Reisverhaal «Khuzihr ontdekken»

Baikal meer, eiland Olkhon, stadje Khuzihr | Rusland | 3 Reacties 01 Juni 2016 - Laatste Aanpassing 07 Juni 2016

Het is zeker niet de eerste keer dat ik een slechte nacht heb maar deze kan tellen. Cathy ligt in het grote bed, ik ben tegen de ochtend eindelijk in slaap gesukkeld in het kleine bed in de uithoek van de kamer, weg van het raam waar het zonlicht al lang vrolijk doorheen schijnt. Onze aankomst gisteren zit daar zeker voor iets tussen... .

Ik hoor versuft hoe Cathy met veel misbaar van alles verplaatst. Niet haar gewoonte lawaai te maken. Ze hoort verdachte geluiden, zegt ze. Ik: het zijn mijn wriemelende tenen die tegen de synthetische sprei aanschurken. 10 min. later Cathy: muizen? Ik: welnee, misschien in de muren maar dat is het. 10 min. later, Cathy is een volhouder: in je tas? Ik trek geërgerd mijn rugzak vanonder mijn bed, doe hem open: MUIS eet onze instantsoep! Weggelopen natuurlijk. Wij: weer poetsen, tas en spullen met Detol.

Alles heeft een goede kant: Cathy bedingt en verkrijgt op een vriendelijke manier een mooie korting op ons verblijf.

Middag. De omgeving verkennen. Niet te lang, uiteindelijk al een paar keer slecht geslapen. Maar hier doet de natuur wonderen, ze maakt je fit, geeft energie, doet je stralen.

Dicht bij ons verblijf staan een rij palen met bontgekleurde linten omheen. Ze steken stralend af tegen de azuurblauwe lucht. Het zijn symbolen van het Sjamanisme, geen religie maar geloof in een sjamaan, iemand die alles weet, met de geesten in contact kan treden.

We dalen af naar een stuk stand vlakbij. Het roept alleen betoverende vakantiegevoelens op. Een handdoek hebben we mee om ons op het zand te vleien. Geen goed idee: het moment dat je stilstaat verdringen de zandvliegen zich rondom je benen. Een goede reden om verder te stappen.

Na een uurtje stappen en wat klimmen bevinden we ons in een mooi naaldbos. We horen alleen het kabbelen van het meer, het ruisen van de bomen, af en toe een vogel. We zijn helemaal alleen. En zijn dat duidelijk niet gewoon. Is dit wel veilig? Welke dieren leven hier? ... . We zijn echt stads, onwetend, onbekend met zoveel dingen. Maar we genieten ook. Van deze wondermooie onmetelijkheid, de oneindige rust die hier van uitstraalt. De geuren. Het totale gebrek aan menselijke geluiden. De complete afwezigheid van medemensen.

Het bos verandert van begroeiing, paars bloeiende struiken sieren het bos op. Wondermooi, lieflijk. Ze lijken familie van de rhododendron. We zien er alsmaar meer. Dit is voor ons een sprookjesbos. En we blijven klimmend het juiste bospad zoeken, ons richtend op de zon, de nabijheid van het meer. Wie weet waar brengt dit ons.

We komen uit op een plateau vrij hoog boven het meer uit. Grasgroen, open, hier en daar een naaldboom. Het lijkt wel een park. Met in de verte een bebouwing, omheind. Één grote gebouw en daarnaast binnen een andere omheining een twintigtal kleine hutjes, elk met een kleurrijk dak. Men is alles aan het opknappen. Dit is een vakantiecomplex dat in orde gezet wordt voor het komende zomerseizoen.

Hier is de tweede keer dat we iemand tegenkomen: een Canadees die op hetzelfde adres als dat van ons verblijft en al een jaar aan het rondtrekken is. Hij praat grappig Frans. We delen een appel en bespreken de verdere route. Hij het bos weer in, wij gaan op zoek naar de weg die ons naar ons verblijf kan leiden. Het is nog een ganse weg te gaan.

En het is niet altijd even mooi. Men doet hier nog niet aan afvalbeheer. We passeren een stort, de wind waait alles het bos in: plastiek, blik, piepschuim, afval allerlei maar onverteerbaar. Zo jammer. Terwijl je in het bos heel af en toe een huisje ziet staan: latrines! (jazeker, een openbaar toilet). Op het strand hetzelfde: daar graven ze een diepe kuil om alle kapotte witgoed, grote stukken plastiek, resten metaal in te dumpen. Vol, en afdekken.

We zijn een eind van het meer vandaan en voelen die koele bries niet meer. We worden ook moe. Dus onze fantasie krijgt weer de bovenhand I.v.m. onze "veiligheid". We lachen ons een kriek: overvallers? Verkrachters, seriemoordenaars, beren, wolven? Vergeten we iets? Een wapen hebben we niet bij, wat als we verdwalen? En het donker wordt? Er zit anders genoeg in ons 'Westers" rugzakje: water, suikersnoepjes, zonnecrème, lippenbalsem, pleisters, Zwitsers zakmes, koplamp, trui, short, sjaal tegen de warmte en/of de kou, badhanddoek, wc-papier, zakdoekjes, poetsdoekje, vochtige doekjes (1 pakje maar Jakie), reinigende handgel, anti-mug, iPad, gsm, fototoestel, extra batterij, schrijfgerief, boodschappentasje, fruit,... . Hebben we iets teveel mee? Iets te weinig? We zijn zelfs opgelucht geen twintig jaar meer te zijn, die meisjes lopen nog veel meer gevaar... .

We komen niet meer bij.

Uiteindelijk zien we heel in de verte van de hobbelige zandweg ons stadje liggen.

Na zes uur stappen zijn we terug, we zijn een beetje trots en hebben ons super geamuseerd.

Maar weerom: elke minuut, elke blaar op onze voeten, elke pijnscheut in onze rug of wat dan ook, is het meer dan waard. We hebben het geluk gehad al redelijk wat landen te hebben gezien maar dit valt met niets te vergelijken.

En we voelen ons nu echt op ons gemak waar we logeren. Onze kamer is tijdens onze afwezigheid grondig gepoetst. We hebben zelfs nieuwe gordijntjes, voetmatten en al gekregen. We bedanken met een kadootje voor deze service. Het avondeten is voor de tweede maal weer echt lekker. De zeer eenvoudige gerechten zijn goed op smaak gebracht.

We kletsen nog even bij via messenger met familie en vrienden. Dat is altijd fijn.