Reisverhaal «Esteros del Iberá»

Wereldreis | Argentinië | 0 Reacties 26 December 2013 - Laatste Aanpassing 07 Januari 2014

Het einde van onze reis komt in zicht, en in tegenstelling tot de meeste wereldreizigers die we tegenkwamen hebben we geen gat in ons reisbudget. We hebben zelfs een kleine reserve opgebouwd, en dat geeft ons de kans om af te reizen naar een erg afgelegen en moeilijk bereikbaar gebied: het moerasgebied Esteros del Iberá. Het kost ons een dag vol telefoontjes om alle praktische regelingen te treffen, maar ’s anderendaags bereiken we na een vier uren durende hobbelrit eindelijk het piepkleine dorpje Colonia Carlos Pellegrini. Er wonen hier slechts 900 mensen en het leven kabbelt hier rustig voort in een bijna onhoudbare hitte.

We hebben honger na de lange rit en wagen ons aan de plaatselijke keuken: frieten met ei en erwten, alles onder elkaar gemengd! De eerste hap lijkt nog wel oké, maar na de volledige maaltijd kost het mij 20 uren om opnieuw eten naar binnen te krijgen. Met een veel te volle maag en verlamd door de warmte strompelen we naar de aanlegsteiger voor een boottochtje over het Iberá-meer. Eerst genieten we vanaf de kade van een prachtige zonsondergang, en ontmoeten we een Chileense kampeerder die voor de lol een slang heeft geadopteerd voor enkele dagen. Wanneer de avond gevallen is, trekken we er in een kleine boot op uit. Het is helemaal donker op het water, de enige lichtbron zijn de ontelbare sterren en de bliksem in de verte. Onze gids wijst met zijn spotlicht allerlei beesten aan, en we worden zowat opgegeten door de insecten die op de lamp afkomen.

De volgende ochtend vroeg is het nog net koel genoeg om opnieuw het water op te gaan. We zijn deze keer de enige toeristen aan boord, en we zien veel beestjes: enkele herten, veel watervogels, een paar kaaimannen en natuurlijk de ster van het moerasgebied: de capybara. Het grootste knaagdier ter wereld dat onze harten steelt met zijn grappige snoetje. De rest van de dag blijven we zoveel mogelijk binnen en houden we het op spaghetti met tomatensaus. In de late namiddag ondernemen we een bloedhete wandeling naar een bos in de buurt waar brulapen zouden zitten. De aapjes hebben precies ook last van de hitte, want ze verbergen zich goed tussen het bladerdek; we zien nog net één aap wegslingeren. De zonsondergang ’s avonds is nog mooier dan die van de dag ervoor. Eens de zon onder is kruipen ook wij vroeg onder de lakens, want de terugrit naar de bewoonde wereld staat de volgende dag al gepland om 05h00.

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Esteros del Ibera»

Esteros del Iberá (42)

26 December 2013 | Wereldreis | Argentinië | Laatste Aanpassing 07 Januari 2014

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking