Reisverhaal «De grensovergang van Rusland naar Mongolië»

Irkutsk | Rusland | 0 Reacties 07 Juni 2016 - Laatste Aanpassing 19 Juni 2016

'Mongolia here we come', was iets te enthousiast geroepen.

Vergeet die '12 points' voor Rusland.

Moet je horen.

De trein vertrekt stipt, dat hebben we nog niet anders geweten. Zonder fluitsignaal, want dat is toch niet nodig als je op de seconde weet wanneer hij vertrekt!

Nadat iedereen zich geïnstalleerd heeft is het al snel bedtijd. En deze keer hebben wij alle mogelijke ruimte want er zijn geen medereizigers in onze coupé. Het kost alleen wat Roebels de plagerige treinbegeleider uit onze coupé te krijgen. We moeten persé souvenirs van hem kopen.

De volgende dag zijn we rond de middag aan de grensovergang. We zijn zoet voor een wachttijd van 4,15 uur. Russische ambtenaren van de grenscontrole stappen op om onze paspoorten te controleren. Eén van hen bekijkt ons, onze paspoorten, begint een discours af te steken en wenkt iemand om te vertalen. Vertaald: ons visum is vervallen met 1 dag en we moeten op afroep naar het kantoor. Ramp, oh ramp, we zijn plots illegalen in het land van Poetin. Moeten we nu naar een strafkamp, naar de gevangenis? Denken ze nu echt dat we hier in de illegaliteit willen duiken?

Na 1 uur wachten worden we geëscorteerd naar het buro.

De dienstdoende beambte spreekt ons toe: 'your pasport is not valid. You break the Russian law. This is serious. You have to buy new visum to leave the country and pay penalty.'

De formaliteiten beginnen en de klok tikt.

Hij vraagt alles 10 keer en herhaalt alles 10 keer. Brusselsesteenweg in het Cyrillisch kunnen wij ook niet schrijven. Vraagt of we een 'husband' hebben. Nu beginnen we te zweten. We kijken naar elkaar en zeggen 'neen'. Vraagt ons adres. Alletwee hetzelfde adres! Hij kijkt vreemd naar ons. Nu begint ons zweet te ruiken! En beginnen we te lallen: big house, big house, hotel, hotel. Wordt dit toch een kamp?

Nu nog foto's van ons vooraanzicht, ons zijaanzicht, vingerafdrukken van ALLE vingers en handpalm. Staan we nu aan iedere grenspost geseind als 'WANTED'?

We betalen het ééndagsvisum, 2000 roebel. De boete, 4000 roebel, kan enkel via bank betaald worden en binnen de 60 dagen, anders mogen we hier nooit meer binnen.

Nu krijgen we de documenten ter ondertekening aangeboden. 'Neen, Marian, niet tekenen, je weet toch niet wat daar opstaat. Straks loopt dit hier echt niet goed af. Ik wil een volledige vertaling of ze moeten maar een tolk roepen.' Marian roept mij tot bedaren, maar ik vraag toch een vertaling en teken volledig tegen mijn zin en krabbel iets wat op mijn handtekening lijkt.

En nu gauw die trein op. De 4,15 u wachttijd zit erop. Honden, douaniers, bagage controleurs, iedereen verlaat de trein en enkele meters verder zien we de trein de grens overrijden. We zijn super blij en opgetogen.

Bij het eerste Mongoolse station komt opnieuw de immigratiedienst aan boord om paspoorten te controleren en eureka we mogen de trein en het station verlaten voor 2,45 uur.

We verkennen gauw de buurt, een eufemisme om een pint te kopen. Alles is anders, de mensen uiteraard, de straten en huizen, het geld... We zijn plots miljonair want 1 euro is 2000 Mongoolse Tugrik. We krijgen het voor mekaar een meeneem maaltijd te kopen die we op een bankje op het perron opeten. Het avontuur met de douane een paar uur terug is al verteerd.

We reizen weer met plezier verder, geleidelijk aan komt er verandering in het landschap. Het wordt vlakker, uitgestrekter. Geen naaldbomen meer of berkenbomen. Er lopen grote kuddes paarden en we zien de eerste Ger of nomadentent verschijnen in het décor.

Nog één nachtje slapen, morgenvroeg zijn we in Ulaanbaatar! En Anton en Mona kopen ons oppikken!