Reisverhaal «Machtig Nepal»

mijn route ... | Nepal | 0 Reacties 28 December 2015 - Laatste Aanpassing 28 December 2015

Machtig Nepal

Aankomst in Kathmandu. Op weg naar mijn hostel geniet ik van alle drukte in de stad.

Ik zie kleuren, stof, koeien, kippen, mensen op het dak van de bus, vrolijk beschilderde trucks.

Ik ruik rook van de vele vuurtjes langs de weg en uitlaatgassen.

Ik hoor getoeter in vrolijke deuntjes, brommers voorbij scheuren, en een vrolijke beat uit de boxen.

Ik voel alle putten in de weg.

Op mijn gezicht verschijnt een zalige glimlach. Dit is het. Hiervoor doe ik het. Een gelukzalig gevoel waar ik de komende weken alleen maar verder van kan genieten.

In Nepal is er op dit moment een crisis aan de gang die verstrekkende gevolgen heeft. Aan de grens met India wordt de doorvoer van petrol en gas tegengehouden. Reden hiervoor: politieke instabiliteit en de erkenningsvraag van een minderheidsgroep in Nepal.

De gevolgen voor de bevolking en de dagelijkse werking van het land zijn dan ook groot!

Overal langs de weg staan trucks, bussen en motorbikes in kilometerslange rijen aan te schuiven voor mazout. Ook gasflessen staan mooi in een rijtje te wachten om gevuld te worden. Eenmaal per week komt een kleine levering toe. Onder militair toezicht wordt deze dan verdeeld, een beperkte hoeveelheid per voertuig.

Toeristen bussen krijgen voorrang.

Dagelijks is er lange tijd geen electriciteit. Enkel 's nachts (met wat geluk) en enkele uurtjes overdag is er stroom.

's Avonds zijn de steden dan ook donker, straatjes worden verlicht door de vuurtjes die hier en daar aangestoken worden om zich aan te warmen en om op te koken.

Deze crisis is al 3 maanden aan de gang. Niemand die weet hoelang het nog kan duren.

Desondanks blijven de mensen er super vriendelijk en hulpvaardig. Ongelooflijk!

Mijn trip gaat verder naar Pokhara, het paradijs voor reizigers!

Al sinds augustus heb ik er een boedhisme cursus geboekt, dit is mijn hoofdreden om naar Nepal te komen.

Op vrijdag ochtend voert mijn hostel host mij naar het boedhisme centrum, aan de andere kant van het meer. Ik volg het kleine paadje dat naar boven leidt en open een grote, roestige poort. Ik zie niemand.

'namaste, ... namaste, ...?' Niemand.

Ik ga verder de trappen op tot aan de receptie en zie daar het weekendprogramma voor de cursus hangen.

Ik krijg een zeer beklemmend gevoel in mijn binnenste zelf. Uuuuuh, ik wil hier niet zijn!

Op dat moment komt iemand naar buiten die vraagt of ik voor de cursus kom. Euhm .... Ja ....

Ik ga mee naar binnen en vul het registratieblad in. Terwijl ik dit aan het invullen ben versterkt mijn 'ik wil dit niet' gevoel nog meer.

Ik ben eerlijk tegen die persoon en vraag tijd om eventjes terug naar buiten, beneden op straat te gaan om na te denken.

De cursus begint pas in de namiddag, dus heb ik wel nog eventjes tijd.

Na een uurtje kom ik terug. Het is duidelijk. Als mijn inner gevoel me zo sterk doorgeeft dat het dit niet wil, dan moet ik daar naar luisteren ...

Na een verontschuldigend overleg met de verantwoordelijke daar (wat zeer begripvol en open verlopen is) neem ik mijn spullen terug mee. Oef, ... Ik adem terug. En stap naar mijn hostel.

Nu ik tegen al mijn verwachtingen in toch wat meer tijd heb om iets anders te doen, besluit ik om op trekking te gaan. Ten slotte is dit de hoofdreden van een bezoek aan Nepal.

Samen met 2 anderen, een vader en zoon uit Zuid Afrika, waag ik me op de Annapurna basecamp trek. De vader, 71 jaar, had al 7 keer de Himalayas beklommen en bezat een immense pak trek ervaring, waardoor we zonder gids of porters op weg gingen.

Dag 1 en 2 van onze trekking zijn vooral trappen op en trappen af. Zwaar dus. Beide vader en zoon besluiten om niet verder te gaan na de 2e dag, waardoor ik er dus alleen voor sta.

Ik twijfel. Is het wel verstandig om alleen verder te stappen? Wat als ik mijn voet verstuik? Of verloren loop?

Ik spreek kort met enkele locals in het dorpje waar we overnachten. Zij overtuigen me dat deze trekking echt wel veilig is en dat er eigenlijk best veel mensen zijn die dit helemaal alleen doen.

De trekking bestaat uit een pad naar boven, gemiddeld 5 dagen stappen, en hetzelfde pad naar beneden, gemiddeld 3 dagen. Tijdens het stappen kom je dus vaak anderen tegen en om de zoveel uur kom je in een dorpje terecht met kaarten, restaurantjes en slaapplaatsen, teahouses.

Ik besluit ervoor te gaan en heb me dit geen seconde beklaagd!

De Annapurna basecamp trek brengt me via authentieke dorpjes en toeristen settlements naar fenomenale stukken natuur. Op dag 4 slaap ik al op de top! Ik bewonder de hoge pieken van de Himalaya en de kleurenschakering ervan tijdens zonsondergang en zonsopgang. Waauw. Ondanks de kou op deze hoogte kan ik verrassend goed slapen (mijn warmwaterkruik was mijn beste vriend die nachten), en kan ik door mijn raam van een machtige sterrenhemel genieten. Zag ik daar in de sneeuw een yeti lopen??

2 dagen later sta ik alweer beneden in Pokhara, met wat stijve benen maar een berg aan impressionante Himalaya beelden. Mijn resterende dagen in Nepal besteed ik aan lekker niets doen, genieten van lekker eten, leuke companie en het mentaal voorbereiden van het einde van mijn fantastisch jaar.