Reisverhaal «Phnom Penh»

Onze wereldreis | Cambodja | 1 Reacties 26 Januari 2014 - Laatste Aanpassing 21 Februari 2014

Voor we naar Phnom Penh trekken slapen we nog 1 nachtje in Sihanoukville. Het is hier het ene hotel naast het andere, dus we waren er gerust op dat we hier wel een slaapplek zouden gaan vinden, en hadden dus niets vooraf geregeld. We wilden ook wel eens weten hoe dat voelt… Wel, we kunnen zeggen dat dat vooral een beetje frustrerend voelt… Bart gaat met de kinderen iets eten, en terwijl loop ik alle hotelletjes af. Enkel in de duurste hotels zijn nog kamers vrij, maar voor 1 nachtje hadden we echt gewoon een bed nodig. Geen jacuzzi’s of speciale toestanden. De allerlaatste in de straat, en ook de dichtste bij het strand, heeft nog net 1 familiekamer over. Daar zullen we het dan maar mee doen. We slapen allemaal echt op elkaar, en het aanwezige raam kijkt uit op de keuken, maar er is een goeie douche en een tv. Terwijl Stef zich dus tegoed doet aan Oggy en de kakkerlakken, boeken de meisjes een bus naar Phnom Penh en gaan we eens het strand gaan checken. Man, dit is inderdaad niet echt onze goeste… Allemaal bars naast elkaar, met op het strand allemaal ligzetels. En tussen alle zonnekloppers door bedelende kinderen, vrouwen die eten verkopen,… Heel erg druk allemaal. De meisjes vinden de trampoline in zee wel de moeite, maar verkiezen, gelukkig maar, ook de rust van de eenzame strandjes. We vinden het eigenlijk echt niet erg om hier de dag nadien te vertrekken.

Het is een lange rit naar Phnom Penh, en het is reeds donker als we daar toekomen.

Direct vliegen er weer verschillende tuktuk-drivers op ons af, maar wij besluiten eerst naar de grote weg te wandelen en daar een tuktuk tegen te houden, dit is telkens weer veel goedkoper. Op de website van het hotel stond dat het op wandelafstand van de bushalte was, maar de kaart op mijn gsm toont toch meer dan een kilometer, en dit betrouwen we niet echt in het donker in een nieuwe stad. Aan een kruispunt houden we dus een tuktuk tegen, en er is -zoals steeds- een beetje verwarring over ons hotel, maar dan mogen we dus toch in de tuktuk springen. Voor 2$ wil hij ons brengen. Daar moeten we dus zelfs al niet meer over onderhandelen. Lekker gemakkelijk. Maar dan rijdt hij, de eerste straat rechts, nog een rechts, en dan zijn we er al… Hadden we in die grote straat 50m gewandeld dan waren we er al. We komen in de volgende dagen nog dikwijls onze tuktukdriver tegen, en we moeten er telkens een beetje om lachen.

In Phnom Penh heb ik een hotel gezocht met maar 1 voorwaarde: er moest een bad zijn. De koude douches op Koh Rong waren niet echt bevorderlijk voor de persoonlijke hygiëne van onze kinderen, en hier willen we ze dus echt eens laten weken. Het hotel is chiquer dan we gewend zijn, maar we laten het ons wel bevallen.

Phnom Penh staat in het teken van de computer (eindelijk iemand die met een beetje kennis van zaken onze laptop kan bekijken, ook al moet ik daarvoor zeker 3 keer per dag naar de winkel tsjoolen) en van de rode Khmer. De computer-perikelen vallen helemaal in het niet als je ze vergelijkt met de geschiedenis van dit land.

We bezoeken de S21-gevangenis die nu ingericht is als museum. We hadden lang getwijfeld of we hier de kinderen zouden mee naartoe zouden nemen, maar we kwamen toch tot de conclusie dat kinderen heel wat kunnen hebben als je ze tijdens en achteraf genoeg de tijd geeft om erover te vertellen.

We kregen een rondleiding van een gids die zelf haar vader en broer verloren heeft tijdens die periode. Zijzelf is kunnen vluchten met haar moeder en zus en is zo gered geweest. Toen ze dit vertelde kreeg ik het al moeilijk… Het museum is hard, rauw, en laat weinig tot de verbeelding over, maar is toch een must-do! Heel aangrijpend, maar zo noodzakelijk om dit aan de buitenwereld te tonen.

Nadien rijden we naar de Killing Fields, terwijl we heel de rit babbelen over oorlog, martelen, en de gevolgen daarvan. De Killing Fields zijn de plekken waar de gevangenen naartoe gebracht werden om vermoord en begraven te worden. We krijgen elk een mp3-speler die ons bij verschillende punten wat uitleg geeft. Wederom zeer gruwelijk en uitermate aangrijpend, maar zeer de moeite. Ik ben er eigenlijk nog altijd niet goed van terwijl ik dit typ, en we zijn intussen een week of 2 later. Veel foto’s heb ik niet van deze dag, ik was gewoon te verstomd om hier mijn fototoestel boven te halen…

(Voor wie de geschiedenis niet echt kent: in de jaren 70 is er een Pol Pot aan de macht gekomen die een machtige communistische staat wou creëren, waarbij iedereen in de landbouw moest werken. Alle intellect moest echter verdwijnen, waardoor iedereen die iets van slimmigheid bezat -en dit kon gaan van een vreemde taal spreken, een bril dragen, monnik zijn, een diploma hebben,…- gewoonweg vermoord werd. Hierbij werden alle regels van fatsoen doorbroken.)

De kinderen waren ook wel onder de indruk, maar waren blij dat ze het gezien hadden, en hebben tot nu toe nog geen zichtbare schade opgelopen.

Phnom Penh is de hoofdstad, waardoor het wel drukker is dan in de rest van het land, maar we konden er toch wel mee overweg, en vinden de stad toch wel iets hebben. Niet om er heel lang te blijven, maar volgens ons toch wel de moeite om een paar dagen te verblijven.

Maar we trekken dus verder, met de bus (deze keer geen tuktuk om aan het station te geraken) naar Battambang.