Reisverhaal «Phu quoc»

DE GROTE REIS! | Vietnam | 0 Reacties 27 December 2012 - Laatste Aanpassing 02 Januari 2013

Vandaag reizen we door naar Vietnam. Bij het kopen van onze bustickets beslissen we te gokken dat we ter plaatse in Ha Tien ook boottickets nog kunnen kopen, en we kopen dus geen combiticket(slechte gok zullen we achteraf merken, maar ja, daar leren we weer van;-)!

We nemen de bus van 10h30, en op het internet lezen we dat de laatste ferry naar Phu Qoc vertrekt om 13h30, dus dat is wel even spannend, als het busje dan ook nog een half uur te laat aankomt, lijkt het wel heel krap te worden. Een klein uurtje naar de grens, opnieuw over lekker hobbelige wegen, ilyan op mijn schoot, want vrije plaatsen worden hier goed opgevuld ;-) gelukkig hebben we de plaats die we steeds voor Jenna kopen wel steeds mogen benutten, want we lezen verhalen van andere koppels waarbij de “betalende” kinderen soms gevraagd wordt ook op de schoot van de ouders te gaan zitten! We zitten naast een spaans koppel met een zoon van 12, superleuke en gezellig mensen, die een beetje op ons lijken: de vrouw lekker opgejaagd, en de man de rust zelve ;-)

aangekomen aan de grens, eerst Cambodia uit: wij mogen blijven zitten de chauffeur regelt de stempels. In niemandsland rijden we voorbij 2 casino's, in Vietnam is gokken verboden, dus vermoedelijk komen de rijkelui gewoon naar hier!

Allemaal eruit voor het vietnamese visum, dat we eigenlijk al hebben, maar goed, aan de grens protesteer je best niet, want dan geraak je misschien niet binnen ;-) opnieuw een “healthcheck”: papiertje invullen, temperatuur nemen, en 1dollar per persoon alstublieft, children no pay, werkt hier niet, iedereen betaalt, grmbl, ons van de domme houden en verwonderd wijzen naar de kinderen(“allez gij?”) werkt hier niet echt, we moeten betalen... .

Ondertussen is een mevrouw onze paspoorten komen halen, en moeten we wachten, wachten, wachten...een kleine honderd mensen bijeen, dat lijkt lang te gaan duren, en de tijd tikt maar door, de ferry wacht vermoedelijk niet... . Een heel deel mensen heeft hun bagage mee,wij niet, achtergelaten in de bus, hmm, en plots zien we ons busje terugkeren richting Cambodja? Wat is er aan de hand?

Jenna en ilyan spelen glijbaantje op de bagageroller die in het midden van het zaaltje staat(om bagage te scannen), ze trekken elkaar voort en hebben het reuze naar hun zin. Wij houden de tijd in de gaten...

uiteindelijk komt er schot in de zaak, en om 13h krijgen we onze paspoorten terug. Een zeer nerveus jongedametje zegt dat we in een andere minivan moeten stappen, maar waar is onze bagage? Ze beweert dat die al naar haar office is gebracht, maar daar zijn wij natuurlijk niet over te spreken! Niemand heeft ons ingelicht! En onze zak met laptop zit erbij...! Dit klopt waarschijnlijk wel, maar het voelt niet zo goed dat je volledig afhankelijk bent van anderen en hen zomaar moet vertrouwen! Daarom hadden andere reizigers hun bagage dus bij zich ;-) opnieuw een goede les!

Geen discussie, in de bus en rijden maar. Om 13h15 komen we aan in de office, en inderdaad, daar zijn onze rugzakken! Vlug nog een ticket kopen, verdorie hier vragen ze 12$ ipv 10$ in Cambodia, logisch natuurlijk, gezien de tijd dringt weten ze ook dat we zowieso een ticketje zullen kopen! Opnieuw goede les!

Busje goed volgepropt, de minuten tikken voorbij, en helemaal als laatste komen we aan, klein spurtje naar de ferry, en oef, we zitten erop!

Een vrij comfortabel ding, de ferry, na 1,5h zitten we al op phu quoc, en onderweg kopen we al een busticketje, zodat we snel in ons hotel geraken.

Eerst nog de pier van 100m afstappen met al onze bagage, in de broeiende zon, en dan richting

Viet tanh resort!

