Reisverhaal «Bali: het land van rijst en tradities»

Ubud, Bali | Indonesië | 0 Reacties 31 Oktober 2016 - Laatste Aanpassing 09 November 2016

31 okt, maandag,  Bali: land van rijst en tradities

Met een mondmaskertje aan vliegen we naar Bali. We zijn allebei flink verkouden. De vlucht van Siem Reap naar Kuala Lumpur heeft ons aangestoken. Voor het eerst maakten we mee dat net voor de landing een insectendodend middel in de cabine werd gespoten. Een verkoudheid tegenhouden kan blijkbaar (nog) niet.

Het vliegtuig brengt ons naar Denpasar, aan de zuidkust van Bali. We rijden dadelijk door naar Ubud. Ik ben benieuwd hoe het landschap er hier uitziet. Het is razend druk op de smalle baan. Hoewel we al een tijd op weg zijn, komt er geen eind aan de eindeloze sliert handelszaken. Vooral houtsnijwerk, rieten voorwerpen, tuinmeubelen, houten deur- en raamdecoraties, siervoorwerpen, ... . Je merkt zelfs niet wanneer je een gehucht in of uitrijdt. Samen met de vele omliggende dorpen is het nu een halfverstedelijkt, dichtbevolkte regio. Dus geen landschap te zien en dit gedurende de anderhalf durende tocht naar Ubud.

Ubud is het cultureel centrum van het eiland en staat bekend om de traditionele hindoe-cultuur. In het centrum merk je daar niet zoveel van. Traditionele huizen zijn nu toeristische restaurantjes, boetieks, koffiehuizen, bars en toerismebureaus. Je ziet niets meer van het lokale leven op enkele kleine tempels na. Je ziet vooral heel veel toeristen. Dus huren we een scooter en verlaten de drukke baan om het platteland te verkennen.

Het is een wereld van verschil. We rijden tussen de fantastisch mooie rijstvelden in het immens mooie glooiende landschap. Her en der liggen kleine dorpen. De huizen zijn een openbaring: een combinatie van oranje en donkergrijze steen met op elke hoek of ingang sierlijke afbeeldingen uit de Hindoeïstische cultuur. Elke woning wordt omringd door meerdere tempeltjes, opgericht voor verschillende goden. De gebouwen moeten van boven naar onder en in de vier windrichtingen volgens welbepaalde regels worden opgetrokken. Dan pas heerst er rust en dringen geen boze geesten binnen. Het is een architecturale evenwichtsoefening tussen religie en dagelijks leven.

We naderen een dorpsplein waar verschillende mannen voedsel versieren. Er ligt een klein, pas geslacht varkentje, een grote varkenskop wordt met bloemen getooid. Rijst en kruiden worden in bananenbladeren gerold. Ze leggen ons uit dat het voorbereidingen zijn voor een ceremonie die morgen zal plaatsvinden. Een maand geleden is iemand overleden. Twee weken terug werd hij gecremeerd. Men gelooft sterk in reïncarnatie en morgen gaat men verder met rituele handelingen. We zijn zeker welkom, zegt men. Hoe meer mensen aanwezig zijn, hoe minder kans slechte geesten maken om het dorp binnen te dringen.

Opgewonden toeren we verder. Dit zijn prachtige avonturen. Cathy neemt een klein zijweggetje, het eindigt aan fris-groene rijstvelden. Een man is onkruid aan het wieden. Een vrouw vervoert in een grote mand op haar hoofd kokosnoten. Hier hoor je alleen vogels en het geklater van water die de rijstvelden bevloeit. Een immens verschil met het voortdurende lawaai van de steeds drukker wordende wereld. Met enige tegenzin vangen we de terugtocht naar de stad aan. Maar morgen willen we zeker aanwezig zijn op de ceremonie. We komen terug.