Reisverhaal «Hakone openlucht museum»

Tokyo | Japan | 0 Reacties 25 Juli 2016 - Laatste Aanpassing 15 Augustus 2016

25 juli maandag, naar Hakone openluchtmuseum

In de bergen, op 100 km van Tokio, ligt in het Fuji-Hakone-Izu National Park in Hakone, een openluchtmuseum. Niet omwille van de kunst maar ook omwille van de tocht zelf maken we deze trip. De gekozen trein is weer van het oudere type met perfect onderhouden pluchen banken die met hun rug naar het raam staan. Het is een rustige, gezellige rit. De trein stopt vaak en dat geeft je de kans alle steden, en later de dorpen, goed te zien. Het landschap gaat van vlak naar bergachtig maar altijd groen. De zon probeert zich van vandaag te tonen maar de sluierwolken geven haar niet veel kans.

Aan de voet van de berg stappen we over op een rood, klein treintje, drie wagons lang. Gaat al decennia mee maar blinkt alsof hij pas uit een museum komt. Deze rit naar boven is heel erg mooi, steil opwaarts langsheen een enkel spoor en er zijn af en toe wissels om de dalende trein te laten passeren. De route is geflankeerd door massa's blauwe en roze hortensia's tussen het weelderige groen middenin het bos. Ongelooflijk mooi. Zo nu en dan piep je eens langs de helling naar beneden. Het stationnetje aan het openluchtmuseum is ook het zien waard, piepklein, één perronnetje, slagbomen die op potloodjes lijken.

Energie moet je altijd wel eens opdoen en een lunchpakket hebben we vandaag niet meegebracht dus eten we iets kleins in het restaurant van het museum. Klein is de pasta in elk geval, het lijkt meer een voorgerecht dus bestellen we nog een clubsandwich om te delen. Te lang mogen we niet blijven zitten want om vijf uur is het museum alweer gesloten.

Al van bij de eerste aanblik moet ik denken aan de beeldentuin van Krüller Muller in Otterlo, Nederland. Daar heb ik al decennia een zwak voor. Net zoals in Otterlo staan de vele beeldhouwwerken zó in het groen opgesteld dat ze stuk voor stuk prachtig tot hun recht komen. Hier is het park niet vlak maar heuvelachtig en daardoor ontdek je telkens weer iets nieuws. Er zijn werken van Henri Moore, Rodin, en vele andere. Een werk van de Japanse kunstenaar Ryoji Goto trekt de aandacht van Cathy. Een imposante aaneenschakeling van rode en donkergrijze figuren die als een ketting door elkaar heen verweven zijn. Daar heb ik genoeg foto's van proberen te maken maar het geeft geen duidelijk beeld van hoe die figuren langs elkaar heen geplaatst zijn. Ondertussen genieten we van het weer, geen regen. Alleen ontbreekt er wat zonlicht om de toren, gemaakt uit glas in cement, tot leven te brengen. Evenals de glasramen in het paviljoen waar tekeningen en keramiek van Picasso kunnen worden bekeken. Geen mooi samengestelde collectie. Naar mijn gevoel zelfs overbodig in dit prachtige beeldenpark waar je tussendoor je voeten kunt laten rusten in zalig bronwater. Op het eind van de wandeling is een beeldhouwwerk van Carl Milles, Man and Pegasus, 1949. Daar ben ik helemaal weg van, zo een acrobatie van man en paard in een eindeloze ruimte. 'La Pleureuse', van Claude and Francois-Xavier Lalanne is weer een voltreffer van formaat voor Cathy. Maar we moeten ons haasten om binnenin nog enkele kleinere beelden te kunnen zien. Zo jammer dat overal de musea vroeg sluiten. Ogen komen we te kort, en tijd. We kunnen wel weer genieten van de plezierige terugtocht vooraleer het donker is. Om dan bij 'thuiskomst' heel blij te zijn met de toegestuurde foto's van de kleinkinderen. Het zijn de mooiste beeldhouwwerken van de dag... .