Reisverhaal «Bungle Bungle NP - Tanami Road - Alice Springs»

Onze wereldreis | Australië | 0 Reacties 20 Mei 2014 - Laatste Aanpassing 25 Mei 2014

20 - 25 mei.

De laatste kilometers op de Gibb River Road zijn een hele teleurstelling… Alles is gewoonweg al geasfalteerd! Ik weet dat ik daar met mijn achtergrond niet zo heel veel tegen zou mogen hebben, maar toch… Het doet zeker afbreuk aan de mythische naam van deze streek. Nuja, voordeel is dan wel dat we goed vooruitgaan, en de kans dat we vanavond al in het volgende Nationaal Park, Bungle-Bungle, kunnen slapen vergroot alleen maar. Eens op de Northern Highway kunnen we genieten van een van de mooiste wegen van Australië. Niet zozeer de weg natuurlijk, maar de omliggende ‘ranges’ (iets tussen berg en heuvel in). Echt heel heel mooi, en het doet de lange weg direct vergeten.
Bart merkt plots dat hij precies minder grip heeft op de auto, en beslist dan ook maar op de laatste ‘roadhouse’ die we vandaag tegenkomen te stoppen en alles eens te checken. En jawel, het moest er eens van komen, we staan met een platte band. Dan hebben we vandaag voornamelijk op asfalt gereden… Maar we kunnen op geen betere plaats staan om te moeten sukkelen, er is volop schaduw, er is een winkeltje, en er loopt genoeg volk rond. Maar Bart zet zich aan het werk, en een half uurtje later is het achterwiel gewisseld. Er is hier ook een drukpomp, dus ook nog eens alle wielen checken, en we kunnen er weer tegen! Zo. Dat hebben we dan ook weer gehad.
We zijn natuurlijk wel wat tijd verloren, en de laatste 50km naar het park zijn langs een ruwe weg, waar we dus beter niet met valavond aan beginnen. We zetten ons dus maar op een rest area langs de weg, volop in de doornen (we moeten zelfs binnen onze sandalen aandoen, want ze prikken door onze onderlaag) en tussen de wilde koeien (het waren eigenlijk stieren, maar ik wil onze ouders niet al te ongerust maken…).
De volgende dag vroeg op pad, want we willen in de koelte van de ochtend nog een wandeling gaan maken. De ruwe weg van 50km is echter iets ruwer dan gedacht (tot nu toe overdreven ze altijd en waren alle wegen tip top in orde), waardoor we er toch iets meer dan een uurtje over doen. Halfweg komen we de ‘grader’ (de man die het wegoppervlak effent) tegen, en het is een wereld van verschil! In dit park moet je eigenlijk 2 dagen op voorhand via internet boeken, maar gelukkig kunnen we via een mooie glimlach toch nog ter plekke een plekje bemachtigen. Zolang we er maar niet te veel reclame over maken dat dit toch nog kan…
Intussen is het al na 10, en de wandeling die we gepland hadden ligt te veel in de zon om er nu nog aan te beginnen. We rijden dan maar naar het noordelijke deel en doen daar een wandeling die voornamelijk tussen de rotsen ligt, en dus meer schaduw biedt. De Echidna-chasm is echt supertof! Weer iets helemaal anders dan de vele wandelingen die we tot nu toe maakten. We volgen een rivierbedding op keien (wel wat moeilijk wandelen), langs vele Livistona palmbomen, en komen terecht in spleten tussen de metershoge rotsen. Het kleurspel is hier echt formidabel! De spleten komen steeds nauwer, en er moet ook al eens over het één en het ander geklauterd worden. De volledige wandeling kunnen we jammergenoeg niet doen, want blijkbaar hebben ze in het regenseizoen heel wat last gehad en zijn er enkele wandelingen half of helemaal verboden terrein geworden. Maar we hebben er toch van genoten, en kunnen heel tevreden naar onze kampeerplaats in het zuidelijke gedeelte rijden. Voor de rest van de dag doen we niets bijzonders meer. Genieten. 

