Reisverhaal «De eerste week...»

Lange reis 2019 | Frankrijk | 3 Reacties 12 September 2019 - Laatste Aanpassing 12 September 2019

We zijn intussen een week weg… Toen we vertrokken hadden we nog helemaal niet het gevoel dat het weer voor een langere tijd was. We waren gewoon op reis, zoals we in juli nog een weekje naar Zuid-Engeland waren.
Nu is het besef er toch al een beetje. Door de vrijheid vooral. De vrijheid van tijd, van mogelijkheden,… Het is echt zalig om alles zo op het gemak te kunnen doen, en om blij te zijn met gelijk welke keuze die we maken.

Ik was vooraf niet zeker of ik opnieuw wou bloggen. Foto’s wou ik wel delen, maar een verhaal erbij, dat vraagt toch weer wat moeite, en daar we ‘maar’ een kleine 4 maanden weg zijn, en ‘maar’ landen aandoen die jullie misschien al veel beter kennen dan wij, had ik er niet zo’n nood aan.
Maar ik heb mezelf er al vaker op betrapt de voorbije week dat ik toch vanalles wil vertellen… Het is hier dan ook zo leuk, en we komen toch op zo’n mooie plekjes… Mensen kunnen er maar inspiratie uit halen!

We zijn nog maar een week weg, en toch hebben we er al zo’n gevarieerde trip op zitten.

We ontdekten een nieuwe manier van kamperen: gamping. Dit is een website waarbij particulieren hun tuin aanbieden om je tent of mobilhome te zetten. Soms heb je voorzieningen als douches en toiletten, soms heb je enkel een stukje gras. Onze eerste overnachting was de enige die ik vooraf boekte, en dit was direct een schot in de roos. Een mooi domein waar er vaak trouwfeesten worden gegeven, en waar we ’s avonds de nationale sport petanque konden inoefenen.

Van daaruit ontdekten we Yport en Etretat, waarbij het eerste dorpje ons vooral charmeerde. Nog wat dieper Normandië in deden we nog een stop bij Omaha beach en bezochten we het Amerikaanse kerkhof. Omdat dit de eerste lesdag was, werd ook het bezoekerscentrum grondig bezocht, geen boeken dus vandaag, maar een heuse excursie.

De dagen erna begonnen we een soort van routine te kweken.
’s Morgens vanaf 8u worden we wakker. Op het gemak, zonder wekker, zalig toch?
Daarna gaan we vaak een toertje lopen. Op vraag van de dochters trouwens, maar ik grijp de kans met beide handen aan om mijn liefde voor het lopen weer wat aan te wakkeren.
Na een ontbijtje starten we dan met het ernstige werk. En als ik zeg ernstig, dan meen ik dat ook echt. De grootste uitdaging van deze reis is om onze dochters klaar te stomen om in januari gewoon weer te kunnen inpikken in hun klas. Waar we voor Stef vooral proberen mee te zijn wiskunde, taal en Frans, hebben de meisjes een veel groter pakket te verwerken. Maar, een week verder, kan ik al zeggen dat het ons wel lijkt te lukken. Ofja, de kinderen dus toch. Ik probeer wat te coördineren en hun wat te sturen, maar verder pakken zij het quasi zelfstandig aan. Wiskunde is de grootste dobber, maar ook andere wetenschappelijke vakken zoals Chemie en Fysica zijn niet te onderschatten, maar pakken de meisjes met veel courage aan. Ik wou ‘enthousiasme’ schrijven, maar ik wil de waarheid nu ook geen oneer aan doen… Ze krijgen hierbij ook de hulp van hun klasvriendinnen die zo attent zijn om het reilen en zeilen in school wat door te geven.

Na een tweetal uur les, rijden we al een kort stukje en kunnen we ons vaak op een mooi uitkijkpunt plaatsen om te picknicken. We zijn thuis geen grote brood-eters, maar hier smaken de baguettes opperbest!
Daarna volgt er meestal een siësta van een uurtje, want studeren en rondreizen, dat kruipt in de kleren! Weer een moment dat we ten volle genieten van de rust en de ruimte in tijd.

En net als je denkt dat we dan nog van heel de dag eigenlijk niets gedaan hebben, dan komen we aan in een magnifiek dorpje, of een zalig plekje om te kamperen, of een andere plek waar we vol verwondering kunnen genieten van al het moois. De Mont-Saint-Michel was een topper, maar ook Cancales, waar we genoten van heerlijke fruits de mers, en Crozon, waar we eindelijk weer de volle zon op ons gezicht voelden, zorgden voor die heerlijke boost die je voelt wanneer je ergens aankomt en weet dat je echt blij bent dat je daar bent. Oei, moeilijk verwoord zeker? Maar mens die graag reizen zullen me wel snappen denk ik.

In Crozon gingen we voor de eerste keer surfen. Zaaaaalig gewoonweg! Een strand uit de boekjes en bij alle vier direct weer de pretoogjes bij het ondergaan van al die kracht. Bij alle vier, want Bart is geen zo’n strandfanaat…. Maar niet getreurd, waar wij ongeveer een uur of twee bezig zijn met surfen, is dat voor hem de ideale tijd om een mooie toer te gaan stappen, of te fietsen, of een heerlijke maaltijd op tafel te toveren… Hij gunt ons onze passie volledig! Zolang er nadien maar geen zand in zijn bed ligt ;-).

En zo maken we langzaamaan de toer van Bretagne rond.
Vele kilometers in ons Mariette, maar ook veel uurtjes ergens langs de kant aan het genieten van het uitzicht, en van elkaar, en van de rust.
We hebben al regen gehad, waarbij we zelfs een hele dag gewoon met vijf in Mariette bleven zitten (wij kunnen dat, zot hé…), maar we hebben ook al zalige zon gehad, die ons doet verlangen naar nog meer zuidelijkere streken…

Zo, mijn eerste verhaal zit er dan toch al op. Ik heb nog heel veel niet verteld… Over onze dwaze uitspraken, waar we gegarandeerd nog jaren mee zullen lachen, over de herstelwerken die we na amper een paar dagen vakantie al moesten uitvoeren aan Mariette, over de leuke gratis plekjes waar we konden overnachten, over al de boeken die wij hier samen al uitgelezen hebben, over…
Maar dat zou me te ver leiden… En het is intussen kwart voor tien ’s avonds, en dat is in onze huidige levensstijl al na bedtijd!!!

Bedankt voor het lezen, fijn dat jullie op deze manier wat meereizen met ons!
Tot de volgende!!!