Reisverhaal «Vientiaene en rit naar Pakse»

DE GROTE REIS! | Laos | 3 Reacties 22 November 2012 - Laatste Aanpassing 27 November 2012

bij aankomst in Villa sisavad ben ik meteen op het bed gaan liggen en als een blok in slaap gevallen! Mohamed is met de kids meteen het water ingedoken, waarna Illy ook een dutje heeft gedaan, en ik ben pas 4h later weer wakker geworden! Heerlijk!

We zitten toch wel vrij ver buiten het centrum, en dat betekent een tuktuk nemen, wat dan weer geld kost, dat lijkt ons toch vrij lastig; het Gh zelf heeft zijn mooiste dagen ook gehad, ouderwetse kamers, slecht werkende airco, toch maar gebleven, gezien de prijs(14euro!) en het zwembad!

's avonds even naar buiten om wat eten te zoeken... aangezien we buiten het centrum zitten, nergens echte restaurants te bekennen, dus toch maar richting centrum gelopen, en dat bleek nog net doenbaar. Maar er hangt hier een ongelooflijk drukkende hitte, de ergste tot nu toe, de thermometer geeft 35° aan, maar door de vochtigheid voelt het nog veel meer! In de avond koelde het een klein beetje af, maar om 18h zaten we nog aan 31°!

via Patouxai (arc de triomphe-achtig) over de grote baan richting presidentieel paleis gelopen, een baan met zo goed als alleen maar banken! Overal lichtjes in de bomen, wat dan weer zeer enthousiasmerend werkt op de kids ;-) wel een bizar zicht, overal banken en daartussen overal de communistische vlag! Hier zit duidelijk het geld van laos! Zeer ironisch ook als je weet dat de enige hoofdweg richting Hoofdstad echt ongelooflijk slecht begaanbaar is, en dan kom je hier toe in een compleet andere wereld precies!

In de rough guide stond ook dat het echte “centrum” zich rondom de Nam Phou fontein bevindt, en dan kom je daartoe, de ene lexus of hummer na de andere passerend, en wij waren eerlijk gezegd even in shock!een vrij decadent plein, met superdure restaurantjes en bars, met westerse muziek dat uit de enorme boxen schalt, we kunnen het niet echt plaatsen... .

Vientiaene is ook sinds Bangkok de eerste echt grote stad die we tegenkomen, hoewel het er véél minder druk is! Misschien moeten we daar ook weer aan wennen?

Deze ochtend naar de ambassade van Vietnam, om ons visum te regelen... en ik mag dan nog zoveel opzoekwerk verrichten als ik wil, net zoals in de ambassade van Thailand, komen we van een kale reis thuis! Aangezien wij overland vietnam binnen willen kunnen we geen autorisatiepapier online aanvragen(als je met het vliegtuig binnenkomt wel, dan kan je visa-on-arrival doen), en moeten we wel op voorhand een visum aanvragen. Ik dacht dus dat we dat maximaal 6 maanden op voorhand konden, voor een visum dat 1 maand geldig is.

Blijkt nu dat we de exacte binnenkomstdatum moeten opgeven, hetgeen wij niet kunnen want we hebben geen plan! De mijnheer aan de balie begreep er niets van, hoe kan je nu niet weten wanneer je het land binnenkomt? We wachten nu dus tot we in cambodja zijn om daar een visum aan te vragen, want eenmaal aangevraagd en je gaat over je startdatum, beginnen de dagen te tellen! En het visum op zich is al lekker duur, 50dollar, daarvoor willen we onze 30dagen wel maximaal benutten!

Aangezien we toch op de weg naar That Luang waren, de bekende stupa, doorgewandeld, en man, man, wat is het hier heet! Bloedheet! Jenna heeft heel flink gestapt, maar het zweet gutste van ons lijf! Dat is de eerste keer hier in Azie! Daar aangekomen bleek er een heel festival aan de gang, we waren nog vroeg, maar opnieuw keiharde muziek gelmde door de boxen, een hele markt met allemaal publiciteit, het leek heel commercieel, we zijn er nog niet achtergekomen, ter ere van welk cultureel gegeven dit was, of het gewoon een muziekfestival was? Blijkbaar zou het ter ere van de volle maan zijn?

De Stupa zelf was wel mooi, de vrouwen mochten enkel binnen met een geleende Laotiaanse rok (ik had een lange broek aan, was niet voldoende), dus nog meer zweten;-) en heel ironisch, binnen, schalde het ene rockliedje na het andere rapliedje (à la gangnam style ;-) uit de boxen, waar de monniken rustig aan het eten waren, in het bekendste religieus monument van Laos! we konden het niet laten er een dansje op te placeren ;-)(zie video's).

de volgende dag hadden we een uitstapje naar het Houey hong centre, iets buiten Vientiaene, waar ze opleidingen voor vrouwen uit achtergestelde regio's geven om te leren weven, sjaals te maken, en zelfs lessen management.

Xavier, Inge, Margaux en Artur ware ondertussen ook gearriveerd, maar hadden ons al laten weten dat Margaux al 2dagen niet goed was, en hoge koorts maakte.

