Reisverhaal «sapa en hanoi deel 2»

DE GROTE REIS! | Vietnam | 0 Reacties 14 Januari 2013 - Laatste Aanpassing 28 Januari 2013

In de namiddag besluiten we het toch te wagen een « wandelingetje » te maken, het is intussen goed opgeklaard, en tegenover ons hotel huren we botten voor één dollar, Jenna wel iets te grote, en Ilyan gaat vanachter op mijn rug.

Het moment dat we één voet buiten ons hotel zetten, worden we al vriendelijk opgewacht door een groepje H'mongvrouwen. In Sapa heb je een vijftal grote minderheidsgroepen(H'mong:flower en black, Red Zhao, …), maar in totaal zijn er tientallen verschillende. Vaak gaan ze ook nog echt gekleed in traditionele klederdracht, net zoals deze vrouwen die een praatje met ons komen maken : « hello, how are you ? Where are you from ? 2 children, waw, boy adn girl, you are lucky ! How old are you, oh thats very young, you buy something from me ? » deze zin krijgen we over de drie dagen tientallen keren te horen, vriendelijk beantwoorden we steeds dezelfde vragen, en blijven we vriendelijk nee zeggen op de vraag om iets te kopen.

Ze lopen met ons een heel stuk mee naar beneden, richting CatCatvillage, maar als duidelijk wordt dat we echt niet zullen happen gaan ze op zoek naar andere toeristen;-)

de fdaling is in één woord : prachtig ! We lopen over een gewone weg de vallei in, maar de rijstterrassen zin heel goed te zien, en we begrijpen meteen waarom Sapa zo in trek is !

In Catcat dorp kunnen we via trappetjes naar beneden richting een waterval, langs de ontelbare souvenirwinkeltjes.buiten ons zijn er geen andere toeristen te bespeuren, 1 koppel dat in omgekeerde richting naar boven komt, maar Sapa is duidelijk over zijn hoogseizoen heen. Heel koud is het niet maar we zijn toch blij met onze jassen !

De waterval is niet heel spectaculair, maar de wandeling op zich zeker wel. Langzaam klimmen we weer naar boven, nu begeleid door de « mannen » om ons een motorritje aan te bieden... wij bedanken vriendelijk, we zijn nog niet moe, en beginnen vol goede moed aan de klim naar boven, richting Sa Pa. Jenna is het daar niet echt mee eens, en klaagt van pijn in de benen.. snoepjes helpen even, een ijsje brengt weer goede moed, en vooral het « verdwijnen » van mama(die met Ilyan al een stukje voorop loopt), werkt magisch.... ! Bij mama is het zagen, bij papa is het superflink en tot het einde doorstappen...;-)

uiteindelijk hebben we toch zeker 5km gestapt, waarvan een heel deel bergop, we zijn superfier op onszelf(aangezien we echt geen stappers zijn;-), maar zeker ook op ons Jenna ! Ilyan heeft ook flink « gehangen »;-) en ikzelf heb het toch maar gedaan met 17kg op mijn rug;-)!(want mohamed spaart zijn rug sinds zijn lumbago...!).

's avonds welverdiend frietjes en saghetti gegeten, en rechtstreeks naar ons bed !

Aangezien we 2 elektrische dekens hadden, en we Ilyan niet in zijn ijskoude tentje wouden laten slapen, mocht hij voor 1x bij mama slapen, dat vond hij natuurlijk geweldig ! Even grenzen aftasten van zijn vrijheid in een open bed, maar al snel lag het ventje heerlijk te snurken op het elektrisch dekentje !

Voor dag 2 hadden we helemaal niks gepland, aangezien we niet goed wisten wat mogelijk was met de kids. Via een Canadees koppel hoorden we van de Sapa Sisters, een groep H'mongvrouwen die zich onafhankelijk aanbieden als gidsen, leek ons wel een leuk concept. Even nagecheckt bij hen, en we konden toch een kleine trekking doen naar Lao Chai en Tavan, dus toch nog naar de dorpjes !

De voormiddag op jacht naar botjes voor de kids, en zowaar de juiste maten gevonden ! Ook moesten we voor Ilyan nog nieuwe schoentjes kopen, dus kreeg hij supermooie blauwe baskets!(beetje kitsch, maar hier kan dat allemaal hé!). Nog wat rondgelopen in het stadje, heel gezellig, en dan klaargemaakt voor onze wandeling.

We werden opgehaald door Giao, een H'mongmeisje van 22 die ons zou begeleiden, en met de auto werden we naar de weg gebracht die naar Lao Chai leidt.

Daar stond er opnieuw een hele groep vrouwen ons op te wachten, en met dezelfde vragen als hierboven liepen ze in escorte met ons mee naar beneden !.

