Reisverhaal «Mongoolse trektocht. The White Stupa»

Ulaanbatar | Mongolië | 1 Reacties 10 Juni 2016 - Laatste Aanpassing 21 Juni 2016

Om 9.00u komen chauffeur Erka en tolk Duugii ons ophalen om aan een 10 daagse trektocht door Mongolië te beginnen. Uiteraard zullen we maar een deel zien van dit groot land, we hebben gekozen voor de zuidelijke kant. Alles samen zullen we ongeveer 2220 km afleggen. Een auto huren zonder chauffeur kan hier niet. Je zou ook niet ver geraken want er zijn heel weinig wegen en er is geen wegaanduiding. Er wordt hier gewoon over het land heen gereden, je volgt de sporen van een voorganger.

Onze chauffeur met 15 jaar ervaring heeft al 8 terreinwagens versleten. De te volgen paden zijn moordend voor het transport en de kilometers eindeloos.

De eerste uren blijken een oefening in geduld. Het landschap schuift traag langs ons heen. Er zijn de eindeloze vergezichten van de steppe. Ver weg lijkt het alsof er een hele rij zwart en witte rotsen netjes naast elkaar gestapeld liggen maar bij nadering blijkt het een bonte mengeling van langharige geiten en schapen te zijn. Af en toe zien we een kudde bruine koeien met prachtige horens. En wanneer geen gras meer groeit maar alleen een soort heideachtige plant heb je de kleine kamelen met hun blote billen en de lange haren die in plukken van hun vel los waaien omdat het lente is. Hier hebben ze een mooie naam voor hun kuddes, die slechts door 1 herder op zijn motorfiets bewaakt worden: Life Stock. Het leven van de ganse nomadenfamilie is van kudde en herder afhankelijk. Hoeden, slachten, vlees drogen, karnen, de melk fermenteren en nog veel meer zijn hun dagelijkse werkzaamheden. Ook de kinderen doen mee tijdens de zomer wanneer ze drie maanden niet op hun school verblijven.

De wolken in alle grijswaarden tonen hoe veranderlijk het weer is. Vaak zie je in de verte hevige stortbuien waarvan wij gelukkig gespaard blijven. Ik ben blij dat er geen stralend blauwe lucht is omdat het landschap prachtige diepe kleurschakeringen toont door de wisselende zon-of schaduwpartijen.

Wat een ernst. We amuseren ons wel in de auto. Stevig dooreengeschud maar blij gezind. Af en toe eens bukken achter de auto ..., toch geen kat die je ziet. De Mongoolse André Hazes luid schalmend door de dvd-speler. Een traditioneel gekleed zanger in suikerzoet decor op het schermpje. Erka vindt het allemaal prachtig.

Tijd voor een kleine wandeltocht aan de Tsagaan suvarga, een door erosie gevormde zandachtige klif die hier The White Stupa wordt genoemd. We klauteren de helling op. Je kunt de dieper gelegen rood-bruine heuveltjes zien liggen die een eigenaardig landschap vormen. Cathy gaat dapper zo hoog mogelijk, er valt altijd wel iets te overwinnen. In dit geval hoogtevrees? Ik doe minder moeite. Gemakzucht? Het uitzicht mag er zijn, even vreemd als mooi. Ontelbare kleine roestbruine heuvels strekken zich in het landschap uit. Verder valt er met het blote oog niets te bespeuren. Het lijkt een onbewoond land.

Een aperitief hadden we er nog bij moeten hebben. Veel te vlug naar de zin van Cathy rijden we naar het vlakbij gelegen Tourist Camp. We hebben 450 km gereden waarvan de tweede helft een roetsjbaan was. Een kermisattractie er gratis bovenop.

Twee mannen uit Sardinië trakteren ons op een pint. Ze wonen en werken in Luxemburg. Één van hen is een komiek figuur die praat met een hoog stemmetje en voortdurend lacht, de andere vult maar af en toe zijn verhaal aan. Het zit hen niet mee. Ze hebben maar twee weken vakantie die gestart is in Moskou. Maar, zoals bij ons, een visumprobleem. Één dag te vroeg aangekomen met het vliegtuig dus hup: de transitzone van de luchthaven niet verlaten! Gevolg: trein naar Mongolië gemist. En boete betalen. Hij giert van het lachen, wij mee natuurlijk. De treinreis? Wat een flop. Waarom hij de ver ondermaatse Mongoolse i.p.v de veel betere Russische trein had geboekt weet hij zelf niet meer. Wat een lol.

Ulaanbaatar is toch geen mooie stad? Of zijn we het daar niet mee eens?

De rit naar het verblijf hier, wat een eentonigheid, denken wij daar anders over?

Hilariteit alom. We komen er dus al vlug achter dat hij zijn minder goede ervaringen in een grappig verhaal verpakt.

We slapen voor het eerst in een Ger. Eenvoud siert. Vier bedjes rondom rond, meer is er niet, hoeft ook niet. Toilet en douches een eind verderop. Dit is kamperen op zijn Mongools.