Ik zat al op voorhand met een enorme kater, zoals ik al had geschreven omwille van de prijzen hier, en bij aankomst bleek dat we een kamer hadden met 3 bedden, maar waar 5 man inkon! Veel te groot dus, daarom moesten we dus 50$betalen, hetgeen echt totaal overprijsd is!

Op zo een moment zinkt de moed mij in de schoenen, en dan komt Mohamed in actie;-)! Hij naar de receptie, even discusieren, en bekomt dat we de dag nadien in een “gewone” bungalow kunnen, voor 35$, toch alweer 15$ uitgespaard. We hadden al beslist niet langer te blijven, gezien de hoge prijzen, maar wij vermoeden dat ze enkel de dure kamers verhuren in hoogseizoen en de goedkope verhuren aan mensen die komen binnendwarrelen, want ik had duidelijk gevraagd naar een goedkope kamer voor 2 personen, en ze hadden mij gezegd dat die er niet was... wel dus! Wel een beetje anticlimax, maar al bij al is het resort wel OK, komt uit aan de zee, we geen airco, en dat is puffen! Met 3fans op ons bed gericht en het weer dat toch een beetje afkoelt snachts slagen we erin om min of meer relaxed te slapen.

Raden we dit resort aan? Op zich wel, maar de kamers zijn wel te duur voor wat ze zijn! Ik vermoed dat je buiten hoog seizoen hier veel goedkoper kan zitten!

We beslissen om volledige time-out te nemen, en te genieten van het strand! Dat begint voor Mohamed al om 7h 's ochtends, want Ilyan beslist dapper om dan zijn oogjes al open te doen, en het is mijn toer om uit te slapen! Vader en zoon dus op schok, langs het strand, terwijl moeder en dochter genieten van het extra uurtje rust!

We nestelen ons al van 's ochtends vroeg in een zetel aan het strand, en komen er pas weer uit nadat de zon ondergegaan is! Mohamed heeft ongeveer 12h in het water gelegen:-)!

Opnieuw genieten de kinderen met volle teugen, zandkastelen bouwen, zwemmen, de dag kan niet stuk!

We komen hier toch wel tot het besef dat wij geen mensen zijn om 1week aan een stuk aan het strand te liggen niksen, het doet deugd, maar wij hebben afwisseling nodig.aan de andere kant voelen we wel dat het vrij hoge tempo waaraan we reizen, zeer vermoeiend werkt op ons allemaal, en we moeten ergens een rustpunt gaan nbouwen, alleen is het nog niet duidelijk waar en hoe.

Op 23januari hebben we onze vlucht naar kuala lumpur, en dat betekent dat we Vietnam lichtelijk onderschat hebben, we gaan keuzes moeten maken wat we wel en niet zullen doen. Zo zullen we Mui né “rechts” laten liggen(hoge golven en zandduinen) en rechtstreeks vanuit HCMC naar Dalat reizen.

De volgende ochtend is iedereen klaar voor het vliegtuig!we kijken uit naar deze “relaxte” vorm van reizen ;-) maar al bij al ben je toch ook een hele dag kwijt, dus in tijd win je echt niet zoveel.

Aangekomen in de luchthaven kijken we onze ogen uit! Spiksplinternieuw gebouw, en oh man... de toiletten, lang geleden dat we nog zo een luxe hadden(ja, na 2maanden geniet je van de kleinste dingen;-)! Er is zelfs een hele verzorgingskamer voor Ilyan, met alles erop en eraan!

Onze bagage blijkt nog steeds “maar” 2x19kg te zijn, best OK, en toch blijven we met veel te veel zeulen. De buggy wordt meer en meer een last, we gebruiken hem nog amper en het is altijd ruzie over wie erin mag, die laten we vermoedelijk toch nog is ergens achter.

We vliegen naar Ho Chi Minh City(HCMC), een vlucht van 1h, en alles gaat vlot; alleen zijn we vergeten de schaar uit de handbaggage te halen, spijtig, die moeten we achterlaten.

Jenna valt tijdens het wachten nog keihard met haar achterhoofd op de marmeren vloer, en dat is toch altijd wel even schrikken, vooral voor een open wonde, maar totnutoe valt het altijd wel mee!

Btw we hebben echt wel bewondering voor mijn nicht Els en koenraad die Azie bedwongen hebben op hun tweespan! Echt chapeau, moet ook heerlijk geweest zijn, die vrijeheid te voelen van gaan en staan waar je wilt!

En nen dikke merci voor Michael die ons zijn boek van Vietnam geleend heeft, hiervan gaan we deze maand meer dan gebruik maken!