Reisverhaal «Twee oude stadjes»

Pingyao | China | 0 Reacties 03 Juli 2016 - Laatste Aanpassing 10 Juli 2016

Het is zondag. De eigenaar van ons verblijf en Mia rijden samen met ons de stad uit. Hij wil ons een paar plaatsen laten zien waar normaal geen toeristen komen. Een prima voorstel. Ook goed omdat we nu eens wat natuur zien, het eigenlijke land. Van op de trein zie je minder, hij rijdt iets meer dan 300 km per uur zodat alles snel voorbijgaat maar het mistige, vochtige weer heeft ons ook nog niet veel de kans gegeven veel te zien. Bovendien zitten we meestal aan de middengang.

Alles is zoals overal tot in het kleinste hoekje bewerkt. Het is nu het seizoen om maïs te telen maar er staat van alles doorheen. Met bomen zijn ze ook niet zuinig. Zowel in als buiten steden en dorpen zijn die massaal aangeplant. Zo is er overal schaduw en houden ze het stof tegen. Hier zijn ook veel appelbomen. Van op afstand lijkt het alsof er grote verdorde bladeren aan hangen maar het zijn papieren zakjes die rond elke appel zijn gebonden om ze tijdens hun groei tegen de vogels en insecten te beschermen!

Het eerste plaatsje waar we uitstappen is sinds 30 jaar verlaten. Er blijven stenen over, alles is leeggeplunderd. Waarschijnlijk zijn er heel wat dingen nu te vinden bij antiekhandelaars. Hier en daar hangt nog een zware poort. Het zijn ooit mooie, grote huizen geweest met bijna altijd dezelfde indeling: een inkomhal met links en rechts een leefruimte. Geen verdiepingen. De kamers hadden een boogvormig plafond die condensatie tegen hield. Overal zie je nog de stenen bed/zitruimte met de kachel ernaast. Verder was er geen comfort, geen stromend water. Er was buiten een waterput en wat kleine stallingen voor de geiten of schapen en een piepklein huisje voor de arbeiders. Met gepaste trots geeft de hoteleigenaar een uitvoerige rondleiding.

We gaan samen lunchen in een eethuis vlak naast een kunstmatig aangelegd meer dat men gebruikt om de stad van water te voorzien en vis te kweken. We zitten op het terras waar kleine hutjes van groen vliegengaas rondom de tafels zijn gebouwd. Zo zijn de gasten niet alleen beschermd tegen de insecten maar ook tegen de zon. We krijgen, selder, geroosterde noten, gehakte tuinkruiden met amandelen, boschampignons en een suddergerecht met riviervis. In China eten is gezellig omdat iedereen van dezelfde gerechten eet. Niet elk zijn of haar eigen bord, er wordt gewoon samen gegeten vanuit alle schotels die op tafel staan. En het smaakt ons prima. Dit is toch heel wat gemakkelijker dan te moeten kiezen uit een van de honderden eetstalletjes die je werkelijk overal tegenkomt. Daarvoor moet je hier wonen, denk ik.

Het tweede stadje waar we naartoe rijden is wel nog bewoond hoewel de gemiddelde leeftijd misschien 75 jaar is! In 1 huis zien we spelende kinderen, misschien op bezoek? Alle anderen zijn verhuisd naar de vele woontorens die in en rond de steden staan om te kunnen genieten van het nodige comfort en dicht bij hun werk te zijn. Hier is alleen elektriciteit voor handen, water komt uit de put. Groenten en fruit kweken ze op hun binnenplaatjes met de nodige zorg, er zijn hier en daar geiten of kippen te zien. De straathoek is hun ontmoetingsplaats waar grote stenen liggen die als stoel of kaarttafeltje dienst doen. De oudjes zien er allemaal tevreden uit en begroeten ons breedlachend.

Dit zijn de laatste bewoners. Eens zij er niet meer zijn is ook dit een uitgestorven stadje.