Reisverhaal «Apollo Bay & Warrnambool, The Great Ocean Road»

Warrnambool | Australië | 0 Reacties 24 Januari 2017 - Laatste Aanpassing 13 Februari 2017

25 januari, Apollo Bay & Warrnambool, The Great Ocean Road

We zijn klaar om de Great Ocean Road te verkennen, een 'klein' stukje van de in totaal 25.760 km kustlijn die Australië heeft! De weg van meer dan 240 kilometer ligt tussen de steden Torquay aan de oostkant en Warrnambool aan de westkant. Het duurt een hele tijd vooraleer we Melbourne en haar wirwar aan snelwegen achter ons kunnen laten. Daarna volgen glooiende landschappen met grote akkers die al gemaaid zijn en hier en daar weilanden met stoere zwarte runderen. We komen aan in Torquay, het eigenlijke startpunt voor de Great Ocean Road. Torquay is bij wijze van spreken dé hoofdstad voor surfers en wanneer we erdoor rijden zien we dan ook de ene winkel na de andere met alle benodigdheden voor het surfen. Er is zelfs een museum aan deze sport gewijd. Maar de oceaan is te rustig om de echte acrobaten aan het werk te zien. Het strand is wel, naar Australische normen, druk bezet omwille van de zomervakantie. Even verderop houden we halt aan Bells Beach die alleen voor de meest ervaren surfers een goede lokatie is maar het is er heel stil bij gebrek aan 'surf'.

We rijden verder over de heuvelachtige kustweg en stoppen aan de Split Point Lighthouse in Aireys Inlet waar we een wandeling maken. De vuurtoren gaan we niet binnen, geen zin om daarvoor te betalen. Wanneer we terugkeren naar de auto horen we een heel mooi gefluit, helder en hoog. Cathy ziet een zwart witte vogel die rustig zijn lied ten gehore brengt. Het is een ekster soort, de Australische Magpie. Hij schijnt super intelligent te zijn en kan één van ‘s werelds meest gecompliceerde zang produceren. In elk geval is het een plezier hem te horen zingen.

Even later zijn we aan Cape Patton, de hoogste uitkijkplaats over de oceaan langsheen deze route. Hier kan men heel ver langsheen de kliffen de kustlijn zien, zelfs nu het weer omslaat, er is duidelijk regen op komst.  We genieten enorm wanneer we de weg vervolgen langs prachtige landerijen, afgewisseld met bossen van naaldbomen. Het is een gevarieerd landschap, hier werken en leven vissers en landbouwers bijeen, het ziet er idyllisch uit maar vooral rijk, gezond, vruchtbaar. Heel ver willen we niet meer doorrijden, we willen vóór de avond valt een verblijf zoeken. Bij het binnenrijden van Apollo Bay vinden we een kleine camping waar we een chaletje huren. Zalig eenvoudig, kraaknet én gezellig. Als we goed en wel binnen zijn steekt de wind op, de ganse nacht regent het. Het lijkt wat op een Belgische herfst.

Het tweede deel van onze trip begint hoopvol, de wind is gaan liggen, het regent niet meer. We zijn op weg naar Cape Otway, de route is waarlijk schilderachtig. Het landschap zou Europees kunnen zijn, Italiaans of Engels. Ik denk aan de landschapschilders uit de 17 de eeuw. Het wisselvallige weer en de snel vooruitschuivende wolken dragen bij aan de boeiende kleurschakeringen. We gaan door fantastisch mooie bossen van eucalyptusbomen waar koala's zich tegen boomstammen aandrukken om te slapen. Even verderop houden dode bomen als grillige spoken de wacht langsheen de baan. Hun grijze, kale stammen en takken steken schril af tegen de blauwe lucht. We zijn nu aan de Great Otway Lighthouse waar we een frisse neus halen. Wandelroutes zijn er volop maar wij vervolgen verder de kustroute. Het ene uitkijkpunt volgt het andere, allemaal met poëtische namen zoals Loch Arch Gorge (genoemd naar een gezonken schip) en London Bridge. Het is nu overal druk. Busladingen toeristen, veelal Aziaten, spoeden zich om op zo een kort mogelijke tijd zoveel mogelijk toeristische trekpleisters aan te doen. Soms rennen ze van de parking naar een panoramisch uitkijkpunt, de stick met telefoon of camera steeds in de aanslag. Snel een selfie, deskundig geposeerd, en naar het volgende punt. Niet mijn ding, ik mis de gemoedelijkheid en rust, heb het veel moeilijker de omgeving in me op te nemen. En toch is het de moeite waard. De afgebrokkelde kliffen, verweerd door water en wind, staan als gebeeldhouwd in de schuimende golfslag. Tot ver aan de horizon speelt zich een strijd af tussen de natuurelementen. Bij nacht en ontij moet dit een ongemeen gevaarlijke kustlijn zijn. Menig schip is hier dan ook vergaan.

