Reisverhaal «En dan is het opeens maar 2 nachtjes meer...»
De lange, boeiende voorbereiding van een wereldreis...
|
België
|
7 Reacties
30 Augustus 2013
-
Laatste Aanpassing 30 Augustus 2013
En dan voel je het opeens toch kriebelen...
Nog 2 keer slapen. Hoe vreemd...
Maar wat een luxe: we zijn volledig op schema.
Natuurlijk wordt morgen nog een hectische dag, waarbij ik gegarandeerd alles ga doen, waar ik vandaag nog niet aan denk, en moet ik daartussenin dus nog al het werk doen dat ik wel nog in gedachten heb. Druk druk dus...
De werkjes die nog moeten gedaan worden zijn heel divers: foto’s trekken van de actuele staat van ons huis, pc afsluiten, nagels lakken, de praktijkkasten nog leegmaken, het huis schoonmaken, enkele praktische dingetjes regelen, nog eens naar oma gaan eten,... Je ziet het, volledig op schema.
Maar het was vandaag een heel vruchtbare dag: Bart heeft zowat alles dat nog beneden stond naar de zolder gebracht (hij ligt nu strike in de zetel...) en ik heb de valiezen gemaakt.
Het was een beetje griezelig: alles kon er in 1 keer in!
Nuja, de eerste keer toch. Toen zag ik dat ik de schoenen vergeten was... Maar zelfs daarna lukte het nog!!!
En toen zag ik dat ik nog 3 pyama’s erbij moest krijgen... Maar jawel: zelfs daarna lukte het ook nog. Een beetje moeilijker, maar je kent ons: moeilijk gaat ook;-).
Zelfs de dagrugzakken die meegaan als handbagage zitten niet plein-vol.
Vreemd toch? Wij moeten wel 10 maanden uit die valiezen leven???
Maar Bart vond dat ik niet mocht klagen, en dat het dus een serieus pak van ons hart is dat alles in de 2 grote zakken kan. Lang leve de east-pack-zakjes die alles quasi luchtledig verpakken!
Iedere grote zak is gevuld met kleine east-pack-zakjes (organizers). Bart en ik hebben al onze kledij in elk 2 grote modellen, de kinderen hebben al hun spullen in 4 middelgrote modellen. Dan nog een zakje met opladers, een zakje met computergerief, een zakje met nog wat vanalles (reisstekkers, wasspelden, ducktape, converter voor in de auto, naaigerief, hoofdlampjes,...), 2 zakken leerboeken, een muskietennet, EHBO-zak, boterhammendoos met Dominion, een zakje met badkamerspullen, en de KW’s. En de sandalen dus. En nog het één en het ander waar ik nu niet aan denk.
Maar het zit er dus allemaal in. En daar ons huis zogoed als leeg staat, kan ik ook niet veel meer vinden om er nog extra in te steken...
We zien wel of ik ergens gigantisch geblunderd heb, maar tot nu toe heb ik er eigenlijk wel vertrouwen in.
Ik denk echt dat we kunnen vertrekken.
En de kinderen? Die doen het nog altijd super! Ze vliegen wel een beetje van hier naar ginder, maar dat vinden zij alleen maar de max, en wij eerlijkgezegd ook wel, want zo kan er toch wel wat efficienter doorgewerkt worden...
Vanavond was de eerste avond dat Ellie terug naar beneden kwam. Zij heeft het meeste last van ‘stemmingsschommelingen’ en ondervindt dus ook de meeste last van paniek- en zenuwaanvalletjes. Maar de laatste dagen merkte ze zelf op dat de zenuwen precies verdwenen waren, ze bleef opvallend rustig. De afleiding zal wel geholpen hebben.
Tot vanavond dus.
Thuiskomen na een laatste speelnamiddag met je ‘BBF’ in een quasi leeg huis, en in de living niets anders zien dan 5 rugzakken en 2 grote zakken, dat doet blijkbaar toch iets met een kind.
Ik hoorde ze boven praten met elkaar, en ze vertelden alledrie dat ze niet konden slapen door ‘de reis’. 2 lagen er 3 minuten later toch te ronken, en de derde, Ellie dus, kwam toch nog eens naar beneden. Eventjes bij papa in de zetel, eventjes in mijn arm komen knijpen, en ze kon er weer tegen. Het wordt morgenavond wellicht nog een graadje erger...
Bart en ik blijven ook opvallend rustig, en werken, elk op onze eigen manier en systeem, gewoon door. En zeggen ‘s avonds tegen elkaar: ‘we zijn een goed team’. En dat zijn we ook. Goed genoeg om dit avontuur te starten.
Laat het maar komen!!!!