Reisverhaal «Smilin'Kids, samen ontdooien»

Sihanoukville, Cambodja | Cambodja | 0 Reacties 08 Oktober 2016 - Laatste Aanpassing 22 Oktober 2016

4 - 8 oktober, Smilin'Kids, Sihanoukville

Een goede kennis van Cathy haar vader, Hugo, heeft acht jaar terug een klein weeshuis gebouwd in Sihanoukville, een kustplaats in het zuidwesten van Cambodja. We willen een tiental dagen bij de kinderen verblijven.

Met de bus naar Sihanoukville rijden, is een belevenis. Het duurt ruim een uur voor Phnom Penh uit het zicht verdwenen is. De stad lijkt een immens langgerekte aaneenschakeling van handeltjes langsheen een overvolle baan. Niemand houdt zich aan verkeersregels, alles en iedereen rijdt door elkaar heen. De volle witte lijn op de weg is van geen enkele betekenis. De busmaatschappij GiantIbis is gekend voor zijn veilige chauffeurs, dit wil dan zeggen dat er veel slechtere collega's moeten zijn.

Het heeft overvloedig geregend en hele wijken staan blank. Daardoor is er een kilometerslange file. Wie het luids toetert komt misschien wel het beste vooruit.

Na anderhalf uur rijden ruimen kleine neringen nu baan voor fabrieken. We zijn in de buurt van het vliegveld. Hier zijn voornamelijk textielbedrijven gevestigd. Buitenlandse bedrijven komen bijna niet voor in Cambodja. De werkloosheid is groot en vanuit het platteland sturen ouders nog altijd kinderen naar de stad in de hoop wat geld bij te verdienen. Vooral voor de meisjes is dit een heel slechte zaak, ze belanden al te gemakkelijk in de prostitutie.

Rijstteelt is een grote bron van inkomsten en akkers worden nog altijd bewerkt met buffels. Omliggende dorpen bestaan uit een tiental houten huizen die op palen zijn gebouwd. De rode, aangestampte aarde van de straten is mooi geveegd. Frisgroene akkers lichten op door de blauwgrijze tinten van de lucht. Er is altijd wel ergens regen op komst.

Na 230 km, net voor het binnenrijden van Sihanoukville, rijden tientallen zware opleggers van een van de grootste brouwerijen, Angkor. Vanaf hier zie je om de haverklap een winkel of eethuis met hun grote reclameborden. Het is niet echt een mooie aankomst. Straten, pleinen, huizen, hotels, eethuizen en wat dan ook zien er onverzorgd uit. Het lijkt alsof men hier alles wil bouwen zoals in andere steden maar niet goed weet hoe iets verzorgd te houden.

Een tuktuk brengt ons vanaf de bushalte naar het schooltje waar het weeshuis Smilin'Kids is gevestigd. Ik ben zelfs een beetje nerveus. We worden op de speelplaats opgewacht door een grote jonge vrouw met prachtige ogen. Als verwelkoming geeft ze ons voorzichtig een handje, het is Sokrom, 18 jaar, het oudste meisje. Kleine schoolkinderen, waarvan sommigen in blauw-wit uniform, staan giechelend rond ons. We vragen Sokrom om ons rond te leiden. Samen gaan we de smalle trap op. De leslokalen zijn op de eerste verdieping. De verblijven van Smilin'Kids, op de tweede, hun dakappartement zeg maar. We begroeten de andere meisjes, ze monsteren ons ongegeneerd. Het zal wel snel blijken wat we aan elkaar hebben. We maken samen meteen naamkaartjes ter kennismaking.

Sommige kinderen die hier wonen hebben hun ouders nog, of tenminste nog één van hen. Of hun grootouders en broers en zussen. Maar door armoede is het niet altijd mogelijk goed voor hen te zorgen. Ze wonen dan in wat men gemakshalve een weeshuis noemt. Er zijn ontelbare dergelijke projecten in Cambodja maar niet altijd met goede bedoelingen. Vaak zijn het blanken die hieraan meedoen om zich te verrijken aan de subsidies en donaties. Of andere duistere bedoelingen hebben. Een intrieste situatie waardoor dergelijke kinderen nog groter slachtoffer zijn. Maar het project van Hugo en zijn kids is van een andere orde. De kinderen hier boffen met hun 'papa' Hugo. We merken al heel snel dat zij zich veilig en beschermd voelen hier in hun huis.