De kinderen maken contact met twee meisjes die vlakbij staan, en het is zalig om hen te horen communiceren! Met handen en voeten proberen ze van alles duidelijk te maken, en ze zijn zeer geboeid door elkaars dagelijkse leventje. Vooral het feit dat wij ‘meester Frédrique’ mogen zeggen ipv de achternaam maakt indruk, en ook dat we blijkbaar allemaal op dezelfde manier hoesten. Ze vinden elkaar snel in de universele taal van het spel, en het is echt leuk om hen bezig te zien.

De volgende dag is ons plan om zo snel mogelijk op te kramen en de wandeling te gaan maken die gisteren op de planning stond, maar deze keer worden er te veel praatjes gemaakt met de mede-kampeerders om snel op pad te kunnen gaan. Het is dat het zo moet zijn zeker…
We kunnen toch tegen 9 uur vertrekken om de cathedral gorge te gaan bezichtigen. Hiervoor moeten we doorheen rotsen wandelen die weer een hele unieke structuur hebben. Ze zijn oranje-zwart gelaagd, en helemaal afgerond. Ze worden vaak vergeleken met bijenkorven (van die ouderwetse dan, niet de vierkante bakjes). Het is een superkorte wandeling, die toch langer duurt dan verwacht omdat we de vriendinnetjes nog eens tegenkomen, en ze samen op paddenjacht trekken… 

Eens in de ‘kathedraal’ aangekomen kunnen we alleen maar beamen dat dit inderdaad echt wel een mooi natuurspektakel is. Het eindpunt is een soort natuurlijk amfitheater, waardoor de akoestiek hier verbazend goed zou zijn. We hebben ons toch maar eerbiedig stil gehouden, en het gehele plaatje rustig op ons in laten werken. Foto’s hebben we ook wel gemaakt, maar zoals zovele plekjes hier is het gewoon onmogelijk om de echte pracht ervan vast te leggen.
We zijn toch wel redelijk moe, en laten het plan om nog verder naar een ander uitkijkpunt te gaan kijken varen, en wandelen maar langs een niet zo indrukwekkend padje terug naar de auto.
Terug de verbindingsweg op naar de Highway, maar die ligt er vandaag verbazend veel beter bij, waardoor we sneller dan verwacht weer asfalt onder onze wielen voelen. We zijn echt heel blij dat we deze omweg gemaakt hebben, want het is echt een uniek park, waarbij gewoon al erin rondrijden een waar plezier is. Reserveer misschien wel 2 volle dagen in dit park, dan kun je nog een extra wandeling erbij nemen, en ten volle genieten van de enorme pracht hier. Dit park is trouwens pas midden de jaren 80 ontdekt door de blanken, die er per toeval boven vlogen. Het ligt dan ook echt wel heel erg ‘in the middle of nowhere’.

