Reisverhaal «Art Gallery of NSW & Museum of Contemporary Art»

Sydney | Australië | 0 Reacties 14 December 2016 - Laatste Aanpassing 04 Januari 2017

14 december, Sydney, The Art Gallery of NSW en Museum of Contemporary Art Australia

Naast The Opera House ligt een grote botanische tuin, 200 jaar geleden opgericht op een plek die voordien door de Aboriginals gebruikt werd om, o.a. honing te verzamelen. En dat is nu zo raar in dit land: we zien regelmatig aanwijzingen over de Aboriginals maar de mensen zelf... ? Nu, dit grote park bestaat eigenlijk uit tientallen verschillende tuinen met meer dan een miljoen exemplaren bomen, struiken, planten, enzovoort. Een schitterende plek tussen de Parramatta rivier en het zakencentrum in, geliefd bij Tai Chi beoefenaars in de vroege ochtend, joggers, wandelaars en gezinnen. Daar ligt ook The Art Gallery of NSW, een klassiek aandoend gebouw, compleet met imposante zuilengaanderij. Er zijn veel werken van Nederlandse, Franse en Italiaanse meesters, gaande van Rubens tot Picasso en een mooie verzameling Australische schilderwerken uit de 19de eeuw. Maar we willen eerst de schilderwerken van de Aboriginals bekijken. Het is een kleine collectie maar ik mis uitleg zoals we die in Brisbane hadden. We begrijpen lang niet alle symboliek. En het komt mij eigenaardig over om dergelijke "natuurlijke" kunst op doek te zien. Zó afgemeten, begrensd.

We bekijken de werken van de Australische meesters uit het begin van de 19de eeuw, onbekend voor ons. De stijl is herkenbaar, de taferelen ook. Stillevens, landschappen, familietaferelen en portretten. Er is maar één kunstenaar hier, Russel Drysdale, die Aboriginals heeft afgebeeld. Ze zien er in de westerse kleren en omgeving uit alsof ze er niet bijhoren, wat ook zo was. Werken van Sidney Nolan, uit de jaren '40, meen ik me te herinneren. Ik hou van zijn speelse vormen en kleuren, zijn abstracte portretten. Ik geniet van het romantische, treurige schilderij The Widower uit 1876 van James Tissot. Moet aan Hilde denken bij het zien van The lady in bleu uit 1902 van Hugh Ralsay en leef helemaal op bij het zien van Francis Bacon's Study from Portait of Pope Innocent X by Velázquez uit 1995, één van mijn favorieten. De uren glijden voorbij. Een verdieping lager is een collectie hedendaagse kunst maar de eerste aanblik daarvan kan mij niet boeien. Tot mijn oog valt op een reeks portretten van Cate Blanchett, met kop en schouders dé favoriete actrice van Cathy. Ik haal haar er haastig bij, dit is een ontdekking. Cathy had al stilletjes gehoopt Cate Blanchett eens tegen het lijf te lopen in Sydney, maar die kans is bijna onbestaand. Dit maakt het goed. Een Duitse kunstenaar, Julian Rosefeldt (1965), heeft Manifesto gemaakt. Een interpretatie van verschillende pamfletten van befaamde auteurs doorheen onze recente geschiedenis. Er zijn dertien verschillende kortfilms te zien van evenveel personages met allemaal Cate Blanchett in de hoofdrol. En allemaal monologen. Ze geeft gestalte aan een lerares, een nieuwslezer, een fabrieksarbeider, een dakloze, een verslaafde, een laborante, ... . Weergaloos. Het geeft de eenzaamheid van onze maatschappij weer. De macht van het geld. De vernieling van onze leefomgeving. Het misbruik door farmaceutische bedrijven. De manipulatie door de politiek. Het stilzwijgen van de intellectuele elite. Het ontlopen van onze verantwoordelijkheden. ... . Het stemt absoluut tot nadenken. Ik hoop echt dat deze tentoonstelling ooit in België - of dan toch dicht in de buurt ervan - mag komen. Om stil van te worden, te blijven. Vandaag kan hier niets meer bij.

De volgende dag riskeren we weer een museumbezoek. Een risico omwille van de fantastische ervaring gisteren. Nu, eigenlijk moeten we ons opnieuw openstellen voor nieuwe ervaringen. Geen vergelijkingen maken dus. We trekken naar The Museum of Contemporary Art Australia aan The Rocks. Klein, overzichtelijk, vrij modern. Er is een tentoonstelling van Tatsuo Miyajima, een van de grootste Japanse hedendaagse kunstenaars. Geen schilder- of beeldhouwkunst maar met led-lampen gemonteerde installaties en schetsen. Hij werkt uitsluitend met de getallen 1 tot en met 9, symboliek van de continue beweging rond leven en dood, opkomst en verval. Nul, zero, komt niet voor. Nul is onzichtbaar en voorzien van onmetelijke energie. Nul is het teken van dood en de start voor het nieuwe begin. Het alles en niets. Het heelal, het oneindige. Zijn werk is gebaseerd op de manier waarop hij het leven ziet: 'keep changing, connect with everything, continue forever'. Cathy herhaalt het als een mantra.

Voor het overige heeft het museum ons niet zoveel te bieden. Verwend als we zijn, of kritisch... . En morgen willen we de natuur terug in. Een frisse neus halen