Reisverhaal «Cusco en dé achtdaagse »

Peru | 0 Reacties 20 Juli 2009 - Laatste Aanpassing 20 Juli 2009

Met grote haast moesten we dus koers zetten richting Cusco, aangezien er weer roadblocks op komst waren.  We wilden het risico niet nemen om ergens een week vast te zitten in de middle of nowhere, dus arriveerden we vroeger dan gepland in de hoofdstad van het Incarijk.  We vonden het helemaal niet erg, want Cusco is gewoonweg prachtig.  Niet alleen zijn de vele koloniale gebouwen en de pitoreske pleintjes de moeite waard, er is ook wat te zien en te doen rond de stad. 
We leerden een bende meiden kennen op de bus richting Cusco en de eerste dagen in de stad hebben we met hen vooral gefeest, gegeten en gedronken.  Dat was leuk natuurlijk.  Na het feestgedruis gingen we op zoek naar de geschikte trek, want het is een must wanneer je hier bent.  In ons hostal (Samana Pata , heel erg recommended) boden ze ons de gebruikelijke tours aan, maar ook een lange (duurdere) achtdaagse trek.  In die trekking ga je eerst naar de lost Inca city Choquequirao en op het einde van de trek ga je naar de machtige ruïnes van het alomgeprezen Machu Picchu.
Toen ik in andere touroperators prijzen ging vragen van dezelfde trekking, zei iedereen: "Muy duro amiga, muy duro"(heel zwaar, madamtje, heel zwaar....) Lappe...
We moesten wel met z´n drieën zijn om die trekking te doen, dus vroegen we aan onze vriend Pikado of hij ons wou vergezellen.  Ik had Pikado in La Paz leren kennen en ik wist zeker dat als hij zou meegaan dat we ons geen moment zouden vervelen. 
We moesten die vrijdag om 5 uur voor ons hostal staan om onze gids op te wachten, maar twee keer raden wie er niet kwam opdagen? Pikado.  Hij sliep in een hostal waarvan we de naam niet kenden, dus dat was efjes miserie.  Gelukkig had hij op Facebook het adres van zijn hostal achtergelaten en zo konden we hem toch ´traceren´.
Onze gids heette Jezus en was echt een schat van een man.  We hadden de eerste 5 dagen ook Cesar bij ons. Hij was diegene die zorgde voor de drie muilezelels die ons gerief droegen (lekker makkelijk voor ons).  Maar eerlijk gezegd, mocht ik mijn eigen rugzak moeten dragen met al dat materiaal tijdens die tocht, ik had het de tweede dag al opgegeven.  Steile hellingen, hitte tijdens het klimmen, regen, de bijtende koude, één keer sneeuw, de druk op de knieën tijdens de steile afdalingen, het hoorde er allemaal bij. 
´s Avonds zetten we dan onze tent op en kregen we verse popcorn en warme thee.  En dat maakte alles goed. Pikado had ook zijn Shisha (nargila, waterpijp) meegenomen en het werd een ritueel om elke avond voor het slapengaan samen te roken en te vertellen.   Een mens leert plots weer met weinig tevreden te zijn...
Choquequirao is een inkastad waarvan ze slechts 30 procent van hebben ontdekt, dus een paradijs voor archeologen.  Frankrijk is de grote financier voor de opgravingen.  Het is werkelijk loco crazy als je ziet waar de inca´s net hun stad hebben gebouwd.  Het deed er voor hen niet toe hoe steil de helling ook was of hoe onmogelijk het leek om daar te werken.  
Het was leuk om Choquequiroa te bezoeken omdat er zo weinig toeristen rondlopen, het is namelijk een hele opdracht om er te geraken.  Geen bussen of treinen zoals bij de Machu Picchu...

We bezochten voor de rest ook de warmwaterbaden in Santa Teresa.  Het deed heel veel deugd om te douchen na 6 dagen (en mens, we stonken echt enorm).  We gingen er ook uit in de lokale discotheek en zo.  Het deed raar om plots terug tussen andere toeristen te lopen en om weer in de "beschaafde" wereld te zijn.  

De laatste dag was natuurlijk de climax van de trip: een bezoek aan Machu Picchu.  De naam van de site is eigenlijk de naam van de berg naast de site, Machu betekent oud en Picchu is berg (ter informatie).  Moeizaam stonden we op om vier uur ´s morgens om toch zeker een ticket voor de Wayna Pichu te kunnen bemachtigen.  Vanop deze berg heb je namelijk een machtig zicht over de hele site, maar er kunnen maar vierhonderd mensen per dag de berg beklimmen.  Je moet dus zorgen dat je snel binnen bent en snel kan gaan aanschuiven voor een ticketje.  Het is massatoerisme en een zotte boel, maar we hebben onze ticketjes toch kunnen bemachtigen.  Na 8 dagen klimmen en dalen waren onze kuiten gewoon geworden aan het wandelen en bestegen we oneindig veel trappen met ´gemak´. 
Toen we (veel later dan verwacht) toekwamen in Cusco, wou ik maar één ding: slapen.  Pikado en Christophe dachten daar echter anders over en gingen uit tot zes uur ´s morgens.  Hombres muy muy fuerte amiga, si...