Reisverhaal «Mongolië is ons overkomen»
Ulaanbatar
|
Mongolië
|
0 Reacties
23 Juni 2016
-
Laatste Aanpassing 27 Juni 2016
Voor we aan deze tocht begonnen, hadden we in gedachten om alles zo authentiek mogelijk te beleven, dwz slapen in een ger, bij voorkeur bij nomadenfamilies zelf, voorbereiding op droge douches, geen wc's of dienstdoende hokjes zoeken maar duinen of heuveltjes, vechten tegen de winden,... We hadden een retour naar de natuur in gedachte, een soort 'back to basics'. Alleen liggen onze westerse basics heel ver weg van de mongoolse basics. En is onze westerse natuur veel minder ruw dan de mongoolse. We hadden gelezen dat er in dit seizoen veel winden zouden zijn, maar dat zou wel meevallen tijdens onze doortocht. Is dit een superieure gedachte, te denken dat wij het weer zouden maken? Het weer kwam zoals het was voorspeld, onvoorspelbaar dus, met veel neerslag, veel stevige winden, veel zon, veel onweerswolken, veel koude nachten, maar vooral heel snel wisselend. Dus niet zoals wij het hadden voorspeld. Maar het weer is niet belangrijk voor een mongool. Zij leven door weer en wind en dat kan je zien. En je neemt dit op en probeert deze houding over te nemen. 'Het weer maakt ons vanaf hier niets meer uit' en we leven mee door weer en wind.
Op een dag zei Marian: 'je kan hier zien dat de natuur zichzelf heeft gemaakt'. En inderdaad, ze ziet het goed, je kan die oerknal nog net horen galmen. Hier sta je alleen te midden van dit overweldigende natuurlandschap die zijn oerkracht uitstraalt. Marian haar moment was aangebroken: op dag 5 voelde ze een energie opborrelen, iets onbekend maar niet beangstigend, iets uit de oude doos zonder het te kunnen benoemen. Ze was geslaagd in haar retour naar 'de basics of de natuur'. Haar moment kwam in een overgangszone van semi woestijn naar steppe, waar je het einde van de wereld kan zien, waar de weidsheid je vrijheid wordt.
Mijn moment kwam op dag 8: het was nacht en we lagen in onze ger. Verderop lagen onze chauffeur en gids in een ger, en in de derde ger 2 meisjes, eentje van 12 en eentje van 10, die voor ons hadden gekookt. En verder niemand, niemand, niemand in dit desolate landschap. Mijn gedachten gingen dwalen: 'wat als... en wat als....' En dit ging door tot dit ene lucide moment waarbij ik ineens een éénheid voelde. De gedachten gleden weg en ik voelde mij intens verbonden met het moment en de plaats waar ik was. Het voelde heel krachtig en rustgevend, een combinatie van een open hart en een rustige geest. Voor mij betekende deze retour naar de natuur, een retour naar mijn essentie. Ik was zo blij, zo ongelooflijk blij en dit moment heb ik in de stilte van de nacht met allen die ik graag zie gedeeld. Mijn moment kwam in een geborgen decor, tussen groene heuvels, in de buurt van water, tussen vele kuddes.
Terug in de stad had ik vooral de behoefte om de laatste dagen zo prikkelarm mogelijk door te brengen. Ik was nog helemaal overladen met prikkels uit het binnenland. Of neen, ik miste de geborgenheid van de groene heuvellandschappen in de steppen. Alles moest zijn plaats krijgen.
En nu op de trein, op weg naar Beijing, komt met de letterlijke afstand, de schoonheid van deze doorreis helemaal tot zijn kracht.
Ik wil Marian bedanken voor haar bijdrage aan die schoonheid.