets te boeken, en we vonden ook nergens telefoonnummers. Dus bij aankomst zette Mohamed zich met de kids aan de kant, en liep ik de straat af op zoek naar accomodatie.

Dat bleek nog niet heel eenvoudig, want alles lag vrij ver uiteen, en op zich is er gewoon niet heel veel accomodatie!

Dus uiteindelijk gebeld naar Anouxa Guesthouse, of ze ons konden komen halen, want lag 1km verder, geen probleem, 10minuten later stond er een tuktuk, en hadden we een slaapplaats! (een local sim card is echt zeer handig voor het zoeken naar accomodatie, kost 1euro, en 3euro krediet).

Een vrij ruime kamer met een double en enkel bed met zicht op de Mekong voor 15euro. We zouden veel goedkoper kunnen overnachten, maar we proberen toch zo veel mogelijk een kamer te boeken met airco, en dan gaat de prijs meestal wel wat omhoog. We merken wel dat als we een triple room willen, de prijs wel hetzelfde blijft.

Het guesthouse oogt heel gezellig, mooie tuin, die vrij goed onderhouden is. Het personeel is wat afstandelijk en niet supervriendelijk, alles gaat ook heel vertraagd, maar dat ligt in de lijn met het leven hier denk ik ;-).

naast ons guesthouse ligt een massagesalon, uitgebaat door een Française, die lokale mensen opleidt, daar hebben we dan ook met plezier gebruikt van gemaakt! Deze keer wou zelf ilyan een massage, maar toen kwam de ontnuchtering: kinderen krijgen geen massage!blijkbaar zou het niet gezond zijn, ja zeg! Na wat onderhandelen kon jen toch een voetmassage krijgen met “speciale” olie, ja daar moeten ze bij mij niet mee afkomen natuurlijk ;-) we lagen wel al half op tafel dus konden niet meer terug, en de kids hebben zich el weer geweldig gehouden ocharme! Uiteindelijk zijn ze elkaar beginnen masseren :-)

de volgende dag naar Wat Phou, een Khmer tempel zoals in Angkor wat, wel iets kleiner natuurlijk ;-) weer vroeg vertrokken met de tuktuk, en dus nogmaals als eerste aangekomen, zeer verzorgd en professioneel ontvangst. Met een soort golfkarretje werden we naar het begin van de ruines gebracht en vandaar konden we te voet verder, in een allesverschroeiende hitte, ook al waren we nog vroeg. Het begin was vrij sober: een hoop stenen waar vroeger wel een tempel of zo zou gestaand hebben ;-) tot we aan de echte ruines kwamen, 2 imposante structuren waar de muren nog recht stonden, prachtig! En toen begon het pas: tegen de berg op konden we omhoog, originele trappen(of wat ervan overbleef), eerst nog te doen, maar het laatste deel zeer steil, en een echte klim! Jenna deed het allemaal, ze vond het klauteren en klimmen geweldig! Ilyan ook, mar het manneke was soms kleiner dan de trede zelf ;-) op een bepaald moment hebben we echt getwijfeld, gaan we door, maar achteraf gezien heel blij dat we doorgezet hebben! Het uitzicht was prachtig, en het mooiste tempeltje stond helemaal boven, prachtige scultpuren in steen gehouwen. Angkor zal wel 1000x mooier zijn waarschijnlijk, maar we zijn toch blij dat we het gedaan hebben, en gaandeweg merken we dat de favoriete activiteiten van de kids tempels bekijken zijn én klauteren over alles wat rots en bomen is(en daar leent een ruine zich natuurlijk perfect voor!).

Eenmaal terug beneden nog iets gedronken, en Jenna werd meegetrokken door de meisjes die daar werkten, en ze liet zich gewillig meetrekken, waar ze meestal meteen wegduikt achter onze rug!

Een half uur later kwam ze terug als een prachtige prinses, met lippenstift en ingevlochten vlechten, superfier was ze!

Daar ook een frans koppel tegengekomen met 3 kinderen die al 11maanden onderweg waren, hele leuke mensen, en ja hoor, opnieuw...artsen ;-) we komen eigenlijk best regelmatig mensen met kinderen tegen, maar tot nu toe was de jongste meestal van de leeftijd van Jenna, wat het reizen toch net iets eenvoudiger maakt ;-) bv. Brommer rijden, dat durven we echt niet met onzen Ilyan. Het rijden op zich, maar ook hij zou niet blijven zitten! Fietsen lukt nu al wel, als hij in de patapum zit, en Jenna achterop, er is hier veel minder verkeer, dus dat lukt beter als in Ayuthaya.

's avonds een toertje gemaakt in Champasak met de fiets, waar we uit alle huisjes opgewekt “sabaidee” hoorden, en we na lang zoeken (wat wil zeggen, 4 lokale kleine winkeltjes afgegaan) toch opnieuw de juiste pampers vonden! Echte plastieken deze keer, uit Vietnam, een voorsmaakje voor wat komt?

Kennisgemaakt met Jan en Thea, een heerlijk Nederlands koppel (met Kleinkinderen ;-) die al fietsend Laos ontdekken! Ongelooflijk moedige en leuke mensen, die wat ons betreft het toch nog een stukje avontuurlijker doen! Gespreksonderwerp tussen Jenna en Thea was overduidelijk... Sinterklaas!

Nb. we blijven de indruk hebben dat ondanks dat laos zeer arm is, en uit een vrij moeilijke periode komt, de mensen zeer efficient te werk gaan op verschillende gebieden. Het kan toeval zijn, maar onze bussen waren steeds op tijd; als je moet overstappen, krijg je een ander bonnetje, en iedereen geraakt toch op de juiste bus, al lijkt het 1 chaos.

De post in Vientiaene bijvoorbeeld getuigt van een opperste efficientie: pakje opsturen: na 10minuten sta je weer buiten, en is het pakje door 5handen gegaan. (stel je voor Joanna: in Bolivie”grijns” ;-), of Marokko, waar alles gewoon vierkant draait en uren duurt;-).

nb. bij deze nog een bedankje voor de collega's van Mohamed die ons het Manichan guesthouse aangeraden hebben!