Reisverhaal «Rotorua tot in Wellington»

DE GROTE REIS! | Nieuw Zeeland | 0 Reacties 22 Februari 2013 - Laatste Aanpassing 07 Maart 2013

ik vind het momenteel niet makkelijk om me achter mijn computer te zetten en iets te schrijven... ik kan hier zo relaxen, en zo genieten, dat de behoefte aan schrijven ver zoek is ! Het is hier in één woord : ge-wel-dig... . We zijn al halverwege, en ik heb eigenlijk nog niets van Nieuw zeeland op papier gezet, dus ik moet even een eindje terug in de tijd;-)

dingen die ons hier al opgevallen zijn :

de infrastructuur is zeer goed : wij hadden een beeld van Nieuw Zeeland(NZ) dat we bergketens en ruw gebied ozuden doormoeten, maar op de een of andere manier zijn de kiwi's erin geslaagd de wegen zeer bereidbaar te maken, alsof ze enkel door de valleien slingeren ! De passen die we over moeten kronkelen wel af en toe, maar zijn wat ons betreft echt pieve of cake met wat je in Azie tegenkomt ! De wegen zijn zeer breed, zeer goed onderhouden, men begint bijna preventief aan een weg te werken ! Er zijn overal wegwerkzaamheden, maar dit hindert weinig. Er is ook superweinig verkeer op de baan, en je rijdt vaak een hele tijd tussen het groen zonder ook maar één dorp tegen te komen ;

soms rijd je door een dorp dat op de kaart staat aangegeven, maar buiten een huis staat er niks, dus je merkt het vaak gewoon niet !

Het meest hatelijke in NZ ? De zandvliegen, amai, dat zijn ambetante beestjes!op sommige plaatsen(vaak de natuur-DOC sites) komen ze echt in hele troepen rondom je zwermen, en ze steken verschrikkelijk ! Beten die nog dagen nadien jeuken !

Elk stadje heeft zijn golfbaan, zelfs in het pietluttigste stadje waar we voorbij rijden hebben ze er één !

22/02/13

je hebt hier grofweg 3soorten campings : de betalende, met powered sites en alle faciliteiten, de DOCsites, met vak niet meer dan een toilet, en freedom camping, dan heb je niks, sta je vaak gewoon aan de kant van de weg. Wij proberen dus af te wisselen, om onze electronica te kunnen opladen, maar meestal zijn de betalende sites echt heel duur.

Hier in Rorotua kunnen we dus wel goed bijtanken, opladen, goed douchen, onze was doen. Er is ook een grote keuken aanwezig, zodat we onze camper niet moeten vuil maken, en je hebt er ook meer ruimte om te koken.

We maken kennis met een Australisch ouder koppel, waarvan de vrouw een beetje duits spreekt. Zoals ik al zei plakken de kinderen aan de mensen die nederlands spreken en die we tegenkomen, het grappige is dat Jenna helemaal in de ban was van het duits van de mevrouw ! Ze begreep het deels, en was dus niet meer te stoppen, want ze vertelde honderduit over, ja hoor, Thea en jan (jullie hebben echt wel een heuse indruk achtergelaten;-) !

De kinderen liggen nu beneden naast elkaar, en de tweede nacht lukt het ons om de herrie al iets meer binnen de perken te houden, we laten ze nog wat brabbelen onder elkaar, en is geweldig om naar hun communicatie te luisteren !

Wij zitten 's avonds nog wat te lezen in de « cockpit », maar duiken er meestal ook op tijd in, we slapen hier eigenlijk heel goed !

Vandaag hebben we een serieuse brok voor de boeg, want we willen in één ruk in Wellington geraken. Mama zou graag enkele boeken hebben van een universiteit, en met een beetje geluk komen we nog net op tijd aan voor het weekend is.

Het leuke van zelf rijden is dat je overal kan stoppen om van het uitzicht te genieten, en zelfs al rijdend is het uitzicht adembenemend.

Aan lake Taupo (grootste meer van Nz), stoppen we even voor de foto, en dan gaan we opnieuw op weg.

We moeten voorbij « Desert Road », en overal staat aangegeven dat we hiervoor moeten opletten soms wordt deze weg afgesloten en dus hebben wij al doembeelden van een grote pas zoals in marokko waar we ooit ondergesneeuwd voor gestaan hebben, maar het blijkt echt een « desert » road te zijn, recht op recht!we een prachtig zicht weeral iets helemaal anders dan we al tegengekomen waren. We eten iets kleins, en trekken door naar Wellington.

