Reisverhaal «Karakoram en Erdenezuu»

Ulaanbatar | Mongolië | 0 Reacties 19 Juni 2016 - Laatste Aanpassing 26 Juni 2016

Ik ben al vroeg wakker. Cathy had de wekker op kwart voor zeven gezet want vanaf 7.00u is het warmwaterbad open. Maar ze wil uitslapen onder haar muskietennet, een mooi zicht, tropisch. De nacht was een beetje minder tropisch... .

In mijn badpak ga ik de frisse ochtend in, nog niemand te bespeuren. Halfslachtig neem ik een douche. Het water is me te koud en ik steek mijn voet in het warmwaterbad. Dat is gewoonweg niet te doen! Het water moet zeker 50° of meer zijn. Teleurgesteld trek ik mijn kleren aan om naar de ontbijtzaal te gaan, een koffie kan er wel in.

De zwangere verantwoordelijke komt bij me zitten. Zes jaar heeft ze in Londen gewoond en gewerkt, een broer en een zus zijn er nog. Nadien drie jaar Praag. Nu werkt ze al weer zes jaar in deze zaak, is verantwoordelijk voor twintig studenten die hier drie maanden hun vakantiewerk komen doen. Geen gemakkelijke job. Morgen gaat ze op doktersbezoek in Ulaanbaatar, acht uur rijden, dan ziet ze ook even haar man en dochtertje die daar bij familie wonen. En nee, ondertussen is ze nog niet terug geweest in Londen. Ooit later misschien.

Zo loopt het leven van veel jonge Mongolen: naar het buitenland gaan, vaak Amerika, daar studeren of werken. Sommigen komen terug. Maar velen hebben ergens ver weg familie die nooit terugkeert.

We vangen de terugtocht aan. Het klooster dat we nog zullen bezoeken, The Erdenezuu Monastery, ligt op de terugweg naar Ulaanbaatar. We zitten een beetje lusteloos in de auto, de mooie natuur lijkt al ver weg. De voorbije dagen vielen we van de ene verwondering in de andere door een zo wisselende natuur. Dat kan niet blijven duren. Er rest nu een kapot gereden asfaltweg doorheen een voor ons monotoon landschap. Wat zijn we verwend! Zelfs bij aankomst in the guesthouse, dat vlak naast het klooster ligt, kijken we elkaar aan alsof we willen zeggen: doorrijden, gewoon doorrijden tot UB want hier willen we niet zijn. Het logement en de omgeving zijn voor ons een beetje een anti-climax.

Maar eerst Erdenezuu Monastery bezoeken, het oudste en best bewaarde tempelcomplex van Mongolië. Wat er nog staat binnen de goed gerestaureerde muren is mooi. Het geheel bestaat uit meerdere tempels. Ze zijn allen in een ander periode gebouwd maar vormen desondanks een harmonieus geheel. De constructie van de oudste tempel is verbazingwekkend en ingenieus door de totale afwezigheid van nagels. Hij zal als voorbeeld dienen voor alle latere gebouwde tempels. Er is een hele collectie beelden en prullaria (die we niet mogen fotograferen), groot en klein, die een bepaald deel van de Mongoolse Boeddhistische leer voorstellen. Er zijn fraaie schilderijen op zijde, houtsnijwerk en muurschilderingen. Er valt in elk geval veel te zien, het is een verzorgd bewaard geheel.

Monniken zeggen hun gebeden in koor terwijl ze thee slurpen. Heel veel mensen komen hier om een gebed te vragen voor hun geluk. Ze raken een voor een de ganse stapel gebedenboeken aan. Kinderen doen daar al heel jong aan mee, het maakt deel uit van hun leven. Het is niet iets dat ze alleen voor de zondag voorbehouden.

Dichtbij is een nieuw museum gebouwd waar de geschiedenis van Mongolië in een mooi kader wordt uiteengezet. Goed dat Duugii daar veel interesse voor toont en een rondleiding geeft. Er is o.a. een imposante maquette van Karakoram, een belangrijke stad in de 12de en 13de eeuw.. Wat opvalt is de onderverdeling in woongemeenschappen van verschillende godsdiensten met ondermeer een katholieke kerk, een moskee, vele boeddhistische tempels en een synagoge. Duidelijk door toedoen van Dzjengis Khan. De collectie wordt nog steeds uitgebreid met nieuwe vondsten uit de nabije omgeving. 

Maar het zit er nu een beetje op. Het is vooravond, we krijgen een sobere maaltijd en zoeken buiten een plaatsje die wat beschutting biedt tegen de felle wind. Ik ben blij met een goed internetbereik en klets een hele tijd met Lien, Cathy praat met haar familie. De mensen die ons na aan het hart liggen zijn altijd aanwezig. En sommigen van hen sturen nieuwsgierige berichtjes met de vraag waarom we een hele tijd niets van ons hebben laten horen. Wel: de onmetelijkheid van Mongolië maakt het (voorlopig) onmogelijk overal bereikbaar te zijn. Maar eerlijk: dat hoeft voor ons nu ook niet elke dag. Zo leven de Mongolen in hun eindeloze land ook niet, die kennen nog de tijden van de zon en de maan, de roep van de dieren, de seizoenen, de natuur.

We zijn hier, we zijn nu. En morgen zien we wel weer!