Reisverhaal «Esteros del Iberá»
Wereldreis
|
Argentinië
|
0 Reacties
26 December 2013
-
Laatste Aanpassing 07 Januari 2014
Het einde van onze reis komt in zicht, en in tegenstelling
tot de meeste wereldreizigers die we tegenkwamen hebben we geen gat in ons
reisbudget. We hebben zelfs een kleine reserve opgebouwd, en dat geeft ons de
kans om af te reizen naar een erg afgelegen en moeilijk bereikbaar gebied: het
moerasgebied Esteros del Iberá. Het kost ons een dag vol telefoontjes om alle
praktische regelingen te treffen, maar ’s anderendaags bereiken we na een vier
uren durende hobbelrit eindelijk het piepkleine dorpje Colonia Carlos
Pellegrini. Er wonen hier slechts 900 mensen en het leven kabbelt hier rustig voort
in een bijna onhoudbare hitte.
We hebben honger na de lange rit en wagen ons aan de
plaatselijke keuken: frieten met ei en erwten, alles onder elkaar gemengd! De
eerste hap lijkt nog wel oké, maar na de volledige maaltijd kost het mij 20
uren om opnieuw eten naar binnen te krijgen. Met een veel te volle maag en
verlamd door de warmte strompelen we naar de aanlegsteiger voor een boottochtje
over het Iberá-meer. Eerst genieten we vanaf de kade van een prachtige
zonsondergang, en ontmoeten we een Chileense kampeerder die voor de lol een
slang heeft geadopteerd voor enkele dagen. Wanneer de avond gevallen is,
trekken we er in een kleine boot op uit. Het is helemaal donker op het water,
de enige lichtbron zijn de ontelbare sterren en de bliksem in de verte. Onze
gids wijst met zijn spotlicht allerlei beesten aan, en we worden zowat opgegeten
door de insecten die op de lamp afkomen.
De volgende ochtend vroeg is het nog net koel genoeg om
opnieuw het water op te gaan. We zijn deze keer de enige toeristen aan boord,
en we zien veel beestjes: enkele herten, veel watervogels, een paar kaaimannen
en natuurlijk de ster van het moerasgebied: de capybara. Het grootste knaagdier
ter wereld dat onze harten steelt met zijn grappige snoetje. De rest van de dag
blijven we zoveel mogelijk binnen en houden we het op spaghetti met
tomatensaus. In de late namiddag ondernemen we een bloedhete wandeling naar een bos
in de buurt waar brulapen zouden zitten. De aapjes hebben precies ook last van
de hitte, want ze verbergen zich goed tussen het bladerdek; we zien nog net één
aap wegslingeren. De zonsondergang ’s avonds is nog mooier dan die van de dag
ervoor. Eens de zon onder is kruipen ook wij vroeg onder de lakens, want de
terugrit naar de bewoonde wereld staat de volgende dag al gepland om 05h00.
Fotoalbums van locatie «Esteros del Ibera»