De dakverdieping bestaat uit een middengedeelte met open keuken en eetruimte, daarnaast twee kamers. Één waar de meisjes wonen, één waar Hugo woont. Hij komt meerdere keren per jaar naar 'zijn kinderen'. Zijn appartement is ruim, met een keukenhoek, zit-en slaapplek en badkamer. Hier zullen wij verblijven.

De komende dagen zijn echt nodig om elkaar een beetje te leren kennen. De situatie is ook raar. Wij zijn de indringers, wij komen hún terrein binnendringen. De meisjes wonen hier helemaal op zichzelf. Het is nu aan ons om hun ritme te leren kennen, hun gewoontes. En daar nemen we onze tijd voor.

Ik kan mij de eerste twee dagen ook moeilijk aanpassen. De hitte valt zwaar, in het regenseizoen zijn vaak hevige onweders voorafgegaan door loodzwaar weer. De kamer heeft geen airco, er staat gelukkig wel een windmolen. Ik moet daar regelmatig eens voor staan want bij de minste activiteit loopt het water gewoon langs mijn lijf. Geen gezicht.

Dan de maaltijden. De kinderen krijgen drie maal daags eten vanuit de schoolkeuken beneden. Hugo legt de nadruk op gezond en gevarieerd voedsel en misschien krijgen ze dat niet elke dag. De meisjes hebben de gewoonte om alles te delen maar wij willen hun niets ontnemen en kiezen ervoor zelf ons potje te koken.

In de keuken scoort Cathy hoge punten: bijna elke dag wordt er in samenwerking met een paar meisjes iets klaargemaakt. Gezonde dingen. Havermoutpannenkoeken, spaghetti met groentensaus, kippenboutjes in ratatouille, fruit smoothies, zondagse brunch, fruitfrisco's,... . Alles is een succes. Ze komen helemaal los, reserves vallen weg. Mét de dag zie je ze veranderen, openbloeien, steeds blijer kijken. Voor ons is het ook mooi te zien hoe ze samenwerken, verantwoordelijk zijn voor hun eigen taken zodat alles als een geheel goed draait, goed functioneert. Er is een dagschema waar ze zich gedisciplineerd aan houden. Een vast uur om te ontbijten, te lezen, te rusten, af te wassen, te poetsen, oefeningen te doen, enzomeer. Dat hadden we eerst niet door. Wij planden soms bepaalde activiteiten en wisten niet waarom ze niet meededen. Maar dat paste gewoon niet in hun tijdsbestek dus hebben wij ons daaraan aangepast. En werken met diegenen die er echt zin in hebben.

De schoolvakanties zijn volgens de leeftijdsgroepen verschillend. De oudste meisjes hebben nu twee maanden vrij, de jongste hebben het ganse jaar door vijf dagen per week les. De weekends zijn ze samen vrij. Vandaag, zaterdag, gaan we naar het strand. Met 8 in één tuktuk. Hilarisch, geestig, ook dat smeedt een beetje een band. Het brommertje sputtert hevig wanneer hij ons een toch niet zo steile helling wil oprijden. Straks is dat ding 'stukstuk' maar het lukt. We wurmen ons uit de tuktuk aan een strand voor locals. De jongste rennen uitgelaten het water in, kleren aan. Dat is hier gewoon zo. De golven zijn hoog. We weten niet of ze kunnen zwemmen dus hou ik ze goed in de gaten. Cathy verkent ondertussen de omgeving, tien jaar terug is ze hier ook geweest. Na een tijdje spelen ze allemaal, op eentje na, in de woelige zee. Allemaal springen ze luid gierend over de hoge golven. De grootste meisjes houden de kleinste bij de hand. Het is goed te merken dat ze voor elkaar instaan. Één van hen ziet een grote roofvogel hoog in de lucht rondcirkelen. Allemaal rennen ze luid roepend het strand op uit schrik dat die hen zal aanvallen. Cathy kan hen bedaren, een vis is al een grote prooi voor die vogel. Gerustgesteld lopen ze terug de golven in.

Tijd voor standspelletjes. Om ter snelst lege flesjes vullen in twee teams doen hen gieren van plezier. Ondertussen is de zon weg, ze krijgen koud in die natte kleren, tijd om naar huis te gaan. Hier hebben Cathy en ik hen weer een heel stuk beter leren kennen. 

De tuktuk brengt hen terug, wij rijden even door naar het centrum. Even met ons twee door de stad wandelen. We zijn al helemaal in de ban van die meiden!