Reisverhaal «Orang oetan & Bako National Park, Sarawak»

Sarawak, Kuching, Kota Samarahan | Maleisië | 0 Reacties 25 September 2016 - Laatste Aanpassing 26 Oktober 2016

24 september, zaterdag, terug naar Kuching

Opstaan en inpakken gaat heel wat vlotter dan andere dagen. Het lijkt alsof we blij zijn andere oorden op te zoeken. Het verblijf bij de Iban was zonder meer boeiend en we zijn er zonder strubbelingen vanaf gekomen. Vermoeidheid en gebrek aan hygiëne kunnen heel wat wrevel opwekken. Niemand van ons heeft zich daartoe laten verleiden. Chapeau!

Het is ook niet nodig te talmen want deze namiddag ondernemen we een tweede poging om orang oetans te zien.

En het zit mee. Gemiddeld komen er een viertal uit naar de voederplaats. Eerst zien we een mannetje, de wangen breed uitgezet, hij is dus al wat ouder. Op de voet gevolgd door een vrouwtje en een dartele jonge aap van drie jaar. Het is zo mooi te zien hoe ze zich voortbewegen, met elkaar omgaan en eten. Banaantjes worden gepeld. Een kokosnoot slaan ze stuk tegen een boomstam. We hebben ogen te kort. We staan bijna zelf te springen als jonge apen. Een moeder met een baby van 7 dagen oud voelt zich zeker genoeg om ook op te dagen. Dit is zeer uitzonderlijk. Iedereen is nu stil, vol verwondering. Na een half uur lopen de tellingen uiteen. Ik hou het op 6, Lien op 8, Zoortje op 9, ..., één meer of minder? Het maakt niet uit. Misschien zien we dit nooit meer. Het heeft ons allemaal nieuwe energie opgeleverd. We voelen ons trots, gelukkig, omdat we zoiets kunnen beleven.

In de vooravond komen we weer aan bij The Waterfront Hotel in Kuching en nemen afscheid van onze gids Jihey.  Om beurten genieten we van een goede douche. Och och, zo deugddoend! LauraLien gaan fris opgedoft aperitieven, Cathy en ik vertrekken met verschillende tassen wasgoed naar een wasserette.

In het gezellige Kuching gaan we naar The Drunk Monkey - wat een toepasselijke naam - om bij te kletsen.

25 september, vrijdag, naar Bako National Park

We hebben het gisterenavond niet laat gemaakt. We zijn weer in vorm en nieuwsgierig naar een volgende ontdekkingstocht: Bako National Park, een klein maar een van de oudste nationale parken in Sarawak.

De rit passeert vlot. Na een uur op de bus varen we al mee op een kleine motorboot. Die brengt ons over de Santubong rivier naar de Zuid Chinese zee. We passeren mangroves waar zoutwaterkrokodillen leven maar zien er geen. In de loop van de dag hopen we wel andere dieren te ontdekken waaronder de neusaap. Hij ziet er zo menselijk uit. Of het baardvarken, ook een fraaie diersoort.

Bij aankomst varen we langs een pittoreske kustlijn met steile kliffen en uitstekende rotspunten, gevormd door een constante erosie van miljoenen jaren. We lijken wel mee te doen aan Temptation Island... .

In onze kamer - een schoolvoorbeeld van aandoenlijke eenvoud - staan vier bedjes op een rij. Het is een kale, witte ruimte annex douche en toilet. Het doet me denken aan een oud pensionaat. De ruimte krijgt kleur door onze spullen, dan is het zelfs gezellig.

De omgeving buiten is een eeuwenoud groendecor! We starten een wandeling over de mangroves heen naar de jungle. We klauteren door het dicht gebladerte omhoog om in een open vlakte te branden in de zon. Het uitzicht is adembenemend, de vrij korte wandeling ook! Zonder Lien was ik zelfs zover niet gekomen. Ze stapt met Zoortje verder, Cathy en ik blijven onder een beschutting op dit hoogplateau.

26 september, zaterdag, Bako National Park

TNog altijd geen neusapen gezien, maar we hebben nog wat tijd. Wel baardvarkens, die woelen hier de grond rondom de huisjes helemaal om. En kleine makaken, speelse deugnieten, zitten overal in het rond. Het is ook beter uit hun buurt te blijven. Na het ontbijt plaatsen we onze bagage in het depot. Vooraleer uit dit mooie park te vertrekken maken we eerst een boottocht. De bootman zet ons af aan een maagdelijk, klein strand en zal ons later weer oppikken. Op dergelijke plaatsen is de wereld op haar mooist! Helder water, zacht getint fijn zand, frisgroene begroeiingen en een diep blauwe lucht. Daartussen vier madammen die het prima met elkaar kunnen vinden. Dat zijn momenten die we blijvend koesteren.

Veel te snel naar onze zin keren we terug naar ons verblijf. En eindelijk krijgen we op de valreep nog net een grote neusaap te zien, zich soepel bewegend in een boom op zoek naar de jongste blaadjes. Hij heeft een bijna menselijk uiterlijk. De kleur van zijn korte vacht is op zijn poten - die sterk op benen lijken - en buik bleekroze. Hoe ouder het mannetje hoe langer de neus. De vrouwtjes blijven daarin bescheidener.

Vooraleer naar de pier te stappen kijken we nog eens rond, nemen alles nog eens goed op. We hebben enorm veel gezien en beleefd, unieke dingen. Nu zit onze tijd hier erop. Er staan ergens anders nog een paar dagen 'platte rust' op het programma.