Reisverhaal «Kioto, Fushimi Inari Taisha»

Kioto | Japan | 0 Reacties 26 Juli 2016 - Laatste Aanpassing 17 Augustus 2016

26 juli, woe. Kioto, Fushimi Inari Taisha

We zijn blij onze piepkleine hotelkamer te verlaten. We hebben inderdaad geld kunnen besparen door een goedkoper logement te boeken maar hier was het wel erg benepen.

We nemen de metro naar het treinstation vanwaar we kunnen vertrekken naar Kioto. Het is een fraai gerestaureerd bakstenen gebouw. Ook hier gelden regels: 'please do not touch the brick wall'... . Dit station heeft zelfs een klein museum waar een tentoonstelling is van één van onze lievelingsschilders, Lucien Freud. Dus dat moeten we eerst nog zien. De affiche is veelbelovend maar het is het enige schilderwerk van hem die er te zien is, voor het overige wel veel tekeningen. Ook een paar andere kunstenaars stellen er ten toon. Toch blij dat we hier even binnengelopen zijn.

Even naar 'de kleinste kamer', zelfs openbaar veel properder dan bij sommigen thuis denk ik. Mét het nodige comfort om zelf ook proper verder te reizen. De bril van het toilet is voorverwarmd, dat heb ik niet zo graag. Maar je billen een douche geven is er ook bij. Dat zou bij ons ook wel goed zijn.

Ondertussen is het al middag, tijd voor de lunch en kiezen tussen die vele eethuizen is geen sinecure. Uiteindelijk moeten we niet zo moeilijk doen want het is altijd lekker. Vandaag: noedels in bouillon, tempura, rijst en een klein slaatje. Het doet deugd fatsoenlijk te eten.

Tijd om de trein te nemen. Naar Kioto een tocht van twee uur, maar dat is op die sneltreinen wel uiterst comfortabel. Bij aankomst nemen we de lokale trein naar de binnenstad en Cathy raakt aan de praat met een paar Japanse madammen die in eigen land wat rondtrekken. Lieve en blij gezinde mensen zijn het. Je komt ze niet zo vaak tegen, babbelend, vragend. Meestal zijn ze zeer gereserveerd.

Ons logement ziet er prima uit. Een klein appartement, keukentje, badkamer, twee grote bedden en een groot raam. Goed voor vijf nachten.

We pakken onze spullen uit, frissen ons op en wandelen naar het vlakbij gelegen Fushimi Inari Taisha. Deze tempel behoort tot de oudste en bekendste shintoïstische heiligdommen in Kioto. We komen net voor het gaat donkeren aan. Alles bezoeken zal voor morgen zijn maar een half uurtje later kijken we vol bewondering naar de vermiljoenrode poorten die prachtig oplichten tegen de zwarte hemel.

 27 juli, do. Fushimi Inari Taisha

We vertrekken op tijd naar de Fushimi Inari Taisha tempel om de hitte een beetje voor te zijn. Én de grote massa want deze plaats is zeer populair. Het trekt de meeste bezoekers van alle shinto-heiligdommen in Japan. De schrijn is gewijd aan de kami (god) Inari, een god uit de Japanse mythologie (Shintoïsme). Hij is de god van de rijst en de vos is de bewaker. Dit heiligdom is vooral bekend vanwege de duizenden scharlakenrode torii (poorten), die allen zijn gedoneerd door personen, families of bedrijven.

Het woord schrijn heb ik opgezocht, ik was benieuwd naar de betekenis en inderdaad, daar komt het woord schrijnwerker vandaan. Een schrijn is een plaats voor het bewaren van kostbare zaken. Schrijnen worden vaak van hout gemaakt en voorzien van houtsnijwerk. Later uitgegroeid tot ware tempelgebouwen. We willen altijd alle maar groter hé. 

Deze tempel is blijkbaar ook populair bij schoolkinderen want aan de ingang zit een klas kleine ukjes onder begeleiding tekeningen te maken van de tempelingang. Prachtig wat ze maken, blijkbaar allemaal jong talent.

Als je het eerste tempelgebouw ziet kun je je niet voorstellen dat er duizenden poorten zijn. Je ziet er een paar tientallen en daar loop je dan onderdoor. Beschut tegen de zon. Én het uitzicht want er volgen er nog. En trappen waarlangs de poorten staan. En nog trappen. Er volgen er steeds meer en telkens denken we: dit zullen de laatste zijn. Tot je op een punt komt waar de stad diep onder je ligt en de hemel helder genoeg om ver te kijken. We hebben het gehaald, zeggen we tegen mekaar, dit moet het hoogste punt zijn, alleen nog die paar trappen tot aan die bocht. Maar we moeten steeds verder, puffend, hijgend maar laten dat niet teveel merken als er voorbijgangers zijn. Er passeert ons een koppel in traditionele kledij, hij blank, zij Japans. Ze kijken dol verliefd. Alsof ze op wolkjes lopen. Alsof zij de zwaartekracht en de hitte niet voelen. En we klimmen door. Overal tussendoor honderden tempeltjes. Uiteindelijk komen we bij een tweetal huisjes waar je iets kunt eten of drinken. Er staan banken om van het panorama te genieten. En bij te komen. Voor ons is dit het eindpunt. Je kunt hoger maar wij houden ermee op, alleen wat water kopen. Nu kiezen tussen drie wandelpaden, uiteraard valt onze keuze op deze die afdaalt. We lopen weer tussen de rode poorten, er zijn wat trappen. Geloof het of niet, het houdt niet op! Dit is geen terugweg. Willen of niet maar klimmen doe je. Tot we dan eindelijk, eindelijk, op het hoogste punt staan: daar waar een kleinood als relikwie bewaard wordt. Een high five naar mekaar: de goden hebben ervoor gekozen dat we helemaal naar boven zouden klimmen... .

Toch een beetje trots op onszelf vangen we de afdaling aan. En het duurt een hele tijd vooraleer we verhit en moe beneden staan. Maar voldaan.