Ilyan kroop al snel in de patapum, Jenna stapte flink mee met haar wandelstok . Opnieuw prachtige vergezichten, de mist helemaal opgeklaard, ook wat logisch aangezien de dorpen meer in een vallei liggen, en Sapa veel hoger, dus als Sapa in de mist ligt is dit niet noodzakelijk het geval voor de omliggende dorpen !

Van Giao kregen we veel uitleg over de dorpen en de mensen zelf, ik kon haar honderduit uitvragen over « medische » kwesties, vrouwenzaken en kinderen;-) we kwamen overal traditionele draagdoeken tegen en even heb ik getwijfeld om er toch 1 mee te nemen, maar Ilyan past er langs geen kanten meer in, dus het toch maar zo gelaten.

Onderweg werd er duidelijk aan een nieuwe geasfalteerde weg gewerkt, en volgens Giao zorgt de overheid voor het materiaal en mogen/moeten de mensen zelf de weg aanleggen. We zagen inderdaad hele groepen mannen cement en stenen mengen en op hun plaats leggen/gieten van wat de weg moesten worden, én de vrouwen uit het dorp reden alle stenen aan. Iedereen werkt samen aan de gezamelijke weg !

Het is vandaag ook behoorlijk warm, de warme jassen gaan uit, en zelfs de fleecen voelen warm aan, we hebben echt geluk met het weer !

Momenteel staat er geen rijst op de rijstvelden, wat natuurlijk spijtig is voor het « zicht », maar desondanks zijn de rice paddies geweldig mooi !

De kinderen vinden vooral de eendjes, kippen, varkens, hondjes en poesjes geweldig, en zelfs ilyan stapt bij momenten moedig mee. Als we aan een schooltje komen wil jenna absoluut naar binnen, en dus gaan we een kijkje nemen. Geen schoolbel hier, maar wel een gong, waarop de juffen slagen als het tijd is voor de pauze ! En turnen gebeurt hier met iedereen samen op de speelplaats : iedereen krijgt een stok, en oefenen maar, zelf mee doen was net een stap te ver voor ons jenna, maar ze was maar heel moeilijk mee te krijgen, ze was helemaal in de ban van de kindjes !

Zelfs op school zie je kinderen in traditionele klederdracht, Giao vertelde dat de minderheidsgroepen echt proberen om hun cultuur te behouden, en dit is een belangrijke manier om dat te doen. Het was echt een hele mooie wandeling, zeer goed te doen met de kinderen, al was het toch zeker 6km in totaal, Jenna deed het met de vingers in de neus;-) al klaagt ze in het begin steeds van pijnlijke benen, naar het einde toe huppelt ze erop los;-)

gelukkig moeten we vandaag niet weer de hele weg naar boven, maar komt de taxi ons halen. Het wordt ook al donker en de mist zakt in snel tempo terug naar beneden, best indrukwekkend hoe dicht de mist kan zijn, dit zijn we in Belgie nog niet tegenkomen !

Terug in Sapa, ons lekker in een massagesalon genesteld, en allemaal een voetmassageke gekregen;-)

in een zoveelste poging Ilyan op het toilet te krijgen probeerden we het vrij onpedagogisch met een snoepje : als hij kaka op het toilet deed dan kreeg hij een snoepje... ok mijnheer spurtte naar het toilet, zonder problemen deponeerde hij zin pakje en eiste hij zijn snoepje op... waarna hij terug naar toilet spurtte en het volgende pakje placeerde, « nog snoepje mama »... de slimmerik;-). Toen hij doorhad dat het zo niet werkte was hij niet meer geinteresseert... « nee ik wil geen snoepje » is nu zijn antwoord als we hem op het toilet willen krijgen, of hij zegt dat hij nar toilet wil, en als we er zijn : « ah nee, toch niet », om de kriebels van te krijgen … we laten het dus weer even zo...;-)

dag 3 in bed blijven liggen tot we moesten uitchecken, onder ons elektrisch dekentje, en daarna het stadje nog wat verkent, het échte Sapa ligt hoger, en je hebt er zelfs een meer(eerder vijver). Toevallig kwamen we langs een garage waar een man een soort « rijstkoek/worst » aan het maken was, hij bood ons meteen eentje aan om te proeven, heerlijk ! Smaakte zoals zoete rijstwafels, en dus een heel pak gekocht, dat we later wel in het restaurant vergeten zijn;-)

om 17h terug in de minivan voor de rit naar beneden, met een klein hartje gezien de mist, maar onze chauffeur reed zeer voorzichtig. In het station van Lao Cai nog een uurtje gewacht, en op een bepaalde manier hebben « open plaatsen », waar ruimte is een soort « rode lap op een stier » effect : dan gaan ze helemaal uit hun dak, palmen de hele ruimte in, en rennen gillend en krijsend achter elkaar aan... dit geld zowel voor stations, als voor restaurants in luchthavens... en ze geraken dan zo in overdrive dat je hen nog maar moeilijk tot rust krijgt. Gelukkig zijn de mensen hier zo vriendelijk, dat ze er glimlachend naar kijken.

