Reisverhaal «Darwin, een evolutie in onze ontdekkingsreis»

Darwin, Australië | Australië | 0 Reacties 13 November 2016 - Laatste Aanpassing 30 November 2016

13 november, zondag,  Darwin, een evolutie in onze ontdekkingsreis

We zijn vandaag - 11 november 2016 - precies zes maanden op weg. Aan het reizen. De oostkant van onze wereld aan het ontdekken. Onszelf aan het her-uitvinden, her-ontdekken.

Het geeft een fantastisch gevoel om aan te komen in Darwin, Australië. (Wel gek dat in de shopping mall van de luchthaven al groot getooide kerstbomen staan... )

Dit voor ons onbekende continent heeft een oppervlakte ongeveer gelijk aan gans Europa! Natuurlijk zullen we maar een peulenschil ontdekken en daarvoor zullen we dus grote afstanden moeten afleggen. We starten helemaal bovenaan, in Darwin.

Het drukke toeristenseizoen is voorbij. Het is nu het begin van het regenseizoen met zeer warme temperaturen. Misschien niet echt de beste periode om rond te trekken maar we zijn al wat hitte gewoon. En we rekenen op een dosis geluk ook, dat heb je altijd nodig.

Darwin is een vrij nieuwe stad, nog geen veertig jaar oud! Platgebombardeerd in 1942 door Japan werd de stad opnieuw verwoest in 1974 door orkaan Tracy. De straten en pleinen zijn ruim bemeten, er is overal veel groen maar je ziet noch overdag noch s'avonds veel mensen. Te warm? Te donker? Geen idee maar alles is stil. Bij het boodschappen doen worden we alleen een paar keer aangesproken door blanken met een pint teveel op en af en toe zie je bedelende Aboriginals, vaak ook met een glas teveel op.

We zijn hier niet omwille van historische gebouwen, die zijn in gans Australië niet te vinden. Daar is het land te jong voor. Australiërs trekken dan ook graag naar Europa om oude geschiedenis doorheen steden en markante plaatsen te bekijken. Hier kom je voor de natuur en om iets op te steken over de Aboriginal cultuur. Er zijn verspreid over het ganse continent zeker 500 Nationale Parken. Twee ervan, Lichtfield en Kakadoo, bezoeken wij de eerstvolgende dagen.

Lichtfield ligt 120 km onder Darwin, net goed om met de huurauto het linksrijden te oefenen. Cathy zal (gedurende de rest van onze vakantie) de enige chauffeur zijn, ik ben mijn internationaal rijbewijs kwijtgeraakt. Maar een goede bijrijder is ook wat waard, denk ik dan. En druk is het nergens door de zeer ruim bemeten wegen. Een gigantische luxe, daar kunnen ze bij ons zelfs niet van dromen omwille van geen ruimte. We hebben ons zwemgerief mee want deze omgeving staat bekend voor zijn watervallen en vele poelen waar je zonder gevaar voor krokodillen kunt zwemmen. En uiteraard een paradijs voor wandelaars. Je kunt hier, in het juiste seizoen, prachtige wandeltochten maken.

Het landschap is waarlijk betoverend. Zover je kunt kijken zie je alleen maar groen. Het is een overzichtelijk vlak land met kleine bomen en struikgewas waar grote groepen termieten heuvels (termite mounds) staan. Deze terpen, gebouwd door een grote grasetende termietensoort, lijken op menhirs, grote rechtopstaande stenen. Soms lijkt het een begraafplaats, raar om zien. Wat ik niet wist is dat termieten geen mierensoort zijn maar verwant aan de kakkerlak... .

Een groot zandplateau domineert nu het landschap vanwaar heel wat watervallen vertrekken. De omgeving is heuvelachtig en dichter bebost. We komen langs een waterval die op sommige plaatsen als een klein riviertje steil door de heuvels kronkelt en kleine poelen vormt. Dit is Buley Rockhole, hier vinden de mensen verkoeling, de t° is al opgelopen tot 39 (!) graden. Ze baden in kleine groepjes het is alsof ze samen in een jacuzzi zitten.

We verkennen de omgeving verder vanuit de koelte van de auto. Één plek lokt ons naar buiten: de Wayngi Falls. Een prachtige, grote poel, omgeven door veel groen waardoor er koelte is. Er stromen twee watervallen in, wat een uitzicht. Het water is glashelder, niet koud maar verkwikkend genoeg. Er staat een bord dat het hier veilig zwemmen is. Zonder dergelijke berichtgeving mag je je nooit in de buurt van water begeven! We hebben twee noodles meegebracht, je weet wel, van die piepschuim saucissen die je in de zwembaden ziet. We dobberen wel anderhalf uur rond. Hier is het één en al rust. Achteraf lezen we dat er zoetwaterkrokodillen leven. Brrrrrrrrrrrr. Maar deze zijn totaal ongevaarlijk, het zijn schuwe dieren. Het is pas gevaarlijk bij veel regenval, dan komen vanuit de omliggende rivieren de zoutwaterkrokodillen en die zijn nietsontziend.

Met de koelte in ons lijf vangen we de terugtocht aan. Morgen is het de beurt aan Kakadoo National Park.

