Reisverhaal «Marokko verveelt nooit!»

Lange reis 2019 | Marokko | 2 Reacties 13 December 2019 - Laatste Aanpassing 13 December 2019

Onze laatste dag Marokko! Hoog tijd om wat verslag uit te brengen lijkt me...
Wat hebben we genoten van dit prachtige land! Of beter gezegd: dit boeiende land.
Het bleef voor ons fascinerend om door de dorpjes te rijden en het dagelijkse leven te observeren.

Marokko verveelde echt nooit!
Echt mooi kon je de dorpjes vaak niet noemen, daarvoor ligt er te veel afval rond te slingeren en zijn er te weinig huizen afgewerkt. Maar wat het land echt mooi maakt, dat zijn zijn bewoners. En dan niet persé hun uiterlijk (daar valt over te discussiëren ;-)) maar hun warmte, hun vriendelijkheid. Als je de mensen op de markten afloert, dan zie je mannen elkaar knuffelen, hartelijk lachen, handen schudden,... Echt mooi om te zien!

Marokko verveelde nooit. In de auto stond heel weinig de muziek op, en werd er zelfs opvallend weinig gebabbeld. We werden te veel opgeslorpt door de omgeving, en doorbraken de stilte enkel om te vragen of de anderen ook die auto vol geiten gezien had, of die hutjes die huizen bleken te zijn, of die dromedarissen langs de weg, of die mensen die de autostrade overstaken, of die ooievaars die overvlogen, of de geiten in de bomen, of... Echt, ik kan momenteel niet meer bedenken welke gekke situaties we allemaal niet tegengekomen zijn!

Marokko verveelde echt nooit. We gingen vaak mooie, avontuurlijke wandelingen gaan maken in een natuur die je verstomd deed staan, en waar we steeds vergezeld werden van een lokale hond (al dan niet vergezeld van een circus vlooien...).
We deden een uitstap naar de woestijn voor 2 nachten, elk op een dromedaris. ‘Camel-massage’, het kneden van je poep als je erbovenop zit, kunnen we iedereen aanbevelen: je hebt er dagen later nog ‘deugd’ van... Het was een op-en-top-toeristische attractie, maar we moeten daar niet flauw over doen, we zijn ook op-en-top-toeristen, op zoek naar onvergetelijke ervaringen. En het werd onvergetelijk! De lachbuien op de dromedarissen, de sprookjesachtige omgeving van ons tentenkamp, de diepe koude de eerste nacht in onze basic-tent, de vreugde om onze aangeboden upgrade naar een luxetent, de on-ge-looflijke heldere sterrenhemel, de wijdsheid,.... Het was echt een super-ervaring.

We werden ook uitgenodigd door een Marokkaans gezin om bij hen couscous te gaan eten. Pas later werd ons duidelijk dat het niet bij couscous alleen zou blijven: soep, kip met frieten, tajine met lam en kip, couscous, fruit, koekjes, karnemelk, chocoladetaart, chips,... Een overdaad, en de mensen stonden erop om wanneer je je riem net een gaatje verder zette, je nog een portie op te scheppen... Eten was ook de enige vorm van communicatie, want de man en vrouw spraken enkel Arabisch. De kinderen konden wat Frans, en later kwam ook een nichtje langs die vloeiend Frans kon praten. Er werd nog een nicht opgetrommeld om de meisjes henna-tattoos te laten zetten op hun handen. We hebben veel gegiecheld die dag, en kwamen met een hoofd vol verhalen (en een zak vol boterkoeken die de man nog voor ons kocht) terug in ons appartement die avond.

We deden ook een surfkamp van een week, en we konden dit doen met Trucksurfhotel. Al sinds ik de truck een eerste keer zag, was het een droom om ooit met hen mee te reizen. Toen dacht ik dit te doen met de vriendinnen, maar nu de truck in Marokko was, en wij ook, en ze hadden last- minute nog 5 plekjes over, was het nu of nooit. Trcuksurfhotel is een project van twee prachtige mensen, die een truck omgebouwd hebben tot een mobiel hotel. Wanneer ze rijden lijkt het een gewone truck, maar eens ze hun plekje gevonden hebben om te blijven staan kan de truck uitgevouwen worden tot een hotel met twee verdiepingen. Ongelooflijk straf! Daarbovenop zijn de twee bezielers ook nog eens twee straffe surfers en geven ze iedere dag surfles waar je echt iets aan hebt. Vooral de kinderen heb ik zien evolueren naar zelfverzekerde surfers met elk hun eigen stijl. Ze hebben de microbe zeker ook te pakken! Bart deed nog een hele mooie poging en genoot van het samenzijn in de zee, maar hij is toch meer een landrot. Het werd een boeiende week in internationaal gezelschap waar ik best weer trots mocht zijn op de kinderen. Ze konden zich perfect mengen in de gesprekken, en wisten zich te gedragen zodat de andere deelnemers (er waren nog 2 Duitsers en een Portugees mee) geen enkele keer zich moesten beklagen dat er kinderen mee waren tijdens hun trip.