Als we op de trein mogen zitten we nu toch echt wel in de « vietnamese » wagon, en daarenboven hebben we de coupé voor ons alleen ! We proberen de kids op tijd onder de wol te krijgen, want we komen al om 04H00 an in hanoi, maar dat gaat maar moeizaam. We eten gezellig de maaltijd die we meekregen van het restaurant waar we de laatste 3h doorgebracht hadden(met gratis bananen en water!), en kruipen dan gezellig bij elkaar.

Om 3h30 worden we wakker gemaakt want we zijn er bijna, en dan gebeurt er iets raars : een officiele mevrouw komt opnieuw onze ticketjes checken, en geeft ons andere ticketjes terug, het gebeurt zo snel dat we te laat reageren, en meteen daarna verschijnt een andere officiele mijnheer die ons zegt dat alles in orde is, onieuw controleert en ons nog andere ticketjes geeft... . Het « gevoel » dat er iets niet klopt, dat hebben we al vaak gehad in Vietnam, we kunnen er onze vinger niet opleggen, en misschien is er ook helemaal niets aan de hand, maar waarom wordt er zo geheimzinnig gedaan ? Heel bizar... .

Bij het afstappen staan er natuurlijk tientallen mannen « taxi » te roepen, en we maken een grote fout door bij één van hen in te stappen : ik maak meteen duidelijk dat hij de verkeerde richting uitrijdt, nono, other station zegt hij, wij weten beter, maar wat doe je dan ? De teller is duidelijk ook een versnelling hoger gezet, en we eindigen aan ons hotel met een belachelijk hoog bedrag, na een belachelijk grote omweg, verdorie ! Niets aan te doen, onze eigen schuld, altijd ogen en oren goed openhouden, geen steek laten vallen, Mohamed betaalt hem maar dik de helft van het bedrag en stuurt hem weg. Ons hotel is ook nog volledig in een diepe slaap, inclusief de wachter, na enkele keren goed kloppen komt hij toch opendoen, en zo eindigen we onze reis op een harde stoel, wachtend tot we in de kamer mogen. Gelukkig stelt Moon ons om 8H30 voor om even in een gebruikte kamer te gaan liggen om te rusten, totdat onze kamer is gekuist, dat is service wat ons betreft !

De staff van ons hotelletje, Hanoi blue sky hotel is echt uitermate vriendelijk. Ze hebben allemaal een soort van positieve en energetische uitstraling, een heel oprechte houding. Het voelt geweldig om hier terug te komen ! Dit hotel is wat ons betreft een absolute aanrader ! Het ligt in de oude wijk, een tiental minuutjes stappen van het meer. Een echt centrum hier hebben we nog niet gevonden, maar om de hoek beginnen alle straatjes met hun specialiteiten : bamboe, chinese decoratie, kruiden, metaal, naai-ateliers, speelgoed, kleding,... . Heerlijk om door te kuieren !

We hebben 1rustdag ingelast voor we naar Halong By vertrekken, en daar zijn we nu heel blij om ! Tijd voor een wasje, en vooral rusten !

We raken echt wel gewend aan hanoi, ik begin het er zelfs gezellig te vinden ! Ondanks de ontelbare brommertjes die je langs alle kanten om de oren vliegen;-) de tactiek van oversteken, en over straat wandelen zonder door een voertuig geraakt te worden krijgen we stilaan onder knie, het gaat er om gewoon door te lopen, of juist even te blijven staan op straat, niet panikeren of bruuske bewegingen maken is de boodschap.

Ik geniet wel van die chaos, van het « verdwijnen » in de kleine straatjes, en niet weten waar je uitkomt. Een groot voordeel in Hanoi is dat elke straat een straatnaam hééft, én dat het supergoed aangeduid staat ! Met mijn neus in mijn kaartje loods ik de familie Oualka dus door de stad, en steeds komen we weer leuke plaatsjes tegen, zoals een superleuke kinderkledingwinkel, een lekker restaurantje of gewoon leuke mensen. Hier ook worden de kids overal nagewezen en betast, een aaitje over het hoofd, ilyan kan tegenwoordig zeer ostentatief over zijn hoofd vegen, bah, vies;-) de mensen vinden het steeds geweldig ! Jenna blijft heel verlegen, en op de foto gaan is nog altijd een heikel punt. Af en toe trekken we ze over de streep met een snoepje(en dan gaan ze overdreven staan smilen;-), maar meestal leggen we uit aan de mensen dat we verlegen kindjes hebben(ahum!), en dat ze best subtiel een foto trekken, maar ja de mensen willen er mee op, en dat is niet vaak naar de zin van de kids, hetgeen we ook wel begrijpen;-)