Reisverhaal «Salta – Cafayate – Cachi – Salta»

Wereldreis | Argentinië | 0 Reacties 19 December 2013 - Laatste Aanpassing 04 Januari 2014

Vanuit Salta huren we een auto om de omgeving ten zuiden van de stad te verkennen. Hoe meer we de drukte achter ons laten, hoe mooier en desolater het landschap wordt. Rode rotsformaties, al even rood water dat door de canyons stroomt en veel geiten: dat is kort samengevat het panorama waar we door rijden.

Cafayate is een klein dorpje tussen de wijnvelden, waar het leven zich afspeelt rond het centrale kerkplein. ’s Avonds wordt er een kerstspel opgevoerd aan de kerk, met een frietje in de hand blijven we eventjes kijken. We slapen eens lekker uit en verkennen de plaatselijke artesanías en ijssalons. Natuurlijk mag ook een bezoek aan een wijnhuis niet ontbreken, met als gevolg dat Peter na de lunch als een blok in slaap valt.

Vanuit Cafayate trekken we terug noordwaarts richting Cachi, over de beruchte Ruta 40 die nog steeds voor het grootste gedeelte niet geasfalteerd is. De weg is hier belangrijker dan de bestemming. Na een uurtje komen we al vast te zitten in los zand. In een mum van tijd krijgen we hulp van enkele Fransen en Duitsers en al snel kunnen we onze weg door het grillige landschap verderzetten. We verbazen ons erover waar we hier soms piepkleine dorpjes tegenkomen, ver verwijderd van de bewoonde wereld in een enorm dorre omgeving.

De volgende ochtend verlaten we Cachi vroeg in de ochtend. De huurauto moet om elf uur terug binnen zijn, en wij hebben nog een hele weg af te leggen. En wat voor een weg! Door cactusvelden klimmen we opnieuw naar de hoogvlakte, tot een hoogte van 3457 meter. In de verte zien we een hoopje op de weg liggen, we wijken lichtjes uit en als we er langs rijden zet het ‘obstakel’ zich in beweging: een vos die lag te slapen op het asfalt. Vanaf hier kronkelt de weg terug naar beneden, vooral de uitzichten op de weg van bovenaf zijn spectaculair. We dalen af tot in de vallei en naderen zo steeds dichter onze bestemming: Salta.

Als we in het centrum aankomen is het net middag, 24 december, en bloedheet. We schrijven ons in voor een kerstdiner in de hostel. We eten een ijsje onder de kerstboom en tellen af tot de start van het etentje. En dat duurt tergend lang. In Argentinië wordt er ’s avonds pas gegeten rond 22h00, en dat is op een feestavond als vandaag niet anders. Honger lijden tot 23h00, en dat op kerstavond, het is eens iets anders. Uiteindelijk wordt het nog gezellig, hoewel een beetje geforceerd. Op kerstdag wordt de warmte ons iets te veel en liggen we bijna de hele dag op bed. De enige activiteit die we vandaag verrichten is … een ijsje eten bij de kerstboom. De volgende dag wacht ons weer een lange nachtbus om het grootste gedeelte van het land over te steken.