Reisverhaal «Orang-oetans en Long House»

Sarawak, Kuching, Kota Samarahan | Maleisië | 0 Reacties 31 Augustus 2016 - Laatste Aanpassing 28 September 2016

29 augustus, maandag, Sarawak, Kuching

Het is namiddag als we met Air Asia  naar Kuching, hoofdstad van Sarawak, vliegen. Deze provincie hoort bij Maleisië maar ligt op het grote eiland Borneo. Het is een hele mooie vliegreis. Kleine toestellen blijven onder het wolkendek en het weer is helder. We zien ontelbare kleine tropische eilanden in de Zuid Chinese zee en Borneo is omzoomd door prachtige meanders. De akkers liggen netjes gekamd, rij aan rij.

Op de kleine luchthaven (ik moet denken aan Humphrey Bogaard en Lauren Bacall, o wat een romantiek) worden we opgewacht door George, een broer van Susie. Zij heeft een grote familie, de meeste zullen we vlug leren kennen. Hij zal ons naar het huis van Susie en haar zus Helen brengen waar we twee weken zullen wonen. Maar eerst gaan we avondeten met haar ouders, tante Maureen en haar dochter Loreen, neefje Junior, zus Helen en broer George. Dat overvalt ons. Al dadelijk een familiereünie,  we zijn een beetje verlegen. We zitten allemaal aan een grote ronde tafel. Er worden al snel verschillende gerechten gebracht en men staat erop alles te proeven. Het gemeenschappelijke gesprek over eten maakt gelukkig de tongen wat los. Het is een aftasten met de gebruikelijke vraag wat ons hier brengt. En de familie wil weten hoe het met Susie gaat dus gespreksstof genoeg. Iedereen is vriendelijk, goedlachs. Vooral zus Helen en tante Maureen hebben dezelfde pretoogjes als Susie. Een gezellig en lekker diner!

George wil ons nog de binnenstad laten zien. Het is uiteraard al goed donker. We zijn dicht bij de evenaar en dag en nacht is hier goed in evenwicht: de zon gaat altijd onder om 18.30 en op om 6.30. Een mooie regelmaat dus. Maar goed, George is vooral nieuwsgierig naar wat Cathy zich nog herinnert van de stad Kuching. Wel al meer dan 25 jaar geleden, maar Cathy heeft een zeer goed geheugen. Probleem is natuurlijk dat niets meer hetzelfde is, wat toen opvallend of groot was, is nu verdrongen door vele andere gebouwen. Rustige lanen zijn drukke straten geworden, handelszaken met de beroemde kruiden zijn nu souvenirwinkels. De promenade aan de rivier was nog in opbouw. Uiteraard is er heel veel veranderd maar een paar historische gebouwen zijn voor haar nog zeer herkenbaar. Voor mij is natuurlijk alles nieuw maar de stad komt - hoewel druk - zeer gemoedelijk, gezellig, over. Het maakt me nieuwsgierig ook alles bij dag te verkennen. En ondertussen blijft George maar vragen: herken je dit nog, weet je dat nog, ... . Hij heeft er het grootste plezier in.

30 augustus, dinsdag, Sarawak, Kuching

Een thuisdag. Nu we een prima ingericht huis ter onzer beschikking hebben, voelen we niet direct de noodzaak op stap te gaan. We willen ons eerst een beetje thuisvoelen. 

Hier, in dit tropische klimaat, leven de mensen vooral binnen. Te warm om op het terras of in de tuin te zitten. Om de zon te weren hebben de ramen van alle gebouwen bijna altijd verduisterend glas. Bovendien worden altijd luifels, overdekte wandelgangen en grote afdaken voorzien zodat de zon niet rechtstreeks op de gevels komt. En omwille van de veiligheid moet je in Maleisië ook behendig zijn met allerhande sloten om de vele hekkens en traliewerken voor deuren en ramen geopend te krijgen. Je moet hier een goed geschoold inbreker zijn om ergens binnen te kunnen... .

George woont in het huis naast ons en wanneer hij in de vroege avond thuiskomt van zijn werk neemt hij ons mee de stad in. Toch een rit van een klein uur. We wonen nogal afgelegen en zijn dus steeds afhankelijk van een vrijwillige chauffeur  in de familie om ons ergens te brengen. En in tegenstelling tot andere landen is het openbaar vervoer helemaal niet goed uitgebouwd. Vanavond is George onze privé chauffeur en gids.  Eerst een vers getapte pint, en George kent de pubs waar de tap niet te lang stil staat, kwestie van kwaliteit. Hij heeft gelijk, de Guinness smaakt romig, koel, bitterzoet. 

After the happy hour comes the happy dinner. En dineren doen we bij een Chinees, het wordt 'fish head  soup', blijkbaar een Chinese specialiteit. En we plannen de dag van morgen.

