Reisverhaal «Shanghai»

Shanghai | China | 0 Reacties 11 Juli 2016 - Laatste Aanpassing 10 Augustus 2016

Ma 11 juli. Op weg naar Shanghai

Geen afgelaste trein deze keer. Althans de onze niet dus zijn we kort na de middag al in Shanghai om dan met de metro naar ons verblijf te sporen. Onze geboekte studio ligt op een 300 meter van de metrohalte. Het uitzicht van op de 21 ste verdieping is fantastisch. Dit is inderdaad een grootstad met een bevolking van 24 miljoen inwoners! Het is voor mij altijd ongelooflijk hoe zoiets goed kan functioneren. Maar dat werkt dus. Het nadeel is wel de slechte luchtkwaliteit waar men al jaren iets aan probeert te doen. Men zegt dat hier verblijven gelijk staat aan het roken van één sigaret per uur. En je ziet inderdaad de smog boven de stad hangen. Toch draagt zo goed als niemand een mondmaskertje.

We zoeken en vinden een supermarkt gekend voor een internationaal aanbod aan voedingswaren. In Shanghai wonen en werken veel buitenlanders. Het is ook voor het eerst dat we er regelmatig zien. Cathy gaat "westers" koken: een steak met een gekookt aardappeltje en een slaatje. Daarbij een glaasje wijn. Net echt, bijna zoals thuis. Gek dat dat deugd doet! We zijn helemaal tevreden!

Dinsdag 12 juli

Kleren gewassen, onze spullen geordend en nu een stukje Shanghai verkennen. Op nog geen twee km ligt een ouder stadsgedeelte, The French Concession genaamd. Hier zijn nog veel villa's die rond 1920 -1930 werden gebouwd. Hoogbouw is hier (nog) niet. Het is een aangename buurt en bij elk huis hangt een bordje met het bouwjaar, soms de naam van de architect en de naam van de oorspronkelijke bewoners. Uiteraard Fransen, ook Engelsen. De bouwstijl is navenant maar er zijn er ook met Spaanse invloeden. Één villa kunnen we bezichtigen: van de bekende Chinese schrijver Ba Jin. Een prachtig huis, gebouwd rond 1920 en goed bewaard.

Hij heeft hier gewoond en gewerkt tot zijn honderdste levensjaar. Alle ruimtes staan vol boeken waaronder zowel Russische, Franse als Engelse literatuur. Romans als naslagwerken. Hij maakt mij nieuwsgierig, ik zou wel iets willen lezen van hem. Dat moet wel te vinden zijn.

We stappen regelmatig ergens binnen om rond te neuzen. Het is hier ook veel Europeser. Uiteraard door de bouwstijl van de huizen maar ook door het aanbod van buitenlandse eethuizen. We eten in een Italiaans restaurant (het moet ooit een fabriekspand geweest zijn) huisgemaakte pasta, prima klaargemaakt. Ondertussen luisteren we naar Rocco Granata: Marina, Marina. Ik zou bijna meezingen.

We zetten onze wandeling verder om de sfeer van de buurt op te snuiven. Alles wordt weer authentieker, er zijn minder buitenlandse invloeden. En we zoeken ons verblijf weer op. Zes uur stappen in deze tropische omgeving kost veel energie. Ik voel mijn benen niet meer, mijn energie is op. Cathy lijkt het beter te doen. Ik heb het geluk te worden verwend met een heerlijke salade met gebakken spekreepjes, boontjes en een eitje. Ik ben met mijn poepke in de boter gevallen. Of nee: in het spekvet?

Woensdag 13 juli

De verhaaltjes zijn veel korter. En dit van vandaag zeker: Cathy voelt zich helemaal niet goed. Gisteren al had ze trillende knieën, minder energie. Vandaag wil niks lukken. Dus maar beter eens het bed houden, daar is niks mis mee. Veel om handen heb ik niet. De was strijken is snel gedaan. Op internet iets zoeken vraagt ijzeren discipline door het telkens wegvallen en het tergend trage tempo. Ik enerveer me wel als ik te weinig informatie kan ophalen over Japan. De tijd begint te dringen, we moeten onze route bepalen om trein en overnachting te boeken. Maar ik blijf het op moeilijke momenten er maar op houden dat geduld wel eens zal lonen... . Dat is ook waarom mensen vóór hun vertrek veel tijd besteden aan het uitstippelen van hun reis. Dan ligt alles vast: reisdoel, route, verblijf, aantal overnachtingen, ... . Wij hebben voor een " open formule" gekozen. Zien wat op ons afkomt, hoe en waar ons iets bevalt. Alles zijn voor- en nadeel zeker?

Ondertussen slaapt Cathy de hele tijd. Af en toe iets drinken of iets kleins eten lukt. En voor ons avondmaal heb ik eens een slaatje gemaakt. Ze eet dat met smaak op. Voor mij een teken dat alles goed komt! Alles is nu stil en donker. Door het kamerbrede raam kijk ik uit op de skyline van Shanghai. En neen, dit doet me nu niet denken aan New York. Ik heb er in mijn geheugen een wereldstad bij. Hopelijk kunnen we er morgen meer van zien.

Donderdag 14 juli

Cathy is weer een heel stuk fitter. De broeierige warmte, de vervuilde lucht, zorgden toch voor een dipje. Maar we hebben weer genoeg energie om te stappen. Een echt succes wordt het niet, de stad heeft geen oude verhalen te vertellen. Dus blijven we zo een beetje hetzelfde zien: boetieks met kleding in westerse stijl, redelijk mooie façades maar daarachter weinig florissante leefomstandigheden. We komen terecht in een nieuwe, verkeersvrije winkelbuurt, gekend als Shikumen, maar dan doe ik moeilijk: niet echt genoeg, te nieuw. Teveel blanke toeristen. Zo merken we dat we het eigenlijk gehad hebben met Shanghai: deze stad ligt ons niet.

Om toch in schoonheid te eindigen nemen we s'avonds de metro naar de Huangpu rivier om in het avondlicht te kijken naar de honderden wolkenkrabbers. Door de vrijwel ongeremde bouwgekte van de laatste jaren kent de stad een van de meest moderne, hoogste en indrukwekkendste skylines ter wereld.

Al vanaf we de metro uitstappen lijkt het of we worden meegezogen door horden andere toeristen, vooral mensen van eigen land. Het is op de brede, hoge wandelpaden langs het water een onoverzichtelijke drukte!

Er zijn aan één kant prachtige koloniale gebouwen, hier verrezen toen de westerse mogendheden vanaf de negentiende eeuw de dienst in China uitmaakten. Zelfs meer dan een eeuw later behoren ze nog tot de meest imposante bouwwerken van de stad

Aan de overzijde van de rivier zie je de ontelbare wolkenkrabbers, de ene al kleurrijker verlicht dan de andere. We willen bovenin één van die torens aperitieven, maar kunnen niks vinden. Doodop zoeken we de weg terug naar een metrostation.

Onze reis China is voorbij.

Het zal even duren om alles te laten bezinken. Na een tijd voel je beter aan hoe een land op je overkomt. Maar het volgende staat klaar om ons te verwelkomen, benieuwd hoe Japan op ons zal overkomen.