We rijden tot in Halls Creek, waar we duidelijk in een Aboriginal-gemeenschap terechtkomen. Zo jammer dat een eens zo trots volk, met een schat aan wijsheid en traditie, zo verstoten geweest is. We kennen het hele verhaal niet, en zouden dringend eens enkele films of boeken hierover moeten bekijken, maar we hoorden zelfs verhalen dat de blanken de aboriginals evenwaardig achtten als wild, en er dus ook maar op gejaagd werd! Ik vermoed dat ik de vele verhalen onbewust niet echt ‘wil’ horen, omdat het wellicht weer een veel te triestig dieptepunt in onze beschaving is… Maar intussen zijn de aboriginals hier dus een beetje uitschot geworden (niet allemaal natuurlijk, maar het is echt wel het overheersende beeld hier), waarbij ze vooral dolen doorheen de straten, en heel onverzorgd overkomen.
We stoppen hier echter niet om enige cultuur te bezichtigen, maar enkel om eindelijk eens weer deftige boodschappen te kunnen doen. Vers brood! Beleg! Groenten! We zorgen dat we weer voor een paar dagen weg kunnen, en volledig klaar zijn om de woestijn te doorkruisen, richting centrum van het land, richting Alice Springs. Hiervoor nemen we de Tanami Track. Een weg van 1055km, zonder asfalt (zeggen ze toch), ruwer dan de Gibb River (zeggen ze toch) en temidden de woestijn (zeggen ze dus toch).
We informeren nog eens of de volledige weg open is, en hoe hij er voor het ogenblik bij ligt en bij het visiter center verklaren ze dat het niet ‘too bad’ is. We willen onze eerste nacht doorbrengen in een piepklein nationaal parkje, Wolfe Creek Crater park, op zo’n 130 km, maar de man die ons helpt zegt dat hij er onlangs een uurtje of 3 over deed. Huh? We bereiden ons al voor op het ergste, maar beslissen toch maar om ervoor te gaan. We zullen dan wel eens in het donker onze tent opzetten, en onderweg geven we de kinderen al hun taken voor school.
We begrijpen echter niet waar hij het haalde om hier zo lang over te doen. De weg is inderdaad niet geasfalteerd, maar hij moet nog niet zo heel lang geleden geëffend zijn, want we kunnen vlot 90km/uur blijven rijden. Het is echt heel leuk om hier te rijden. Je ziet niets, de omgeving is enkel gras en struiken, en een enkele boom, maar je voelt dat je hier ver weg bent van alles, en dat geeft toch een bijzonder soort gevoel. We beginnen ook de vele auto’s langs de weg te tellen die de oversteek blijkbaar net niet gehaald hebben, en helemaal uitgebrand langs de weg blijven staan zijn. Het houdt ons toch wel wat allert dat we niet zomaar eventjes naar het zuiden van Frankrijk rijden (al is de afstand wel ongeveer het zelfde…).
In Wolfe Creek aangekomen blijken we de enige bezoekers te zijn die nacht. Er is een klein kampeergrondje met een ‘bush-toilet’, en voor de rest niets dan heel erg veel ruimte rond je. Waaauw!!! We komen net voor zonsondergang aan, en zijn helemaal verbluft door de pracht van dit dagelijkse ritueel (waar we echter zeker niet iedere dag aandacht aan besteden…). Het is hier zo rustig, zo kalm, zo intens… We zijn allemaal heel erg onder de indruk van deze plek. In een omtrek van wellicht 50km (kan zelfs 100 zijn) is er hier helemaal niemand! Onvoorstelbaar.
We spelen nog wat spelletjes, eten heerlijk en kunnen volop genieten van dit onverwachte speciale moment.