Dit park bezoek je omwille van de rotsschilderingen, gemaakt door de Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners. Hier willen we meer over weten. In Darwin hebben we er heel weinig gezien. Ik had toch meer evenwicht verwacht tussen hen en de blanke bevolking maar de Aboriginals zijn bij aankomst van de blanken begin 1800 sterk uitgedund door moorden en ziektes. En het blijft een netelige kwestie. Ze maken ondertussen maar 2,5% deel uit van de totale bevolking van Australië waardoor het voor hen heel moeilijk is om voor hun rechten op te komen. Een zwaar onderdrukte bevolkingsgroep dus.

Kakadoo National Park telt twee derde van de opp. van België. Weerom geen park om te voet te verkennen. Je kunt hier wel kamperen om trektochten te maken maar het is daar nu niet het juiste seizoen voor. Te nat en te heet. Wij blijven met onze kleine huurauto op de hoofdweg maar er zijn ook onverharde wegen om, buiten het regenseizoen, met een 4 X 4 doorheen te crossen. Er valt voor ons genoeg te zien. De natuur is volledig anders dan gisteren. Kilometers lang zie je hetzelfde landschap met kleine bomen die ver uiteen staan met daar tussendoor laag struikgewas en de fascinerende termietenheuvels. De zon lijkt hier nooit onder te gaan en kleine wolken bieden net genoeg schaduw. Andere auto's passeren we nauwelijks maar af en toe dendert een 'road trein' voorbij. Deze kolossale vrachtwagens trekken drie, vier tot vijf gigantische aanhangwagens en komen zo tot een lengte van vijftig tot maximaal honderd meter. Daar moet je geen toeren mee uithalen, ze rijden met gemak zo snel als de auto's. In de buurt worden mijnen uitgebaat om uranium te winnen, vandaar deze transport-monsters. Een ware contradictie met de omgeving.

We rijden verder naar Ubirr. Hier zijn heel wat rotsplateaus. In deze regio leefden Aboriginals als nomaden, de overhangende rotsen werden als schuilplaats gebruikt. Een geschreven taal was er niet maar ze gaven hun kennis graag door via rotsschilderingen. Daarvoor gebruikten ze de mooie oker, rood en bruin pigmenten van planten en gesteente. De afbeeldingen vertellen iets over de jacht of visvangst, rituelen of waarschuwingen. De rotsen zijn sinds meer dan 40.000 jaar voortdurend beschilderd en overschilderd. De meest zichtbare tekeningen zijn de laatste 2000 jaar gemaakt. Het zijn stuk voor stuk fascinerende afbeeldingen. Sommige rotsformaties bevinden zich op een hoog plateau waardoor we een immens uitzicht hebben over het land. Het lijkt of we hier alleen zijn. Dieren horen of zien we niet. Wij zijn zo gewoon geraakt aan allerhande lawaai dat het moeilijk voor te stellen is hoe stil het leven van de mensen vroeger moet zijn geweest. Hun gehoor moet veel hebben opgevangen over de wind, de dieren en al dan niet andere leefgemeenschappen. Ze gebruikten de didgeridoo (groot houten blaasinstrument) om te communiceren met elkaar en gingen op jacht met speer en boemerang. Hun leven veranderde niets gedurende 40- a 50.000 jaar, tot de blanken voet aan grond hebben gezet... . Nu zien we ze bijna nergens meer, alleen dus nog de sporen van een niet zo ver verleden.

Tijdens de wandeling zien we in een vlucht twee zeer kleurrijke kleine vogels. De felle kleuren groen, rood en blauw spatten er van af. Het is een vinkensoort die alleen in Australië voorkomt. Er zijn heel wat diersoorten die nergens anders te vinden zijn zoals de casuara, (die hopen we later tegen te komen,), het vogelbekdier, de zeekoe de kangoeroe... . Één kleine kangoeroe heeft onze weg gekruist, een tweede lag dood langs de kant van de weg. Veel auto's hebben dan ook speciale bumpers omdat deze dieren bij valavond plotseling de weg opduiken. Mede daardoor vertrekken we op tijd. Om terug in Darwin te komen moeten we drie uur rijden en dat gaat bijzonder vlot.

Net voor we de stad binnenkomen verrast een klein onweer ons. Er zijn vooral veel weerlichten, verder weinig regen of gedonder. Een flitsende afsluiting.

De laatste dag in Darwin brengen we in volledige rust door. Aan de haven is een prachtig onderhouden publiek park met klein strand waar je ook kunt zwemmen. Een speciaal net moet ervoor zorgen dat ook de kleine kwallen de mensen niet deren. Ik voel daar toch niet zoveel voor. Maar vlakbij is een groot zwembad met fantastische golfslag. Voor 3,5€ kunnen we hier de ganse dag doorbrengen. Ligstoelen en een grote parasol zomaar ter beschikking. Ik amuseer me als een kind. De ene keer met een noodle, de andere keer met een grote zwemband 'trotseer' ik de kunstmatige, sterke golven. Uiteindelijk moet ik ermee stoppen want mijn gezicht en schouders kunnen de hitte van de zon niet meer aan.

De smaak van het zoute water spoelen we door bij een glas wijn en een zestal oesters. Kan het nog mooier? Deze laatste nacht in Darwin sluiten we toch met enige spijt af in het fantastisch verblijf bij Jane en Mick. We logeren bij hen via Airbnb. Hun ganse huis met zwembad stellen ze open voor de gasten. Twee kamers verhuren ze. Het lijkt alsof je bij je beste vrienden logeert. Chapeau