Marokko verveelde nooit. We sliepen in de meest uiteenlopende plaatsen. In tenten en in een truck, zoals eerder vermeld, maar ook in een ‘ksar’. Een ksar is een soort fort in leem dat een heel dorp verstopt. Van buiten zie je enkel een groot fort, maar vanbinnen zijn er allemaal kleine straatjes, helemaal in het donker, met huizen, scholen, musea, winkeltjes,... Heel bijzonder!

Verder sliepen we in hele mooie riads (typische ‘villatjes’ met binnenkoertjes), in hele lelijke afgeleefde huizen met stinkende lakens, op harde matrassen en op keiharde matrassen (zacht kennen ze hier niet), in huizen met zicht op zee, of met zicht op de prachtige bergen. Temidden de plaatselijke bevolking, en vaak net naast de moskee. Wat altijd handig is om ’s nachts te weten dat het 5uur is en je nog een paar uurtjes mag slapen, als dit je lukt natuurlijk... Als we niet wakker lagen van de Imam die zijn gebeden brulde (vaak dachten we dat er een opgedreven mobilette af kwam gereden, of dat er een kameel stond te brullen), dan wel van de vele blaffende honden, of van de balkende ezels. Heel vaak echter werd ik ook getroffen door een intense stilte. Dat vind je niet zo vaak meer in Belgie...

Marokko verveelde echt nooit. Vooraf las ik ergens dat Marokko een koud land is met een warme zon en dat klopt volledig! Ik heb hier heel warm gehad, maar ook heel koud. Ik vond het echt heel jammer dat ik hier lange broeken en t-shirts met mouwen moest dragen, maar eigenlijk was dit niet zo’n groot probleem. Een trui hadden we altijd bij de hand, en vanaf de zon er niet was was dat geen overbodige luxe! We hebben ook een verscheidenheid aan natuur gezien. Vooral veel bergen, die waren altijd wel ergens op de achtergrond aanwezig. We konden een dag door het gebergte rijden maar toch ieder half uur een andere omgeving zien. Van enorme droge vlaktes tot opeens een overdaad aan palmbomen in een dal, van zand-zand-zand, tot rotsen en keien. En het laatste deel, zo ongeveer van Casablanca tot Tanger deed ons dan weer heel erg denken aan de route tussen Kortrijk en Ieper langs de autostrade. We zitten te twijfelen of ons dit doet verlangen naar huis, of of we dit gewoon het lelijkste stuk van Marokko vonden...

Telkens werden de lange, doch gevarieerde autoritten onderbroken door de dorpjes waar we door moesten. Ezels zijn hier nog steeds een heel belangrijk vervoersmiddel. Meestal zitten ze er gewoon op, samen met hun boodschappen, soms lopen ze er naast, met wellicht al hun bezittingen op de ezel, en soms hangt er een karretje aan waar dan een heel gezin op zit. Overal lopen honden en katten rond. Af en toe zie je ook eens ratten, maar eigenlijk opvallend weinig volgens de hoeveelheid afval die er ligt. Dromedarissen worden gebruikt om de toeristen te plezieren, maar ook nog echt als lastdier. Alle auto’s uit onze jeugdjaren hebben we hier zien passeren. Camions worden hier geladen tot ze net niet omvallen. Als je bij een bergop net achter zo eentje zit dan heb je pech, want heel snel gaan die dan toch niet meer vooruit...