Ik had ondertussen al contact met Melissa (Health poverty action), die een samenwerkingsproject hebben met Intal, en met wie ik later op de dag had afgesproken. Dus haar even gebeld, en zij raadde ons de “french clinnic” aan. via internet kwamen we erachter dat dit een eerstelijnscentrum was uitgebaat door de Franse ambassade, dat leek ons wel OK ;-)

Mohamed is uiteindelijk met de kindjes naar het opleidingscentrum vertrokken, terwijl ik de familie en Margaux vergezelde naar de dokter(want we wisten natuurlijk niet wat we konden verwachten, een beetje als back-up ;-) bleek dat “de dokter” nen elg uit Moeskroen was, en zelfs nederlands sprak, tja, daarvoor moet je dan naar Laos komen ;-)

ondanks dat ze er niet verontrustend uitzag toch maar bloedafname (waarbij we in Belgie zouden zeggen, we wachten 2dagen af;-), gezien de mogelijke infectieuze pathologieën hier, maar gelukkig, alles OK, een witte angina! Iedereen blij ;-)(Margaux wat minder, want zij was dus echt wel ziek ;-).

dus voor mensen die ziek worden in Vientiaene: french clinic, in de khouvieng road(dichtbij franse ambassade), zeer degelijke eerstelijnszorg ;-)

aangezien Mohamed en de kids nog niet terug waren, en daarna zijn gaan rusten in het hotel, had ik de rest van de dag voor mezelf, heerlijk! Lekker rondgekuierd in de straatjes van Vientiaene, gegeten met de Belgen (want willen of niet, we kwamen elkaar steeds weer tegen!), en om 16h had ik afgesproken met Melissa van het project dat Intal ondersteund. (meer hierover later ;-)

's avonds met de 2 Belgische families... mosselen met friet gaan eten in een echt Belgisch café chok-dee café!

Btw, voor families met kinderen(groot en klein!) er is een speeltuin in Vientiaene, op “de dijk”, ter hoogte van dit Belgische café ongeveer! Er is ook een kleine playground in het café “common grounds”, in de rue Chaou anou, met zelfs kindermenu's!

De resterende 2 dagen vooral geluierd en niet veel gedaan, onze klok komt niet overeen met die van de Laotianen: alles sluit tussen 12h en 13h, net het uur dat wij wat op gang komen ;-)

Nb. wij dachten oorspronkelijk dat het moeilijk zou zijn om in laos pampers te vinden, maar als Thailand af en toe al een probleem gaf om de juiste maat te vinden, dan gooien ze je de pampers hier gewoon achterna! In elk lokaal hoekwinkeltje vond je de grootste pakken tot en met XXL! Superhandig! Het wordt anderzijds wel eens tijd dat onzen Ilyan een beetje zindelijk wordt, maar het manneke interesseert zich er langs geen kanten voor! En met gemiddeld 4 platte kakapampers/dag is dat niet echt een lachtertje! In het beste geval komt hij ons zeggen dat hij “kaka gedaan” heeft...! hij kost ons hier de oren van onze kop aan pampers ;-)

en gisterenavond dan klaar gemaakt voor de “sleepingbus” naar Pakse...! ik hoorde al van velen dat het niet atijd een lachertje is, maar we wisten echt niet wat ons erbij voor te stellen!

Tussen 18h30 en 19h kwam men ons ophalen en om 19h30 begonnen we ons toch wat zorgen te maken, maar 15min later stond de minibus daar toch, en konden we vertrekken richting “sleepingbusstation”.

Daar aangekomen moesten we een half uur wachten op een grote binneplaats, overal rondom ons de meest indrukwekkende versies van sleepingbussen, in de goede en slechte zin, dus best spannend in wat voor ding wij zouden eindigen!

Ticketjes wisselen voor een geel bonnetje, en dan mochten we mee richting bus: best indrukwekkend! Geen stoelen maar bedden per twee(1matras), in 2 niveaus. Ik had voor de zekerheid maar 4bedden geboekt, zodat niet 1 van ons met een onbekende moest slapen, en omdat ik niet wist hoe breed het zou zijn, konden we er met zijn drieën in slapen? Maar daardoor hadden we dus ruimte genoeg, we sliepen ook onderaan, ideaal! Een heel smal gangpadje en vrijwel onmiddellijk na vertrek, en na ons avondmaal “fried rice met komkommer”) gingen de lichten uit, en nestelde iedereen zich in zijn hoekje. Jenna was meteen we, en die is pas 11h later wakker geworden, Ilyan had het iets moeilijker, want 1 zijkant was 1 groot raam, en dus heel veel te zien ;-) maar uiteindelijk viel ook hij vrij gemakkelijk in slaap. Wij weeral wat minder, het schokt echt wel goed heen en weer, de gaten in de -toch vrij goede-weg voel je vrij goed, dus buiten wat doezelen hebben wij niet echt veel ogen dicht gedaan!

12h later aangekomen in Pakse, na een eigenlijk vlekkeloze reis, ideaal vervoersmiddel vinden we voor zo een afstand! (zo naar zuiden van frankrijk 's nachts? Direct!)

ik had al een kamer geboekt in Sala Champa hotel, en ondanks de vrij negatieve commentaren op tripadvisor, lijkt het ons toch vrij OK. Aan de telefoon hadden ze gisteren gezegd dat we tot 12h zouden moeten wachten voor we de kamer inkonden, maar bij aankomst stonden er verschillende kamers leeg! De eerste kamer rook heel vochtig, en de 2e was heel klein, maar ze hadden nog een grotere kamer boven, bleek dat even een echt enorme kamer te zijn, met ligbad en supergezellig terras! Mét ontbijt(andere kamers zonder) kost dit 25euro, dus de keuze was snel gemaakt!

Toertje gemaakt in Pakse, op de middag heel rustig, en niet veel te doen ;-) morgen trekken we richting Bolavenplateau om de watervallen wat van dichter te bestuderen !