Reisverhaal «Het laatste deel op het Zuideiland»

Nieuw Zeeland | 0 Reacties 12 Maart 2011 - Laatste Aanpassing 12 Maart 2011

De rit van Te Anau naar Dunedin is lang maar wel noodzakelijk binnen onze reistijd. De afstanden in een land zoals Nieuw-Zeeland zijn soms lang wegens tijdsgebrek natuurlijk. Met enkele weken meer zou dit al beter zijn…
We konden natuurlijk ook de snelste en kortste rit naar Dunedin nemen maar dan zouden we de kust van The Caitlins missen. We rijden via Lumsden, Invercargill, langs de kustlijn van The Caitlins, Balclutha en zo naar Dunedin.
Het landschap is hier compleet anders. Ruraal, heuvelachtig met veel landbouwboerderijen en ongelofelijk veel schapen (we hebben ze proberen tellenJ), de kust is heel kliffig en er is mega veel wind wat het redelijk frisjes maakt. Op Slope Point staan we op het meest zuidelijke punt van het zuidereiland. En aan Nugget Point wandelen we tot aan de vuurtoren om van daar een prachtig zicht te hebben op de kustlijn van The Caitlins. Hier spotten we ook weer enkele zeehonden op de rotsen en in het water. Zonder de zeehonden doet het ons een beetje aan Schotland denken.
Onderweg zien we enkele grillige vormen van bomen die versteend lijken door de wind. De bomen staan letterlijk scheef!

In Dunedin zitten we echt weer in ’t stad. Een beetje een studentenstad met veel restaurantjes en cafeetjes, musea en mooie oude Victoriaanse en Edwardiaanse gebouwen in de buurt van het Octagon zoals de Saint Paul’s kathedraal, het oude station met het mooie keramieken tegelwerk en kleurige glasramen dat enkel nog gebruikt wordt voor het Taieri Gorge Railway (een treinrit door nauwe tunnels en diepe kloven en over hoge bruggen), de First Church en andere mooie huizen in de straten.
Evy en ik bezoeken de chocoladefabriek van Cadbury en voelen ons even als een kind zoals de film Sjakie en de chocolate factory. De toer was leuk met de chocolade fontein als verrassing en de chocolade zelf was ook heel lekker. De mannen kozen voor een bezoek aan de Speights brouwerij waar ze een interessante rondleiding kregen, biertjes konden proeven en duidelijk meer bijleerden dan de vrouwen in Cadbury World.

Van Dunedin gaat het terug landinwaarts naar Aoraki Mount Cook Village. Voor we de kust verlaten, stoppen we eerst bij de Moeraki boulders. Dit zijn versteende bollen die door de jaren heen uit de kliffen gerold zijn en op het strand zijn blijven liggen. Door erosie hebben de bollen verschillende nerven gekregen waardoor ze eruit zien als heel grote voetballen. Vanbinnen bestaan ze uit mudstone en mineraalkristallen. Heel speciaal en uniek.
In Oamaru gaan we op zoek naar pinguins. Omdat we er een beetje op verkeerde tijdstip zijn (pinguins gaan vroeg in de morgen in het water op zoek naar voedsel voor hun jongen en komen in de late namiddag terug aan land) zien we er geen, behalve een jonge pinguin die een beetje het noorden kwijt is en door een kustwachter wordt gevangen om hem in een opvang voor pinguins weer op de been te brengen.
Na Oamaru gaat het landinwaarts naar Aoraki via Omarama, Twizel en langs het wondermooie Lake Pukaki waar de spierwitte top van Mount Cook tevoorschijn komt. Aoraki Mount Cook Village ligt in een dal omgeven door de bergen van de Southern Alps, bekend door de superieure Mount Cook. We maken hier een mooie wandeling door de Hooker vallei die leidt naar het Hooker Lake vanwaar we een prachtig zicht hebben op Mount Cook (3755m) en de omliggende bergen met hun verblindende gletsjers. Tijdens de wandeling moeten we twee hangbruggen over en de hoogtevrees van Ruth en Stefaan werd hier meermaals getest en overwonnen!
Na de middag laten we het prachtige landschap van Aoraki achter ons en zetten we onze rit verder naar Christchurch, onze eindhalte. Het is onze laatste dag in het zuidereiland en ook onze laatste dag in het gezelschap van Evy en Christoph. Zij gaan huiswaarts (snif) en wij gaan naar het noordereiland.

Door de zware aardbeving van 22/02/2011 (bijna drie weken geleden) is het centrum afgesloten en verblijven we in een backpacker juist buiten het centrum. Ook daar zien we zware schade aan wegen en zijn vele huizen onbewoonbaar. Het doet raar hier te zijn, te weten dat wij hier drie weken geleden in het centrum rondliepen, niet wetende wat een ramp zich hier zou voordoen net nadat wij vertrokken waren.
Gelukkig heeft Christoph nog een fles bubbels liggen van onze wijntoer en kunnen we hun laatste avond nog leuk afsluiten. Vermoeid van de lange rit en onder invloed van Pelorus bubbels geven we elkaar een dikke knuffel en kruipen we voldaan van een mooie reis samen in ons bedje.

Op naar het Noordeiland!