Er is een aparte wandelroute aangelegd voor de echte avonturiers. Startpunt is Apollo Bay, 104 (!) km verder ligt het eindpunt, the Twelve Apostels. De zachte kalksteen rotsen veranderen constant door erosie en inslag van golven. Soms storten hele stukken de zee in. Het is een eeuwigdurend proces waar mensen vooralsnog weinig invloed op hebben. Waarlijk indrukwekkend.

In Warrnambool boeken we een kamer, kopen eten in een supermarkt en maken het klaar op een publieke barbecue. Hier zijn veel grote campings die door de zomervakantie druk bezet zijn. Alles is heel goed georganiseerd, netjes, gezellig. Je ziet hier nauwelijks een onderscheid tussen de verschillende lagen van de bevolking. Het strand is van iedereen en iedereen komt er in shorts en slippers. We leven nu al twee maanden in Australië en hebben altijd vriendelijke, open mensen ontmoet.

Vandaag willen we nog enkele plaatsen bezoeken vooraleer terug te keren naar Brenden en Eva in Nunawading. Cathy heeft een mooie plek gespot even buiten Warrnambool: the Blue Hole. De Hopkins rivier mondt hier uit waar kortvinnige palingen leven, een gedroomde plek voor vissers. Het is er ongemeen mooi. Ongerept, een veilige plek voor kinderen om in het zand te spelen of in het water van de rivier te ploeteren. De oceaan slaat wild om zich heen rondom de riviermonding. Het geluid is overweldigend in de zo stille omgeving. Grote stukken zeewier van verschillende kleuren en formaten spoelen hier aan. Cathy tooit mij ermee, ik heb een nieuw kapsel, 'Afro'. Op twee andere wandelaars na is hier in de verre omtrek niemand te zien. Ik geraak het maar niet gewoon dat er zo enorm veel ruimte is voor ogenschijnlijk een paar mensen.

We rijden naar Shelly Beach om een wandeling te maken in het Thunder Point coastal reserve over een prachtig aangelegd wandelpad in hardhout doorheen de kustbegroeiïng, langsheen kliffen of zanderige duinen. Hier is de Marry Marine Sanctuary, een beschermd gebied in en rond de oceaan. Hier leven o.a zeehonden, Inktvis, haaien, papegaai- en zebravissen, verscholen in de vele holen in de zandstenen bodem. Ik wist niet dat zeehonden zo diep kunnen duiken, soms wel tot 120 meter!

We kunnen de omgeving niet loslaten en rijden nog even door naar Port Fairy, het eindpunt van de Great Ocean Road. Een klein, charmant vissersstadje met negentiende eeuwse cottages en stenen kerkjes, brede straten en een gezellig drukke vissershaven. Het is er in de winter druk om walvissen te spotten die hier komen kalven. Er is een heel mooie, voor wind en golfslag beschermde natuurlijke baai waar kinderen in het kalme water spelen. Dit is een prima plek om staande te leren roeien op een surfplank, een nieuwe sport die snel aan populariteit wint. Wij trekken ons badpak aan en gaan het water in, een prima t° van 19° werkt verkoelend. Dit zou best wel eens de laatste keer kunnen zijn dat we de oceaan in gaan, er zijn weinig plaatsen waar het mogelijk is om veilig te zwemmen en ons verblijf in Australië begint op zijn einde te lopen. We zijn ons daar van bewust en nemen alles goed in ons op vooraleer de terugtocht aan te vangen naar Nunawading. Wat een ongelooflijk mooi land!