31 augustus, woensdag, Sarawak, Kuching. Orang-oetans spotten

Op een twintig minuten rijden bij ons vandaan komen we aan in een natuurreservaat waar men zieke of verstoten orang-oetans opvangt. Een prachtige apensoort die hier vrij in de jungle blijft leven. Hier wonen er een 26. Verstoten jongen worden gevoed en men leert ze alles om te overleven in vrijheid. Er zijn geen hekkens of andere dingen die hun belemmeren om dit gebied te verlaten. Wel krijgen ze twee maal per dag op vaste tijdstippen eten. Daar komen ze op af en kunnen toeschouwers zoals wij ze aan het werk zien.

Met een dertigtal andere toeristen staan we klaar tot één of meerdere orang-oetans zich laten zien. Ze komen alleen als het muisstil is. Ik voel me wat ongemakkelijk bij dit schouwspel en weet niet of ik het geestig moet vinden of niet. Maar er valt niets te zien. De avond voordien heeft het hard geregend en ze slapen nu blijkbaar uit. We zullen deze namiddag terugkeren. Maar de korte wandeling door de jungle is prachtig. George weet ons te vertellen welke planten of bomen er staan maar doordat die voor mij onbekend zijn onthou ik de namen niet. Alles kwam hier ooit vandaan: matten, schalen, manden, textiel, meubels, complete woningen, werktuigen, ... . Alles werd vervaardigd uit de materialen van de bomen en planten uit de jungle. Nu maakt men nog wel het een en ander maar de houten huizen worden vervangen door stenen wegens te duur. Rieten manden en schalen door plastiek. 

George rijdt ons naar een Bidayu Longhouse, een kleine dorpsgemeenschap die nog in de traditionele houten huizen op palen woont. De vloer en muren gemaakt uit bamboe. De daken zijn gemaakt van golfplaten of palmbladeren en de meubels uit bamboe of tropisch hardhout. Ons welbekend door de bijna onbetaalbaar geworden tuinmeubelen. De matten gevlochten uit riet waar men de oogst op te drogen legt. Koken doet men op een klein vuurtje vóór de deur. Afwassen met de tuinslang. Het leven is hier nu nog eenvoudig maar verdwijnt overal naarmate de jongeren meer en meer naar de steden trekken op zoek naar meer comfort en luxe. De omgeving is prachtig en lijkt eindeloos groots. De geluiden van verschillende krekelsoorten en vogels overheersend, de hitte zinderend.

Maar we rijden terug naar het reservaat om misschien toch nog  orang-oetans te zien. De groep kijklustigen is nog groter dan deze morgen, het is in Maleisië een feestdag en dan trekken ook de locals erop uit. Wat ze echter niet kunnen is stil zijn, ondanks herhaald vragen van de verzorgers. Ik begin mij daar serieus aan te ergeren. Maar iedereen begeeft zich luid kakelend naar een ander voedingsplatform. Met een drietal mensen blijf ik achter, ik weiger hieraan mee te doen en geef mijn camera mee met Cathy. Geen vijf minuten later zien we beweging hoog in de bomen. Er zijn twee apen op komst! We blijven stil om hen niet te storen. Ze slingeren rustig onze richting uit, rusten wat, bespeuren nauwkeurig alles rondom hen. Bewegen een stukje verder, kijken weer rond. Komen een meter vooruit, stoppen. In dit ritme duurt het even vooraleer ze het klaargelegde fruit bereiken, ik hou bijna mijn adem in. Cathy en George zullen dit niet zien! Er volgen er nog twee. Niet te geloven. Nu komt de ganse groep bezoekers aangerend, gelukkig zijn ze wat stiller maar toch klimt de jongste aap haastig de hoge bomen in om zich te verschuilen. Cathy geeft mijn fototoestel, ik ben blij dat ze er is. Elke aap klemt een groot stuk fruit tussen een voet. De kleine bananen met dunne schil worden gepeld. Een kokosnoot slaan ze stuk tegen een boomstam, het sap drinken ze luid slurpend op vooraleer de noot verder stuk te slaan om aan het vruchtvlees te kunnen. Ondertussen houden ze ons in de gaten, wij hen natuurlijk. Wat een belevenis. Pas als ze voldaan zijn vertrekken ze terug de jungle in. Je kunt ze door hun kleur en het gezwiep van de bomen nog een hele tijd volgen.

We zijn onder de indruk, ook George, die dit toch nogal heeft gezien.

We rijden terug naar de stad. Hij wil ons meerdere adressen laten zien waar we eventueel kunnen logeren als Zoortje en Lien er zijn. Zoortje kunnen ze hier niet uitspreken dus praten we over Laura & Lien. Prachtige combinatie, vanaf nu noemen we hen Lauralien. Logies zijn er genoeg, dus daar moeten we ons voorlopig geen zorgen over maken. We doen wat boodschappen en keren terug naar de pub voor een nieuw 'happy hour'. De dienster verwelkomt ons luidkeels bij naam. Waw wat een verwelkoming!  En we bestellen weer een heerlijk getapte pint. Een vriend van George vergezelt ons en we worden wel zeer happy van de pintjes.