Reisverhaal «Iguazu - Moet er nog water zijn? »

Wereldreis | Argentinië | 0 Reacties 30 December 2013 - Laatste Aanpassing 10 Januari 2014

De watervallen van Iguazu - één van de grootste watervallen ter wereld – vormen een natuurlijke grens tussen Argentinië en Brazilië. We bezoeken eerst de Braziliaanse kant. In een mum van tijd zijn we door de grenscontrole en staan we aan de ingang van het Nationaal Park. Afgaande op de vele mensen die in zigzag-rijen staan aan te schuiven, lijkt het eerder de ingang van Bobbejaanland. Het wandelpad dat de vele uitzichtpunten verbindt, is al even druk. Tot overmaat van ramp begint het te stortregenen. We proberen te schuilen onder het bladerdek, en kijken toe hoe de watervallen soms helemaal onzichtbaar worden achter het grijze mistgordijn dat de weergoden opwerpen. Maar nat worden we toch, zeker wanneer we ons op een platform wagen dat ons midden tussen verschillende watervallen plaatst. Tegen vier uur druipen we letterlijk af, hopende dat de zon het de volgende dagen zal overnemen van de regen.

We zouden het bijna vergeten – al reizend verliezen we de tijd (en datums) nogal eens uit het oog – maar het is vandaag 31 december. Terug in ons hotel nemen we snel een douche en maken ons klaar voor de festiviteiten van vanavond. Welke festiviteiten? Wel, aangezien kerstmis een beetje geforceerd was, willen we de start van het nieuwe jaar gewoon met ons tweetjes vieren. We hebben dus allerlei lekkers gekocht, onze menu ziet er als volgt uit:

Voorgerecht: chips met een ananassapje – daar kan een mens echt niks mis mee doen.

Hoofdgerecht: een slaatje met tomaat, palmhart en olijven; met enkele empanadas en brood met kaas. Zowel de empanadas als het brood en de kaas zijn niet te eten. Het slaatje moet deze gang redden.

Nagerecht: een brownie – eveneens niet te eten…

We moeten tot de conclusie komen dat zowel op kerstavond als op oudejaarsavond het eten niet veel soeps was. Maar we kunnen er gelukkig wel mee lachen. Na enkele kaartspelletjes barst het vuurwerk los, evenals een zoveelste gigantische regenbui. Het nieuwe jaar is goed ingezet.

Op 1 januari is het opvallend rustig aan de Argentijnse kant van de watervallen. En gelukkig is hier het pretparkgevoel minder aanwezig. De watervallen zijn weer indrukwekkend en we krijgen pas rond de middag onze eerste regenbui te verteren. Ook de beestjes maken van deze rustige dag gebruik om zich uitgebreid te laten zien: apen, hagedissen, een toekan, prachtige vlinders en verschillende coati’s (neusberen) waaronder zelfs een nest jongen dat lustig in de bomen klimt. Wanneer we in de late namiddag naar het bekendste punt van de watervallen wandelen, volstrekt zich een klein wonder: de zon komt uit! Garganta del Diablo is het punt waar het water 70 meter diep naar beneden dondert. De kracht van het water vertaalt zich in een oorverdovend kabaal. Om de haverklap vormen zich nu regenbogen in de mist van het opspattende water, we worden er stil van.

Op de laatste dag bij de watervallen starten we met een wandeling, in deze vochtige hitte geen evidentie, en we worden op terugweg nog maar eens overvallen door een regenbui. Tegen lunchtijd zijn we doorweekt en is de regen zo heftig dat de elektriciteit het zelfs eventjes begeeft. Na nog enkele uitzichtpunten geven we het op en nemen we de bus terug. Ondanks het slechte weer hebben we enorm genoten van dit prachtige stukje natuur. Maar wat ons betreft hebben we nu wel eventjes genoeg water gezien…