We rijden Wellington binnen om 16h45 en ik spurt het universiteitsgebouw binnen om 16h55, om dolgelukkig boven te komen bij de receptie, en meteen weer helemaal ontnuchterd geraak bij het horen dat de verantwoordelijke « net 2minuten geleden » vertrokken is. Niemand kan aan de boeken, er kan niet gebeld worden, we moeten wachten tot maandag (wat is dat toch met die logge structuur van een universiteit, dat blijkt echt universeel!). Dit is echt balen ! Hiervoor hebben we 6h doorgereden, gelukkig schiet later Inge (Belgisch gezin van in Laos!) te hulp, en mogen we de boeken laten opsturen naar haar broer in Christchurch.

We willen ons installeren op het motorhome park aan de Waterloo Quai, want dat is vlakbij het centrum, maar dit blijkt volzet te zijn. Dan maar noodgedwongen door naar een Top10 park, pokkeduur, echt ongelooflijk, voor een accomodatie die zeker niet beter is dan wat we in Rotorua hadden.

De meeste campings hier zijn zeer goed voorzien wat faciliteiten betreft, en zeer proper, vrij nieuw, echt tiptop in orde, en toch lijken de kampeerplaatsen zelf vaak meer op een parking. Ik klink waarschijnlijk verwend, maar als je de Zuid-franse campings gewoon bent, helemaal in het groen, dan is het moeilijk om daar tegen op te boksen ! Gelukkig is het sanitair hier echt wel picobello, en de speeltuinen helemaal top, vaak mét trampoline !

Jenna is momenteel wel minder in haren haak, ze is maar slappekes, en begint koorts te maken, moeten we in het oog houden.

23/02/13

Gelukkig heb ik gisteren meteen een boeking gedaan voor het motorhome park in het centrum van Wellington, dit is helemaal een « parking », maar kom, we mogen erop vanaf 10h, hebben dus een parkeerplaats voor de hele dag inbegrepen, en we kunnen te voet naar het centrum !

Het is zaterdag en dus iedereen trekt naar de kaaien hier. Wauw, wat en leuke stad ! Er is een bootrace aan de gang, tussen de universiteiten, 20 roeiers per boot, zeer indrukwekkend om te zien !

We kuieren langs de kaai richting het Te papamuseum, wordt ons door iedereen aangeraden, en is daarenboven gratis.

En inderdaad, het is echt meer dan de moeite waard, maar onmogelijk in één keer te bezichtigen, met de kids gaan we vooral naar de « discovery centres », en ze spelen erop los !

Hoewel ze overdag weer helemaal bekomen lijkt, zakt Jenna tegen de middag toch weer als een puddinkje ineen. We kopen een nieuwe thermometer, want de onze is gesneuveld, en haar temperatuur verhoogt toch weer. In mijn achterhoofd begint een klein alarmbelletje te rinkelen, maar globaal is ze goed, dus malaria of dengue lijken weinig waarschijnlijk, maar ja, uitsluiten kan je het niet natuurlijk.

De rest van de middag spelen we in de speeltuin, bekijken een « Fringe »optreden(gasten die aan baren zwieren, en van hoge hoogtes springen), en genieten van het zonnetje en de relaxte sfeer in Wellington.

We vertrekken morgen naar het zuidereiland, en vooraleer we daar een groot ziekenhuis tegenkomen, kan lang duren, dus 's avonds beslis ik toch maar even naar de wachtpost te gaan hier met Jenna, want haar temperatuur blijft stijgen.

Het blijkt hier eenzelfde systeem als in Belgie te zijn, in het weekend 1 wachtpost, je wordt wel eerst gescreend door de verpleegster, en daarna gezien door de dokter.

Ze vindt niets bijzonders, geen koorts meer, buiten een lichtrood, dof oortje, maar dat had ze enkele weken geleden ook al. De dokter maakt er toch een otitis van, en geeft ons antibiotica mee, ik ben maar half gerustgesteld, maar hé, ik wil geen dokter spelen over mijn dochter, ze ziet er inderdaad ook allesbehalve ziek uit ! Ik krijg een brief mee voor het geval de koorts aanhoudt, en in Nelson is ook een groot ziekenhuis, dus dat is geruststellend.

De koorts stijgt nog een pakje tot 40° en dus starten we maar met de antibiotica. De eerste keer dat één van onze kids ziek wordt, en dat is dan in Nieuw Zeeland !