Ik kan nog heel lang blijven doorgaan want Marokko verveelde echt echt nooit! Het wandelen door de souks (de Marokkaanse winkelstraatjes, vaak heel erg druk), waar vooral Bart vooraf geen zin in had omdat we de opdringerige verkopers in Marrakech nog te goed herinnerden, was een zaligheid. De kleuren, de geuren, de sfeer,... Waar we de eerste dagen nog wat moesten zoeken om onze boodschappen te kunnen doen, ging dit steeds gemakkelijker. Overal vonden we wel brood en groenten en yoghurt, het was een grotere stap om effectief vlees in die open beenhouwerijen te gaan kopen, maar uiteindelijk bleek dit toch wel te vertrouwen (’t is te zeggen, we denken niet dat er iemand ziek is van geworden...). We betaalden meestal verbijsterend weinig. De keren dat we onderhandelden over de prijs zullen we veel te veel betaald hebben. Meestal toonden we het geld in onze handen, en namen zij wat ze nodig hadden. Als ze er al zullen van geprofiteerd hebben zullen we er steeds maar een paar cent armer van geworden zijn. Ik vond winkelen hier vooral altijd heel leuk en boeiend. En lekker!!! Oh, ik bedenk net dat we ook een kookles gevolgd hebben, omdat we wilden weten hoe ze die heerlijke tajines en die heerlijke muntthee maakten. Ik zal het kort houden: we weten de geheimen nu, en hopen er in België nog vaak van te genieten.

Ik zal afsluiten. Stef heeft net zijn proef wiskunde gemaakt, Ellie is haar vocabulaire Frans aan het herhalen en Lotte is bezig met het laatste stuk Wiskunde. Dit wil ik toch nog zeggen: de grote helden in deze reis zijn die drie gasten. Elke dag (ik denk dat ze in totaal niet meer dan 10 dagen niet gewerkt hebben voor school omwille van lange autoritten of het surfkamp) doken ze zonder al te veel zagen in de boeken. Ze sleurden zich quasi zelfstandig door de leerstof heen. Ze kregen hiervoor hulp van hun vriendinnen en Google maar moesten toch vaak blijven zoeken tot ze opeens het licht zagen. We zijn heel erg benieuwd wat het zal geven eens ze terug in de schoolbanken zitten, maar ik heb er eigenlijk heel veel vertrouwen in dat ze mee zullen zijn. Er zullen vakken zijn waar ze het moeilijk zullen mee hebben, maar dit zou wellicht ook zo geweest zijn moesten we niet weggeweest zijn. Ik onthou vooral de verbetenheid om de inhoud te begrijpen, en de wil om met alle vakken mee te zijn met hun klasgenoten. En naast het schoolwerk moesten ze natuurlijk ook veel andere dingen missen. Chiro bijvoorbeeld. Of de speciale dagen op school. Of uitgaan. Of gewoon samenzijn met vrienden. Ze hebben dit allemaal

moeten missen, en soms was dit wel eens hard, maar ze geven toch aan dat het wel de moeite waard was. 4 Maanden vliegen voorbij en ze nemen straks hun oude leventje zonder problemen weer op. En Bart en ik ook. Want we kijken ook wel uit om terug aan het werk te gaan. Terug wat routine in ons leven te hebben en onder de mensen te komen. En om terug een suiker-detox te ondergaan, want wat is Marokko toch vooral ook een zoet landje!!!

Nog ongeveer een weekje genieten (ook al zal dit dan vooral in de auto zijn en onder een steeds grijzer wordende hemel) en dan kunnen we weer terugblikken op een ongelooflijk avontuur. Een avontuur dat ontstond door een misverstand (Lotte zei dat ze wel nog eens lang op reis wou gaan, ik dacht dat ze bedoelde met ons, dus ik begon vanalles te plannen, maar maanden later hoorde ik dat ze eigenlijk bedoelde om lang op reis te gaan als ze twintig is....) maar dat ons toch maar weer door een prachtig deel van Europa en Afrika bracht.

Dank dank dank aan mijn mooi gezinnetje, aan elk van hen, dat dit mogelijk was. We kunnen hier weer jarenlang van genieten!

 

 

 

 

Fotoalbums van Marokko

Marokko deel 2 (122)

13 December 2019 | Lange reis 2019 | Marokko | Laatste Aanpassing 13 December 2019

  • bwg
  • bla
  • bi
  • j Een van de ingangspoorten naar de cite Portugues

Marokko deel 1 (82)

17 November 2019 | Lange reis 2019 | Marokko | Laatste Aanpassing 17 November 2019

  • 80 16 november, en we ontbijten buiten...
  • 39
  • 25
  • 71

 

Plaats een Reactie

Rita Courtens Wat heb ik weer genoten van je verslag en wat schrijf je toch vlot en boeiend, ik zie alles zó voor me! Superblij voor jullie dat alles zo goed verlopen is en dat jullie van zoveel onverwachte dingen hebben kunnen genieten. Maar toch ook superblij om jullie straks toch weer een dikke knuffel te kunnen geven! Geniet nog van jullie laatste week en zorg goed voor elkaar! ???? Geplaatst op 13 December 2019
Herman Mooie foto's en verslag ! Tot binnenkort. Geplaatst op 13 December 2019

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking