Reisverhaal «Bali: komen en gaan»

Ubud, Bali | Indonesië | 0 Reacties 10 November 2016 - Laatste Aanpassing 16 November 2016

10 november, donderdag, komen en gaan

Goedemorgen!

Zo begint mijn dag: blijgezind, benieuwd naar een nieuwe dag en terugkijkend naar gisteren bij een kopje Nescafé. Meestal liggen de meesten nog op bed en geniet ik van het gevoel even alles voor mij alleen te hebben.

Iedereen van familie of warme vrienden passeert de revue.

- Hoe gaat het met mijn familie. Pake maakt zich zorgen, hij heeft wat gezondheidsproblemen. Rik vangt dat goed op. Staf vertrekt voor drie maanden naar Portugal. Marleen heeft weer eens een lief berichtje gestuurd. Knap van mijn broers en zus om mij altijd maar het beste te wensen in verre landen. Zij doen verder met de dagdagelijkse dingen in een seizoen die elke dag wat kouder en donkerder wordt.

- De wereld van Cathy, haar familie, ze passeren één voor één in mijn gedachten.

- Wat gebeurt er in Amerika: hoe zullen de eerstkomende jaren evolueren. Deze gesplitste natie heeft zelf gekozen voor Trump. Welke impact zal dit hebben op Europa. Of andere delen in de wereld. Of België, die het ook al zo moeilijk heeft.

- De landen die we gepasseerd zijn: wat blijft er van hangen. Wat doet dat met ons. En hoe zullen we ons Bali blijven herinneren.

Bali is een verhaal apart. Dat gevoel heb ik heel sterk. We zijn hier nu bijna twee weken en elke dag opnieuw vraag ik me af wat er met dit mooie eiland gaande is. Hoe het er een paar jaar terug nog uitzag en wat er nu van geworden is. Hoe gigantisch snel hier alles verandert. Hoe het er morgen zal uitzien.

Ik heb al verteld over de bouwwoede, de duizenden handelszaken. De wegen die verstopt zitten. Het verdwijnen van de rijstvelden, het akkerland. Dit eiland zal nog zinken aan de overdaad aan beton en verkeer en mensen. Aan toevoer van goederen en gigantisch verbruik van drinkwater. Het probleem van het afvalbeheer.

Wat blijft er over van hun cultuur. De beleving van hun religie, de tradities. In stad of omstreken is alles verwesterst, behalve in de kleine dorpen en het westen van dit kleine eiland. Maar hoelang nog. En, van wie is dit land nu. Veel investeerders en grondbezitters zijn blanken, Australiërs en Europeanen. Net als de vastgoedeigenaars en uitbaters van hotels en restaurants. De plaatselijke bevolking werkt voor hen en de eigenaar komt een paar maal per jaar poolshoogte nemen.

We hebben het aangedurfd om met de scooter op verkenning te gaan. Doorrijden kan nooit. Cathy laveert tussen auto's, vrachtverkeer en ontelbaar andere scooters door. De ene keer al behendiger dan de andere keer. Verstikkend door alle uitlaatgassen, verdovend door het lawaai. We vinden maar moeizaam onze weg. Het is alom een wirwar van straatjes, steegjes en amper begaanbare weggetjes waar we doorheen moeten. Maar de adem stokt bij het zien van de Grote Oceaan. The Pacific. De Stille. En dan weten we: Bali is mooi. Extreem mooi om te surfen, strandwandelingen te maken en te genieten van een vurig tafereel van de ondergaande zon. Met als achtergrond het balanceren van een surfer op een metershoge golf. Wat een acrobatie. De golven maken hetzelfde lawaai als een immer voorbij denderende trein. Een oerkracht waar twintigers zich in wagen. Sterk moet je zijn. En jong. We zien het verschil tussen deze waaghalzen en onszelf heel goed: hier moet je lenig voor zijn, heel beweeglijk. Van lijf. Van gedachten is niet genoeg.

Ceremonies, rituelen, zijn meer ons ding. We tuffen een laatste keer dapper door de omgeving en proberen stillere wegen uit maar het is onvoorstelbaar. De meeste straatjes lopen dood door een rijstveld, een riviertje, ... zelfs door nieuwbouw. Toch ontsnappen we aan de grote stroom 'blanken'. Raar, we voelen ons dan heel wat vrijer. Dat is ons reisdoel: het leven van een land beleven. En zo verzeilen we in een begrafenisstoet. Dat hebben we eerst niet door. Het is een drukke optocht vol kleurenpracht door de mensen zelf, hun kleding, de bloemen én een fantastisch mooi getooide toren gedragen door tientallen mannen. Dan zie ik het: daar bovenin is een doodskist. Wit. Tussen alle kleuren in. We volgen de stoet. Ik voel mij wel bloot in mijn zomerjurkje maar niemand stoort zich daaraan. Een uur lang bekijken we het ceremoniële afscheid nemen van het lichaam. Kist en toren worden gesloopt en vormen straks de vuurhaard. De schoolkinderen hebben het moeilijk, het was hun - nog jonge - leraar. Voor het overige is de sfeer rustig, zelfs hier en daar vrolijk. Men deelt ondertussen eten en drinken uit. Later zal het lichaam worden verast, de grote branders staan al klaar.

Cathy heeft er een neus voor om interessante gebeurtenissen op te merken. Ik vraag haar lachend eens te verzeilen bij iets vrolijkers, een bruiloft of zo.

Dit afscheidsritueel past in het einde van ons verblijf hier. Morgenvroeg verkennen we een nieuw continent.