De volgende ochtend verkennen we de omgeving wat beter. Dit nationale park heeft eigenlijk maar 1 bezienswaardigheid, en dat is de meteorietkrater. Zo’n 300000 jaar geleden is er hier een meteoriet inslag geweest, wat een enorme impact moet gehad hebben. Door de vrijgekomen energie is de meteoriet zelf helemaal verpulverd, maar niet voordat hij eerst een gat in de aarde had geslagen van zo’n 120 meter diep, en met een doorsnede van zo’n 800m. Doorheen de jaren is het gat gevuld geraakt, en is ze intussen maar een 20tal meter maar meer diep, maar het blijft een bijzonder zicht. We wandelen tot op de rand van de krater en hebben een magnifiek zicht. Ook dit is pas heel laat door de blanken ontdekt geweest.
Tegen 8 uur vertrekken we, want om die 1055km te overbruggen zullen we wat tijd nodig hebben natuurlijk. Er valt niet zoveel over te vertellen, behalve dat onze kinderen dat echt wel fantastisch gedaan hebben. Ze houden zich goed bezig met allerlei ‘shokproof’ knutselwerkjes, of luisteren geanimeerd naar enkele luisterverhalen. Op de voorbank houden Bart en ik ons bezig met stil genieten van de omgeving. Het is heel leuk rijden op de goeie gravel-baan, en de omgeving is zeker niet het woestijngebied zoals je het in de boekjes ziet. Het is gewoon heel erg weids, en met veel dorre soorten stug gras erop. Eigenlijk toch nog redelijk groen. Wellicht zal dit binnen enkele maanden wel nog wat droger worden.
We stoppen enkel om wat te eten, al rechtstaand in de schaduw van een enkele boom die we langs de weg tegenkomen, en rijden al snel weer verder.
Aan de overgang tussen West-Australië en Northern Territory, wat eigenlijk gewoon een bord is, dus geen enkele controle hier, komen we in een nieuwe tijdszone terecht en verliezen we anderhalf uur. Een beetje vreemd rekenen, maar vanaf nu zitten we dus 7,5 uur voor op België.
Tegen een uur of 3 komen we aan bij onze overnachtingsplaats. Je kunt hier in feite slapen waar je wil, langs gelijk welk kort zijstraatje, zolang er geen verboden toegangs-bord staat, maar we verkiezen toch maar om op een officiële rest area te staan. We zijn weer alleen hier, en rijden een klein beetje inwaarts, want de rest area ligt er nogal vies en verlaten (duh) bij. We denken een mooi plekje gevonden te hebben, maar de vliegen hier verpesten alles. Man, wat een irritante beesten zeg! Met tientallen tegelijk bespringen ze je, waarbij ze een duidelijke voorkeur hebben voor de vochtige plekjes op je gezicht, tis te zeggen je oog- en mondhoeken. We voelden ons natuurlijk niet echt proper door het gebrek aan douches de laatste dagen, en dit helpt al helemaal niet… Gelukkig verdwijnen ze plotsklaps als het donker wordt. Al kruipen wij dan in feite ook gewoonweg in bed… 

’s Morgens zijn ze direct weer van de partij, waardoor we vandaag een record vestigen in tent-afbreken. We willen zo snel mogelijk in de veilige vlieg-vrije cocon van onze auto zitten!
Onderweg proberen we te berekenen of we Alice Springs zullen halen zonder extra tanken, maar we besluiten toch maar onze extra bidon diesel erin te gooien. Een vies werkje als je niet zo heel erg handig bent, maar de 20 liter doen onze jeep toch wel deugd.
Halfweg de dag komen we een roadhouse tegen waar we toch maar nog een extra 25liter erbij doen, en waar we gelukkig genoeg schaduw vinden om te picknicken (vliegvrij!).
We blijven de auto’s die langs de weg gestrand zijn tellen, en jammergenoeg moeten we een heel erg recent geval erbij rekenen… We passeren weer een jeep die net gekanteld moet zijn. Gelukkig zijn er al een roadtrein en 2 andere jeeps gestopt, waardoor we zelf niet meer echt tot hulp kunnen zijn. Brrr… Toch weer helemaal niet leuk om zo duidelijk te beseffen dat zelfs op zo’n recht stuk weg ongevallen kunnen gebeuren… Het totaal gestrandde wagens komt met deze verse aanwinst op 21, wat ook ongeveer het aantal ‘rijdende’ wagens is die we hier zijn tegengekomen de laatste 2 dagen. En wonder boven wonder, we zijn zelfs 3 fietsers tegengekomen!
Het landschap begint langzaamaan te veranderen, met hier en daar al wat rotsige heuvels, en vroeger dan verwacht (de laatste kilometers waren weer helemaal geasfalteerd) komen we aan in Alice Springs.
Een stad, met alle voorzieningen, maar toch nog klein genoeg om overzichtelijk en gezellig te blijven. Het was voor ons precies het beloofde land. Hier zouden we douches vinden, en VB’s, en wifi! De wifi is zelfs in heel de winkelstraat gratis te verkrijgen, waardoor we daar dan ook wel een tijdje verblijven. Maar we hebben ook nog enkele opdrachten te vervullen hier, waarbij Bart de auto-mankementen (de opladers vooraan in de auto en de achteruitkijkspiegel werken niet meer) gaat gaan voorleggen bij een garagist die samenwerkt met het verhuurbedrijf en ik de winkelstraat verder uitkam op zoek naar een geschikt cadeautje voor mijn oudste dochter die overmorgen al 11 (elf! da’s praktisch volwassen!!!) wordt.
Wanneer we elkaar weer terugvinden, doen we nog een laatste opdracht samen: enkele biertjes gaan kopen. Voor we oprijden, worden we tegengehouden door de politie. Ze willen gewoon Barts paspoort eens zien, en vragen ons waar we de alcohol zullen opdrinken. Zolang we het niet langs de straat opdrinken is het in orde. Dat waren we nu ook niet echt van plan. Maar dit is ook weer zo’n maatregel om de alcohol-problematiek bij de aboriginals onder controle te houden. De aboriginal die voor ons tegengehouden wordt krijgt ook duidelijk meer controle dan wij.
Dan naar de camping en daar is het een heerlijk ‘thuis’komen. De douches en de daaropvolgende verse kleren zijn zalig en eindelijk weer eens kunnen skypen met het thuisfront is ook een verademing! We plannen direct om hier 3 nachten te verblijven, zodat we ook hier Lottes verjaardag kunnen vieren.
De dag erna, op zondag, doen we niets! Gewoon bloggen, kleren wassen, nog eens extra douchen, wat opruimen, op het speelplein spelen, zwemmen, mailtjes checken, wat slingers maken voor de komende verjaardag, ijsjes eten, lesgeven, de komende week (waarbij we hèt icoon van Australië, Uluru of Ayers Rock, gaan ontdekken) wat inplannen, nog wat skypen,… De term ‘niets’ is zoals steeds heel erg relatief natuurlijk.

