Reisverhaal «Beijing»

ONE YEAR ASIA | China | 0 Reacties 14 Februari 2013 - Laatste Aanpassing 15 Juli 2020

Wat ons in “Beijing” opvalt, zijn de vele onafgewerkte constructie- en bouwwerken. Alles staat in de steigers voor de Olympische Spelen, van 2008. Een “spic en span” operatie! Kort aan het “Tiananmenplein”, gelegen vóór de “verboden stad”, staat een gigantische digitale klok, die alvast de tijd aftelt tot aan het grote moment.

Het plein is enorm groot: 880 meter lang en 500 meter breed. Er kunnen wel minstens één miljoen mensen samenkomen. Vier grote rijstroken omringen het gigantisch plein, met aan de noordkant de “Chang An”avenue, de belangrijke “oost-west as”. Midden op het plein staat het mausoleum van “Mao”, waar Mao sinds 1997 opgebaard ligt. Vele chinezen komen naar hier om Mao een laatste groet te brengen, waarvoor ze uren in een lange rij staan aan te schuifelen. Het “Tiananmenplein” kwam internationaal in het nieuws op 4 juni1989 bij het studentenprotest. Hierbij kwamen drieduizend mensen, zowel burgers als studenten, om het leven.

Rond het “Tiananmen Plein”, ook “ironisch” bekend als “Het Plein van de Hemelse Vrede”, circuleert er voortdurend druk verkeer, dat gepaard gaat met een kakofonie van toeterende auto’s. Voorrang geven of zich houden aan de verkeersregels is een utopie! Typisch Aziatisch! Wij komen dagelijks naar het plein. Er is altijd veel volk en beweging en er valt altijd iets te beleven of te zien. Nochtans zag ik tijdens mijn reis weinig bedelende mensen. Maar nu sta ik verbouwereerd te kijken naar een groep melaatsen rond het “Tiananmenplein”; ze liggen te bedelen op de grond. Uit hun verschrompelde stompen steken donkere bruine botten waarvan het vel helemaal is weggeteerd door de ziekte. Hier kan men moeilijk nog van een degelijke verzorgingsstaat spreken! Is dit China, dat zo graag pronkt met zijn opkomende welvaart? Ik ben benieuwd of bij de Olympische spelen, in 2008, de toeristen dit soort onmenselijke toestanden ook zullen te zien krijgen.

Zoals iedere goede toerist vullen we onze dagen met een bezoek aan “De Verboden Stad”, “De Chinese muur, het “Zomerpaleis” en de “hutong”.

Het Zomerpaleis, sinds 1998 werelderfgoed, is gelegen buiten de stad. We nemen de bus aan de bushalte vóór het “Tiananmen” Plein aan de verboden stad. De rit duurt 45 min. Eeuwenlang verbleef de Chinese keizer met zijn gevolg in het paleis tijdens de zwoele zomermaanden. We komen er meermaals om de drukte van de stad te ontvluchten. Het paleis ligt op een heuvel “ De Heuvel van het Lange Leven” en aan een kunstmatig meer, het "Kunmingmeer", dat omringd is met een doolhof van ontelbare hallen, tempels, paviljoenen, torens, bruggen en Chinese tuinen. Het hele complex is bijzonder aangenaam om er in rond te kuieren. Dus een ideaal plekje voor ons om in de schaduw te luieren of zelfs een dutje te doen.

Tijdens onze laatste dagen huren we een fiets. Wij zijn van plan om in de “hutongs” rond te fietsen. De “hutong” is een traditionele ommuurde volkswijk van meer dan 700 jaar oud in de omgeving van de verboden stad. Een doolhof van kleine straatjes en steegjes waar de mensen dicht op elkaar wonen. De primitieve grijze bakstenen huisjes, zonder verdieping, hebben geen sanitair en er is nauwelijks verlichting. In deze volkswijk zijn er enkele openbare toiletten en douches, waar bewoners zich kunnen wassen in grote ruimtes, mannen en vrouwen gescheiden, voor zo’n 10 Yuán (80 Eurocent) per keer.

Wij fietsen door de nauwe straatjes, laveren tussen een horde fietsers, die achteloos kriskras door elkaar staan in de kleine steegjes en balanceren voor loslopende honden, die blaffend achter onze draaiende wielen hollen. Mensen troepen samen aan houten stootkarren volgeladen met kleurrijk fruit en groenten, of staan midden op het slop met elkaar te kletsen over ditjes en datjes en/ of zitten op houten krukjes voor hun deur “Mahjong” te spelen. Dit is wat we willen proeven: De typische chaotische oude Chinese sfeer!

In bepaalde delen van de “hutongs” zien we dat er enkele renovatieprojecten zijn gestart. Dit is, volgens ons, noodzakelijk als ze deze authentieke wijk willen behoeden voor de ondergang. Maar dit kost enorm veel geld. En daar knelt het schoentje: Dit zou een zware financiële aderlating zijn voor de stad Beijing!

Vooral in de aanloop naar de Olympische Spelen, in 2008, zet het stadsbestuur vaart achter het opkuisen van het stadscentrum en de “hutongs”. In 1949 waren er nog ruim 3000 hutongs; in 2003 nog maar 1500. De afgelopen jaren zijn er nog eens 700 gesloopt. De bewoners krijgen van de overheid, bij het verlaten van hun woning, een compensatie uitgekeerd, waarmee ze een appartement, meestal een gloednieuwe flat, kunnen kopen. Een nieuwe flat, meestal in de ongezellige buitenwijken, is zeker hygiënischer dan een oude “hutong-woning”. Maar vele bewoners zijn hier geboren en getogen en zijn gehecht aan hun vertrouwde omgeving. Deze verhuis betekent een ontwrichting van hun bestaand sociaal netwerk en van hun leven.

Onze twaalf dagen in “Beijing” zitten er op. Morgen nemen we de vlucht naar “Delhi” en trekken met de bus verder naar “Ladakh” en “Kashmir” in Indië. Ik weet 'begod' niet hoe ik aan deze tumultueuze trip moet beginnen; ik heb zelfs geen idee hoe ik me daarginder moet verplaatsen en waar te overnachten. Dan voel je je zintuigen op scherp staan. Greep krijgen op die radeloosheid geef me nu al een geweldige “boost”, een oppepper voor je gevoel van zelfvertrouwen en zelfstandigheid.

Tijdens de reis zelf besef ik de impact niet van alles, wat je hebt beleefd; achteraf, als ik thuis ben en het verhaal, de reis, heb geregistreerd, ga pa beseffen wat ik allemaal heb meegemaakt!