En Lotte? Die kan bijna niet wachten om te gaan slapen, zodat het héél snel morgen is…

 

 

 

 

Fotoalbums van Australië

Darwin - Rarotonga (18)

12 Juni 2014 | Onze wereldreis | Australië | Laatste Aanpassing 25 Juni 2014

  • Onder de indruk!
  • En Lotte kan best al alleen in de kajak.
  • We trachten het gevoel van totale vrijheid wat vas
  • Laatste dag... Dat betekent kuisen en valiezen mak

Alice Springs - Darwin. (25)

03 Juni 2014 | Onze wereldreis | Australië | Laatste Aanpassing 13 Juni 2014

  • Edith Falls, de bovenpoel.
  • Een nieuwe koptelefoon: uber-cool!
  • Onze eerste avond met de nieuwe tent.

The Red Center (33)

26 Mei 2014 | Onze wereldreis | Australië | Laatste Aanpassing 12 Juni 2014

  • Ormiston Gorge.
  • Magische plekken vragen magische momenten!
  • Kata Tjuta.

Bungle Bungle NP - Tanami Track - Alice Springs (16)

20 Mei 2014 | Onze wereldreis | Australië | Laatste Aanpassing 25 Mei 2014

  • wie wint er?
  • Echidna Chasm, Bungle Bungle.
  • Bij de Wolf Creek Crater.
  • Belangrijke levenslessen van vader op zoon...

Broome - Gibb River Road (33)

09 Mei 2014 | Onze wereldreis | Australië | Laatste Aanpassing 19 Mei 2014

  • Leute op de achterbank.
  • Bell Gorge.-5
  • Onderweg naar Mornington Wilderness camp.
  • Sommige baobabs zijn hier echt wel kolossaal!

Denham - Eighty Mile Beach (30)

30 April 2014 | Onze wereldreis | Australië | Laatste Aanpassing 09 Mei 2014

  • Moet er nog show gegeven worden?
  • DSC 0998.JPG

Perth - Kalbarri (27)

21 April 2014 | Onze wereldreis | Australië | Laatste Aanpassing 01 Mei 2014

  • Mooi plekje om te picknicken.
  • aan de oma's: dit ziet er griezeliger uit dan het
  • Bart voelt zich toch wat meer man met zo'n machine
  • Greenough, bekend om zijn 'leaning trees'.

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking